Ukazanie naszej postawy roszczeniowej. Przykład z gór – wdzięczność, za rzeczy, które często uważamy za oczywiste. Zachęta do spojrzenia na życzliwość bliskich, jako na niezasłużone dary, za które warto dziękować. Ukazanie wdzięczności, jako skutecznego sposobu zachęcającego innych do działania.

Każdy człowiek staje przed koniecznością wyboru drogi życiowej. Poszukiwanie celu wynika z istoty natury ludzkiej. Prawdziwy sens powołania jawi się dopiero w kontekście wiary. Święty Benedykt przykładem tego, który dla powołania porzucił całkowicie wszystko. Rozeznanie powołania odbywa się na drodze współpracy Boga i człowieka. W realizacji powołania człowiek winien być w całkowicie autentyczny.

Nie jesteśmy zgubieni, bo Bóg, w którego wierzymy jest Miłością i Miłosierdziem. Słowa Zbawiciela są skierowane do wiernych, którzy nie będą lepiej traktowani od swego Mistrza, a niektórzy z nich będą prześladowani ze względu na wyznawaną wiarę. Potrzeba nam odwagi chrześcijańskiej. Ona jest czymś między brawurą a rozwagą. Źródłem prawdziwej odwagi chrześcijan jest sposób patrzenia na rzeczywistość. Nasza nadzieja, perspektywa naszego patrzenia ma sięgać tak daleko. Jezus Chrystus ostrzega przed obłudną postawą, która może być powodem, że On nie przyzna się przed swoim Ojcem w niebie do nas.

Nawiedzając sanktuarium św. Jana w Dukli, św. Jan Paweł II powiedział: „Bardzo chciałem tu przybyć, aby w ciszy klasztoru wsłuchać się w głos jego serca i wspólnie z wami wgłębić się w tajemnicę jego życia i świętości. A było to życie całkowicie oddane Bogu”. Jan z Dukli obdarzony był przez Boga cnotami pokory i cierpliwości. O to my również mamy prosić wszechmogącego Boga, aby umacniał nas w świecie, gdzie te dwie cnoty to skarb. Świętego Jana z Dukli możemy dziś prosić przede wszystkim o dar wnikliwego osądu, tak potrzebny w czasie, kiedy wszyscy mają coś do powiedzenia.

Pierwsze czytanie ukazuje potęgę Bożej miłości. Jego miłość jest pełna – posiada zarówno rysy ojcowskie, jak i matczyne. Bóg nieustannie towarzyszy swojemu ludowi. Bóg jest Tym, który stwarza, kreuje; przychodzi nie po to, by zatracać, lecz by dawać życie. Prawdziwa miłość prowadzi Boga do oddania za nas życia. Uczynił to w Swoim Synu Jezusie Chrystusie.

Dobrobyt sprawia, że człowiek pragnie więcej. Izrael ze swojej potrzeby posiadania uczynił ołtarz. Sposobem na zaprzestanie dążeniu do posiadania jest wyeliminowanie przyczyn. Bóg nie chce nic dla siebie. Ofiarowanie samego siebie wyrazem największej miłości do człowieka. Zło zamyka człowieka na dzielenie, zatrzymując wszystko dla siebie. Umiejętne dzielenie się jest wyrazem roztropności człowieka. By rozsądnie zarządzać dzieleniem, niezbędne są wytyczne.

Postawa faryzeuszów. Niezrozumienie świętych. Chrystus nie podejmuje polemiki, ale wzywa do modlitwy. Istota modlitwy.

Dzisiejsza Ewangelia maluje przed nami obraz śmierci, śmierci wyjątkowej. Dla Boga nie ma nic niemożliwego. Jezus, który staje przy dziewczynce używa następujących słów: „dziewczynka nie umarła, tylko śpi”. Kiedy zajrzymy do Pisma Świętego, zobaczymy, że Pan Jezus dwukrotnie zdziałał cuda dla kobiet: kiedy wskrzesił młodą córkę Jaira oraz gdy uzdrowił kobietę cierpiącą od dwunastu lat na krwotok. To dzięki głębokiej wierze, którą pochwalił Jezus kobieta odzyskała zdrowie. To dla nas nauka, aby w trudnych chwilach udawać się do Jezusa i prosić Go o uzdrowienie. Nawet jeśli sytuacja wydaje się po ludzku bez wyjścia, prośmy Jezusa o interwencję.