Z naszego, chrześcijańskiego punktu widzenia, moglibyśmy dziś powiedzieć, że problemem Hioba było to, że nie znał Jezusa. Teściowa Szymona jest przykładem prawdziwego uzdrowienia (nawrócenia), które od razu przeradza się w służbę drugiemu człowiekowi! Świadectwo, które bardzo przypomina historię Hioba, a wydarzyło się stosunkowo niedawno w Nowym Jorku. Bezdomny, już po wielu tygodniach życia na ulicy, spotyka Jezusa w ciepłej misce zupy, którą podały mu dłonie siostry zakonnej. Ten nawrócony bezdomny postanowił, że do końca życia jedną trzecią swojej pensji będzie przeznaczał na jadłodajnię dla ubogich.

Hiob w pokorze chyli swoje czoło przed tajemnicą cierpienia i wypowiada słowa, które tak bardzo zapadają nam w pamięć: Bóg dał, Bóg wziął. Ludzie Starego Testamentu nie do końca rozumieli sens cierpienia, potrzebna była ofiara krzyżowa Jezusa Chrystusa, aby przyniosła nowe spojrzenie na ten trudny i bolesny problem. Za kilka dni będziemy obchodzić światowy dzień chorego. To szczególny czas, kiedy oczy całego świata skupione są na tych, którzy niejednokrotnie długimi latami przykuci są do łóżka swojego cierpienia. Chrystus uzdrawia dziś teściową Szymona oraz wielu chorych i opętanych z całego miasta. Ten gest miał szczególny sens. Oprócz bardzo ludzkiego aktu współczucia, miał również ukazać potrzebę uzdrowienia duchowego człowieka.

Pan Jezus z Apostołami wędruje i głosi Ewangelię. Jego słowo ma moc także uzdrawiania. Zawędrował do domu Szymona Piotra, gdzie dokonuje wielu cudów. Pan Jezus modli się na osobności i do tego zaprasza każdego z nas. Pan Jezus potrzebuje człowieka, czyli każdego z nas, by w Jego imieniu zaniósł Ewangelię do grona swoich przyjaciół i znajomych. Pomoce: Zdjęcie Kafarnaum; Zdjęcie ruin domu św. Piotra; Obraz wspólnoty Kościoła; Obraz wspólnoty ludzkiej.

Dziś świętujemy Ofiarowanie Pana Jezusa w świątyni. Zatrzymajmy się zatem przy świątyni – jest ona namacalnym miejscem obecności Boga. Jest miejscem czci Boga, jest domem Bożym, więcej miejscem składania Bogu ofiar. Jest miejscem uwielbienia, przeproszenia i prośby. Ofiarowanie Jezusa, z uwagi na jego Bosko–ludzki byt, miało inny charakter, niż w przypadku pozostałych chłopców. Było ono wyrazem wierności Bogu i Jego nakazom zawartym w Prawie, ale miało inną istotę. Świadkiem tego wydarzenia była prorokini Anna. Sławiła Boga i podnosiła na duchu tych, którzy nie rozumieli, dlaczego Jerozolima pozostaje w niewoli. Zastanawiające, że Józef i Maryja nie rozumieli tego i dziwili się, co o Nim mówiono. A my się nie dziwimy przecież tajemnica Syna Bożego nie była im jeszcze znana. Dzisiejsze święto nazywane jest też świętem Matki Bożej Gromnicznej. Dziś w kościołach poświęcamy świece, które trzeba zanieść do domu, by przy zapalonej gromnicy zamyślić się, wpatrzeć się w płomień świecy i posłuchać, co mówi światło świecy.

„Jest w nas jeszcze trochę diabła” ponieważ jeszcze nie przezwyciężyliśmy w pełni naszego przywiązania do grzechu. Nikt z nas nie jest JESZCZE w pełni zdrową i świętą osobą – tą wersją siebie, do której jesteśmy powołani przez Boga! Boże Słowo rzuca nam wyzwanie i pokazuje, kim jesteśmy, wyciągając na światło dzienne ciemne zakamarki naszego życia. Niezależnie od tego, w jaki sposób nasze „prawdziwe ja” jest nam objawione, takie chwile są zawsze okazją do pozyskania wielkiej łaski! Modlitwa, przyjmowanie sakramentów i czytanie Pisma Świętego są furtką, przez którą wpuszczamy do naszego wnętrza samego Boga z Jego mocą i łaską.

Wiara należy do cnót teologalnych. Jest ona łaską daną przez Pana, by człowiek mógł uczestniczyć w życiu Boga. Wiara to decyzja na życie, które chcemy prowadzić w odniesieniu do Boga. Poprzez to jak żyjemy, jakich dokonujemy wyborów nasze życie staje się odpowiedzią na to Kim jest i jakie miejsce zajmuje w nim sam Bóg. Postawa wiary zakłada dobrowolne i całkowite powierzenie swego życia i swojego dobra Bogu. Jest to zarazem uznanie Stworzyciela za absolutną Prawdę, w której chcę budować swoje życie i za bezwarunkowe Dobro, ku któremu chcę je kierować. Przeżywana przez nas wiara domaga się uznania Boga za najwyższą wartość.

Prorokiem nie jest ten, co przepowiada przyszłość, ale ten, kto przemawia w imieniu Boga. Prorok jest w stałym kontakcie z Bogiem, którego wolę ma objawić swoim działaniem i zapowiedzieć przyszłe wydarzenia. W Starym Testamencie mamy czterech proroków większych i 12 proroków mniejszych. W Nowym Testamencie mamy tylko jedną księgę prorocką autorstwa świętego Jana – Apokalipsę św. Jana. Sama obecność ciałem w kościele nas nie nawróci, nie sprawi, że będziemy lepsi, nie przyniesie dobrych owoców. Trzeba nam zaangażować serce. Zły duch i człowiek duchowo ślepy to wrogowie królestwa Bożego. Dlatego trzeba nam chcieć otworzyć się na Boże Miłosierdzie. Trzeba przejrzeć na nasze duchowe oczy i odrzucić każdy grzech, który odłącza nas od Boga. Pomoce: Tablica z podziałem na proroków większych i mniejszych

Czas przemija. Jest to rzeczywistość, której nie da się zatrzymać. Jest ona nieodwracalna. Konieczność śmierci zasmuca każdego z nas. Jako ludzie wierzący musimy nauczyć się umiejętnie żyć na tym świecie i pamiętać, że nie jesteśmy z tego świata. Jezus przychodzi na ziemię, aby ukazać nam pełnię życia w obfitości. Pokazuje nam, że jesteśmy wybrani przez Boga Ojca. W ten sposób mamy świadomość, że jesteśmy nie z tego świata. Naszą bronią jest ciągłe nawracanie się. Grzech w języku hebrajskim oznacza pomylenie celu, nie trafienie do tarczy. Z kolei nawrócenie oznacza zwrot we właściwym kierunku. Nawrócić się, to rozpoznać Boga pośród nas. To wyznać, że mój Bóg jest Bogiem Żywym, a nie martwym.