Nigdy i nigdzie nie słyszano, aby Bóg stał się stworzeniem. Autor zjednoczył się ze swoim dziełem. Jesteśmy stworzeni na wzór i podobieństwo Boga. Stworzyciel przyjmuje na siebie to, co ludzkie, by przemienić w Boskie. To nie jest gra słów – to rzeczywistość. Bóg pociesza nas wielokrotnie i na różne sposoby. Człowieku, chrześcijaninie daj się pocieszyć! Dajmy się pocieszyć czymś nieprzemijającym: Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami. Jeśli nie staniemy się jak dzieci, nic nie pojmiemy z tajemnicy Bożego Narodzenia. Bóg daje tchnienie, które pulsuje nowym życiem. Zepsułeś coś w życiu? Idź do Ojca i jasno przedstaw całą sprawę. Słowo jest stwórcze i zbawcze i nigdy nie zamilknie. Mówi do końca i z miłości. Jezus przychodzi nie tylko dla mnie. Chrześcijanin, żyjąc Bożym Narodzeniem, pragnie, by wszyscy odkryli tajemnicę Bożej obecności. Pomagajmy innym stawać się dziećmi Bożymi. W dzieleniu się bądźmy na wzór naszego Pana kreatywni. Jeśli szukamy i znajdujemy Boga we wszystkim i wszystko w Nim, to potrafimy też wynaleźć sposoby, by dotrzeć do każdego.

Życzenia SMS-em, MMS-em – za pomocą 160 znaków składamy sobie życzenia. Pan Bóg też nam posyła swoisty SMS: posyła nam jedno Słowo, które stało się Ciałem. Poeta Franciszek Karpiński napisał kolędę „Bóg się rodzi” – natchnieniem był Prolog z Ewangelii św. Jana. Narodzenie Pańskie jest świętem szczególnie rodzinnym, dlatego spędzamy je we wspólnocie rodzinnej. W ten sposób pogłębia się w nas świadomość daru, jaki otrzymujemy od Boga: daru miłości! Nie potrzeba mówić wielu słów, wystarczy bowiem Słowo. Pomoce: wykorzystujemy to wszystko, co jest elementem stroju choinki.

Dziecko z łatwością podbija serce i miłość każdego, kto ma w sobie ludzkie uczucia, ale o ileż bardziej TO Dziecko! Kiedy Bóg przychodzi, przychodzi zwykle w pokorze, cicho i spokojnie, nie powodując wielkiego zamieszania… Najlepszą postawą dzisiejszej nocy jest naśladowanie pasterzy: „A pasterze wrócili, wielbiąc i wysławiając Boga” (Łk 2,20). Bóg stał się człowiekiem, abyśmy mogli stać się bardziej podobni do Boga. Kiedy adorujemy małego Jezusa w żłobie, rodzi się w nas przekonanie, że Boże drogi to drogi pokoju i łagodności.

Często człowiek kieruje się emocjami. Zakochanie, zauroczenie, fascynacja – wyzwalają w człowieku ogrom energii. Przemijalność entuzjazmu wynika z braku odpowiednich fundamentów. „Fascynacja” wiarą i Bogiem jest zauważalna w Kościele. Nie przekłada się to jednak na prawdziwe wytrwałe życie wiarą. Święta są tylko tradycją, gdy nie idzie za tym wydarzeniem pogłębienie wiary. Ewangeliczna scena Zwiastowania ukazuje rozsądek Maryi i odpowiedzialną decyzję. O naszej wierze decyduje rzeczywiste przeżycie Adwentu i odpowiednie przygotowanie się do świąt Bożego Narodzenia.

