Dzisiejsza Ewangelia przypomina słowa Marszałkowej z Kawalera srebrnej róży, Hugona von Hofmannsthala: „Jak że w nim wielka różnica”. To jak wykonujemy jakąś rzecz, sprawia, że ulegają zmianie różne aspekty naszego życia, zwłaszcza duchowego. Sensem oceniania jest zbadanie, co prezentuje sobą dana osoba. Nie ma w tym niczego złego. Jeśli chcemy mieć dobrych, prawdziwych przyjaciół, to musimy ich wybrać spośród tłumu różnych ludzi. Warto zacząć od prostego stanięcia w prawdzie: kiedy widzisz po raz pierwszy nowego człowieka, nawet przypadkowego, gdzieś na ulicy, to na co zwracasz uwagę.

Zdarza się, że ludzie niewłaściwie pojmując prawdę o Opatrzności Bożej, nic nie robią i czekają na cudowne działanie Boga. Zaufanie Bożej Opatrzności nie może oznaczać bezczynności oraz odrzucania pomocy ze strony innych ludzi. Bóg często posługuje się innymi ludźmi, aby nam okazać swoją miłość. Opatrzność Boża jest to opieka Boga nad światem i ludźmi. Bóg, Stwórca świata, jest jednocześnie dobrym Ojcem. Opatrzność Boża to odwieczna wola Boża, kierowana przez Stwórcę do każdego człowieka. Działanie Boga nie narusza wolności człowieka. Ostateczny wybór drogi zawsze należy do człowieka.

Patron dnia dzisiejszego żył jak nędzarz i pomagał najbardziej nieszczęśliwym. Brat Albert już za życia cieszył się szacunkiem i opinią świętości. Jaka jest nasza hierarchia wartości?

Interesująca akcja duszpasterska – zrób się na post. Potrzebujemy akcji: zrób się na post, zrób się na modlitwę, zrób się na Eucharystię, zrób się na spowiedź, zrób się na jałmużnę… Co pomyślałby ktoś przyglądający nam się z boku podczas Eucharystii lub modlitwy? Czy nie pomyślałby, że robimy to za karę? Wdzięczność za dary, których udziela nam Bóg. Żyć w przyjaźni z Bogiem to niezwykły przywilej. Czy to doceniam?

Pośród wielu przymiotów Bożych raduje każdego z nas najbardziej Boże miłosierdzie, ponieważ po wielokroć tegoż miłosierdzia w postaci miłości i przebaczania każdy z nas doświadczył i nieustannie doświadcza. Człowiek Biblii patrzył na miłosierdzie Boga innymi oczyma niż człowiek współczesny. Dla niego miłosierdzie jest czymś koniecznym, by żyć w obliczu Boga, bo wydaje się iż był bardziej świadomy swej grzeszności, słabości, miał większe poczucie winy. Potrzebujemy Bożego Miłosierdzia bo jesteśmy ze swej natury ludźmi grzesznymi a na grzech jest tylko jedno lekarstwo – miłość… miłość miłosierna…

Większość ludzi żyje w przekonaniu, że musi ciągle walczyć o swoje w życiu. Niektórym na tym upływa całe życie, nigdy nie doświadczają pełni i pokoju w sercu. Jezus w dzisiejszej Ewangelii zachęca nas do hojności serca. Hojność pozwala człowiekowi żyć w wolności dziecka Bożego. Człowiek, który zawierzył Bogu, może poczuć się hojnie przez Niego obdarowanym. Bóg chce nas ciągle obdarowywać swoimi łaskami, chce tym samym nam pokazać, jak ważni dla Niego jesteśmy. Odważ się zaryzykować i powierz Bogu całe swoje życie, a nie będziesz rozczarowany tym, co przygotował dla Ciebie Bóg.

Każdy z nas jest posłany do tego by głosić królestwo Boże w swojej rodzinie, społeczeństwie, miejscu pracy. Każdy z nas obrał sobie w życiu jakiś cel, do którego dąży. Zastanówmy się, czy obrany cel jest zgodny z wolą i zamysłem Boga. Bóg obdarza nas różnymi talentami. Naszym zadaniem jest je pomnażać. Ludzie bardzo często wykorzystują talenty do złych celów wyrządzając krzywdę bliźniemu. Jak ja wykorzystuję talenty, którymi obdarzył mnie Pan Bóg? Być dobrym człowiekiem w dzisiejszym świecie nie jest łatwo. Często spotykamy się z wyzyskiwaniem naszego dobra. Mimo wszystko dobro zawsze wraca. Jezus pragnie żebyśmy przeciwstawiali się pysze, pokornym życiem, na które składają się uczynki miłosierdzia.

Słowa Ewangelii mogą w nas rodzić mieszane uczucia. Jak to możliwe, żeby Jezus nakazywał mi odciąć sobie rękę? Chodzi o to, aby w sposób zdecydowany walczyć z grzechem w swoim życiu. W walce o zbawienie nie jesteśmy sami. Po naszej stronie jest Bóg. Gdy zaczyna się walka z pokusą, konieczne jest zdecydowanie. Prośmy dzisiaj o odwagę i siłę odcięcia tego, co jest powodem naszego grzechu.