Mamy już drugą niedzielę Wielkiego Postu. Jest to czas szczególnego pracowania nad sobą, poprzez przyjęte i realizowane postanowienia. Warto o nich przypomnieć, będąc jeszcze na początku okresu nawrócenia. Dzisiaj liturgia prowadzi nas na Górę Tabor, gdzie świadkowie chwały Chrystusa, czyli Mojżesz i Eliasz, przypominają o istotnych sprawach naszej świętej wiary. Mojżesz – o Dekalogu, a Eliasz o wierności wobec Boga. Pomoce: Zdjęcie Góry Tabor. Obraz Przemienienia.

Jak dobrze przeżyć Wielki Post? Pustynia – obraz ziemi wyjałowionej przez grzech. Chrystus stał się podobny do nas we wszystkim oprócz grzechu. Kuszenie na pustyni – synteza dzieła zbawczego. Patrzmy na Jezusa, który nam w wierze przewodzi i ją wydoskonala.

Po ulewie trwającej 40 dni i 40 nocy Bóg zawiera przymierze z Noem, że już nigdy nie ześle potopu. Na znak przymierza roztacza tęczę. Liczba 40 winna naszą myśl odnosić do Wielkiego Postu. W czasie Wielkiego Postu wchodzimy w czas oczyszczenia, który nazywamy metanoia. To słowo znaczy dosłownie – zmiana myślenia. Owa zmiana ma dotyczyć wszystkiego, co istotne w naszym życiu. Jest to zachęta do zmiany myślenia o Bogu, do właściwych relacji z drugim człowiekiem i do czystości serca. Św. Piotr opisuje wodę chrztu oraz przymierze zawarte przez Jezusa na krzyżu. Tak więc już na początku Wielkiego Postu nasze myśli kierują się ku temu, co będziemy przeżywać w czasie Triduum Paschalnego: do dnia męki i śmierci Jezusa oraz Jego zmartwychwstania. Na progu Wielkiego Postu warto pomyśleć o potrzebie nawrócenia – zmiany swojego sposobu myślenia i działania. Jezus do niczego nie zmusza. On tylko wzywa, zachęca do podjęcia tej drogi. Nie obiecuje, że będzie łatwa, ale zapewnia, że jest blisko nas. Na końcu tej drogi jest zwycięstwo i tryumf z Chrystusem.

W czasie Wielkiego Postu podejmujemy różne ćwiczenia duchowe, ćwiczenia wewnętrzne kształtujące charakter i postawę człowieka. Umartwienia zewnętrzne, posty i inne praktyki mają na celu wzmocnienie siły ducha. Siła ducha, siła charakteru pod pewnymi względami może być porównywana z innymi walorami człowieka, co oznacza, że można nad nią pracować za pomocą pewnych ćwiczeń i zadań duchowych. Człowiek rozwija się tylko wtedy, gdy podejmuje męczące, nużące wyzwania, a nie wtedy, gdy rzuca się na rzeczy proste, łatwe i przyjemne. Pomoce: pilot do telewizora (można ukryć go w pudełku i wprowadzić do homilii element konkursu – zgadywanki).

W środę popielcową rozpoczynamy Wielki Post. Przygotowuje on nas na przeżywanie tajemnicy męki, śmierci i zmartwychwstania Pana. W Starym Testamencie popiół jest często obrazem tego, co przemijające i pozbawione wartości. Popiół wyraża sytuację, w której człowiek doświadcza granic swego życia, staje w obliczu śmierci. Osoby doświadczone cierpieniem posypywały głowę popiołem lub tarzały się w popiele, trwały na modlitwie i czyniły pokutę. Posypanie głowy popiołem symbolizuje rozpoczęcie postu, przez który człowiek pokazuje, że jest zależny od Boga, któremu wszystko zawdzięcza. Post jest szczególnym rodzajem dialogu człowieka z Bogiem, który jest Dawcą życia. Jezus przed rozpoczęciem publicznej działalności modlił się i pościł na pustyni. Post Jezusa odbywał się przed Bogiem, a nie przed ludźmi. Prawdziwy post polega na pojednaniu się z Bogiem. Post fałszywy jest urąganiem Panu Bogu. Prawdziwy post nie polega na chodzeniu w worze pokutnym, ale ma być otwarciem się na brata, aby w ten sposób być otwartym na Boga.

Sytuacja człowieka trędowatego – odrzucenie, samotność, pogarda. Jezus przyszedł do chorych i cierpiących. Cud – owoc pokornej prośby cierpiącego człowieka i wielkodusznej dobroci miłosiernego Pana. Nieposłuszeństwo uzdrowionego – nie wypełnił nakazu Pana. Przykład posłuszeństwa św. Faustyny. Bądź wola Twoja – ślub posłuszeństwa.

Pragniemy być zdrowi, a zdrowie nie ma ceny. To najcenniejsza wartość, jaką człowiek może posiadać. Doskonale wiemy jak dbać o swoją kondycję fizyczną: zdrowe odżywianie, spacery i szeroko pojęty ruch. Czy znamy lekarstwo na nasze bolączki duchowe? W Starym i Nowym Testamencie choroba była konsekwencją grzechu. Był to znak winy, która ciążyła nad człowiekiem. Nieczysty z Ewangelii również nosi na sobie znamiona cierpienia: choroba, wykluczenie ze społeczności, ogromny ciężar grzechu. Jezus podkreśla w swojej nauce, że człowiekiem nieczystym był każdy, kto popełnia grzech. Jezus Chrystus przyszedł na ziemię jako lekarz, który leczył nie tylko choroby ciała, ale przede wszystkim uzdrawiał dusze. Jezus najpierw uzdrawiał dusze, a później ciało. Jezus widzi całego człowieka. Widzi, jak bardzo ludzie potrzebują uzdrowienia. Bóg czeka na każdego z nas przy kratkach konfesjonału, gdzie pragnie nas nieustannie oczyszczać z naszych grzechów. Każdy grzech zamyka nam furtkę do nieba. Sakrament spowiedzi leczy nasze dusze i daje nam siły do pokonywania trudności duchowych, które prowadzą na manowce, do krainy grzechu i śmierci. Tylko Jezus jest dawcą życia.

W dzisiejszej Ewangelii spotykamy człowieka chorego na trąd, który zostaje uzdrowiony przez Jezusa. W naszym duchowym życiu takim trądem jest grzech, który w ten sam sposób, jak trąd ciało, rozkłada naszą duszę. Motywujemy dzieci do przystępowania do sakramentu pokuty i codziennego rachunku sumienia. Pomoce: miska z wodą; papierowy statek; żwirek.