Jesteśmy już przygotowani do świąt. Oczyściliśmy nasze serca w sakramencie pokuty, udało się nam też częściowo opróżnić kieszenie z nadmiaru pieniędzy na przedświątecznych zakupach. Dziś w liturgii czytamy jeden z najbardziej nam znanych fragmentów Ewangelii, jakim jest Zwiastowanie. My już przyzwyczailiśmy się do tego, że Maryja jest mamą Pana Jezusa, i dlatego w tym wydarzeniu nie widzimy rozgrywającego się dylematu. Maryja po Zwiastowaniu udaje się do swej krewnej, Elżbiety, która również jest brzemienna. Wraca do swej miejscowości rodzinnej po trzech miesiącach i jest w trzecim miesiącu ciąży. Nietrudno wyobrazić sobie reakcję otoczenia. To jest ciężka próba wierności Bogu dla młodej dziewczyny. Jej brzemienność to szok dla rodziców i przyszłego męża. Tajemnica, którą Maryja nosi w sercu, pozostaje tajemnicą. Opuszczona przez wszystkich, kontempluje słowo Boga i u Niego szuka pomocy. Maryja nie płacze, nie ucieka. Prowadzi życie ukryte, pochylając się nad niezwykłą tajemnicą swego serca. Spotkała Ją wielka łaska. Maryja nosi pod sercem Syna Bożego, a i ona sam zwana będzie błogosławioną między niewiastami. Trudne słowo i wielkie błogosławieństwo.

Nie należy myśleć tylko o sobie, lecz trzeba umieć się dzielić, pomagać innym. Nikt nie może być „pępkiem świata”. Anioł Gabriel powiedział Maryi, jakie są plany Boga względem Niej. Zapytał, czy zgodzi się zostać Matką Syna Bożego. W odpowiedzi usłyszał: "Oto ja, służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa" (Łk 1,38). Jesteśmy przyjaciółmi Maryi, dlatego uczymy się tak jak Ona spełniać wszelkie prośby bliźnich. Tym samym stajemy się podobni do Dawida, Maryi, Józefa i… oczywiście do Jezusa. Pomoce: napisy (do wyboru): „Sprzątasz? – Uśmiechnij się!”, „Idziesz do sklepu? – Nie zapomnij, co masz kupić!”, „Odrabiasz lekcje? – Nie zostawiaj ich na wieczór!”, „Bawisz się? – Zaproś kogoś do zabawy!”, „Chcesz coś od mamy? – Podaruj coś mamie!”, „Prosisz o coś tatę? – Spełnij jego prośbę!”.

Jan Chrzciciel był dla swoich współczesnych niepokojącym i prowokacyjnym znakiem, że oto dzieje się coś bardzo ważnego. Był znakiem przychodzącego, a właściwie już obecnego wśród ludzi Mesjasza. Wielu jego słuchaczy nie ma jednak pewności. Jan prostuje ich myślenie. Czyny Jezusa, Jego postawa wobec ludzi były znakami, które pozwalały rozpoznać w Nim obiecanego i oczekiwanego Mesjasza. Przywódcy Narodu Wybranego nie potrafili rozpoznać w Jezusie Tego, którego z taką tęsknotą oczekiwali. Przeszkodą było ich przywiązanie do własnych wyobrażeń o Bogu, o Mesjaszu, o Jego pojawieniu się. Każdy chrześcijanin, jak Jan Chrzciciel, może i powinien być znakiem obecności Boga i Jego miłości nie tylko w swoim otoczeniu. Powołaniem chrześcijanina jest być znakiem i głosem wskazującym obecność Boga.

Chrześcijanin wierzy, że jest posłany przez Boga, aby dać świadectwo. Jak to się przekłada na codzienne życie? Wyrecytowana formułka musi stać się żywą tkanką, odpowiedzią dającą światło. Jan Chrzciciel to przykład głębokiej samoświadomości. Odpowiedzią na nasze posłannictwo musi być autentyczne zaangażowanie w szerzenie Dobrej Nowiny. Widzimy, słyszymy, wiemy, ale… niewiele z tym robimy. Chrześcijanin potrzebuje światła i powinien trzymać się światła. Człowiek wierzący nie żyje w świecie półcieni. Jest jak Chrzciciel – wyprowadza innych z ciemności ku światłu. Nie zawsze orędzie jest przyjęte, bo niektórych światło razi i uciekają. Jan Chrzciciel odpowiada indagującym go kapłanom, cytując słowo Boże. Mimo to jest odrzucany. Gdyby powtarzał to, co chcemy usłyszeć, to byśmy „kiwali głowami i cmokali z zachwytu”. Jan Chrzciciel odnosi wszystko do Boga i pokazuje to ludziom. Pośród nas stoi Pan Jezus. Odkrywajmy w nas i pośród nas Syna Bożego, który przyszedł, aby nas zbawić. Zbawienie to przywrócenie nam prawdziwego oblicza dzieci Bożych.