Aby wejść do nieba, nie wystarczy nie robić nic złego. Zaniedbanie dobra jest bowiem również złem. Chrześcijaństwo to nie sztuka samodoskonalenia w oderwaniu od świata, ale uczenie się miłości, która jest czuwaniem, co jeszcze mogę zrobić dla tego, kogo kocham. Taką postawą cechowała się w życiu św. Teresa Benedykta od Krzyża – Edyta Stein. Uczmy się od niej tej miłości, przejawiającej się w żarliwym poszukiwaniu Boga.

Współczesna ludzkość jest bardzo uzależniona od wielu rzeczy i osób. Im bardziej chcemy być niezależni, tym bardziej pakujemy się w inne zniewolenia. Aby być wolnym, potrzeba doświadczenia bycia dzieckiem Bożym. Poczucie, że Bóg jest Ojcem, który kocha w sposób bezgraniczny i szalony, daje niesamowitą wolność. Taką postawę miał w sobie dzisiejszy patron – św. Dominik.

Sposoby czynienia miłosierdzia. Wulgaryzm zaprzeczeniem miłosierdzia. Kłamstwo zaprzeczeniem miłosierdzia. Obmowa, oszczerstwo zaprzeczeniem miłosierdzia. Warunki mówienia o innych. Przykład miłosiernych postaw.

Wspominamy dziś w liturgii św. Jana Marię Vianneya, patrona proboszczów. Każdy młody człowiek, który przyjmuje święcenia kapłańskie, opuszcza w ten sposób na zawsze swój rodziny dom. Nowym domem, nową rodziną staje się dla niego parafia. Kapłan dzięki Bożej pomocy zachowuje świętość. Każdy dzień kapłana jest trwaniem przy Bogu, dzięki Jego łasce. Warto zadać sobie dzisiaj pytanie, czy modlę się za swoich duszpasterzy pracujących w parafii?

Opowiadanie o kobiecie kananejskiej, które słyszeliśmy w dzisiejszej Ewangelii, znajduje się w centrum zbioru opowiadań o Jezusie. W nadzwyczajnym Roku Miłosierdzia, który teraz przeżywamy, my również potrzebujemy miłosierdzia kochającego Ojca. Bóg pragnie okazywać nam bezgraniczną dobroć, przede wszystkim grzesznikom. Panie daj mi moc, bym zmienił samego siebie… Panie daj mi moc, mądrość i miłość, pomnóż moją siłę, ulecz moją słabość, skoro wzywasz mnie do przemiany. Ty wiesz, że mimo mych słabości niewierności, zdrad, upadków i zranień kocham Ciebie całym moim sercem, całą moją duszą, całym moim życiem.

Doświadczenie dwóch dziennikarzy polegające na chodzeniu po pewnego rodzaju cieczy. Jezus i Piotr chodzili po prawdziwej wodzie. Chodzi tu o duchowy wymiar tego cudu. Woda w Piśmie Świętym ma znaczenie symboliczne: jest siedliskiem demonów. Chodzenie Piotra po wodzie jest symbolem władzy nad moimi słabościami, grzechem i złym. Dopóki patrzył na Jezusa, szedł po wodzie, gdy odwrócił wzrok zaczął tonąć. Uratowało go wołanie do Jezusa: „Panie, ratuj mnie!”. Liczy się tylko to, czy jestem blisko Jezusa i mam wzrok wpatrzony w Niego.

Dzisiejsza Ewangelia ukazuje Jezusa zaradzającego wszystkim potrzebom człowieka. Bardzo ciekawy jest w tej historii udział człowieka. Chrystus pokazuje, że pragnie naszej współpracy i zaangażowania. Czujmy się więc współodpowiedzialni za otaczający na świat.

Jan Chrzciciel mógł się spodziewać, że tetrarcha Herod Antypas nie przyjmie jego upomnień. Nie powstrzymało go jednak to przed ich wygłoszeniem. Zawsze odważnie głosił prawdę. Bezskuteczne są prześladowania, bezowocne zagłuszanie i zasłanianie prawdy. Ona wyłania się i zwycięża pośrodku nawet najbardziej prześmiewczych i bezwstydnych kłamstw.