Bóg, poprzez teksty liturgii słowa, chce nam pokazać, że pierwszy piątek miesiąca powinien być również dniem radości i świętowania! Pytanie, na które każdy chrześcijanin powinien sobie odpowiedzieć: Czy potrafię być jednocześnie poważny i radosny? Czy te dwa stany ducha mogę ze sobą naturalnie połączyć? Żywa obecność Chrystusa w Kościele powinna rodzić radość w sercach chrześcijan, tymczasem obraz dzisiejszych wspólnot nie jest do końca takim świadectwem, jakim powinien być. Radość chrześcijańska płynie z czystego serca, zjednoczonego z Bogiem, zapraszającego każdego z nas na wspaniałą przygodę, której zwieńczeniem jest życie wieczne! W jednej z obietnic, danych św. Małgorzacie Marii Alacoque dla czcicieli Najświętszego Serca, Pan zapowiedział: „Dusze oziębłe staną się gorliwymi”. Ważne jest, by więź z Bogiem nie tylko zbudować, ale wciąż ją odnawiać i podsycać, by trwała w swojej sile i była zawsze źródłem szczęścia i spełnienia.

Krótkie streszczenie Ewangelii. Odsłonięcie naszych ukrytych pretensji o brak cudów w naszym życiu. Cud rozmnożenia ryb, jako konsekwencja zaufania rybaków. Ze słuchania Słowa wynikają konkretne wezwania.

Zdrowie ciała i ducha jest cennym skarbem dla każdego człowieka. Opowieści biblijne mówią nam o różnych ludzkich chorobach i ukazują uzdrawiającą moc Chrystusa. Uzdrowienia w Kafarnaum pokazują, że chorym potrzebna jest solidarna pomoc drugiego człowieka, który pomoże im dotrzeć do Chrystusa.

W czasach Jezusa w Izraelu istniała instytucja nauczyciela wędrownego. Wystąpienie Jezusa nie musiało być czymś nadzwyczajnym. Jednak Jezus nie był zwykłym nauczycielem, bo Jego nauka była „z mocą”. Uczniów Jezusa pociągało w Nim świadectwo życia i wierność głoszonej prawdzie. A co mnie pociąga w Jezusie? Chrześcijaństwo polega na pełnym zaufaniu Bogu, że to jak mnie prowadzi przez życie to Jego droga do mojego szczęścia.

Czy prawda może krzywdzić? Pierwszy przykład prawdy, która rani – problem nadawcy. Drugi przykład prawdy, która rani – problem adresata. Dwa przykłady niezdolności do przyjęcia prawdy: biblijny (Herod i Herodiada) oraz współczesny (świat wobec problemów moralnych). Zachęta do modlitwy do Ducha Świętego.

Św. Monika żyła w prawdzie. Miała swoje słabostki, jak każdy z nas, ale była człowiekiem niepowierzchownej wiary. Jako przykładna matka niezmordowanie modliła się o nawrócenie swojego syna Augustyna. Jej marzenie się spełniło. Z powodu zbliżającego się dnia obrachunku, wierzący powinni jak najmądrzej wyeksploatować wszystko, co im Pan zlecił, tak by kompetentnie się przed nim rozliczyć. Wspominając św. Monikę, która w godzinie śmierci prosiła o modlitwę w jej intencji, pamiętajmy w rozmowie z Bogiem o naszych matkach, aby wynagrodził ich macierzyńskie trudy.

Bóg jest miłosierny, a Jego Miłosierdzie nie zna granic. W momencie śmierci, gdy nie ma kapłana, wystarczy uczynić akt żalu doskonałego, aby dostąpić łaski zbawienia. Po co się męczyć całe życie i być wiernym Panu Bogu, skoro można grzeszyć całe życie, a pod koniec się nawrócić i pójść do nieba? Jeśli za życia odrzucałem Boga, to czemu w godzinie śmierci miałbym uczynić inaczej? Warto żyć blisko Boga, bo w ten sposób już tu na ziemi będziemy doświadczać nieba.

Dzisiejsza Ewangelia ukazuje nam duchową sylwetkę św. Bartłomieja, utożsamianego z Natanaelem. Jego postać wspominamy także w dzisiejszej liturgii. To o nim sam Jezus powiedział, że jest prawdziwym i uczciwym Izraelitą, w którym nie ma podstępu. Bartłomiej pracował prawdopodobnie w Etiopii i na terenie półwyspu Arabskiego. Jego życie cechowało oddanie się głoszenia Ewangelii.