Pierwsze czytanie ukazuje potęgę Bożej miłości. Jego miłość jest pełna – posiada zarówno rysy ojcowskie, jak i matczyne. Bóg nieustannie towarzyszy swojemu ludowi. Bóg jest Tym, który stwarza, kreuje; przychodzi nie po to, by zatracać, lecz by dawać życie. Prawdziwa miłość prowadzi Boga do oddania za nas życia. Uczynił to w Swoim Synu Jezusie Chrystusie.

Dobrobyt sprawia, że człowiek pragnie więcej. Izrael ze swojej potrzeby posiadania uczynił ołtarz. Sposobem na zaprzestanie dążeniu do posiadania jest wyeliminowanie przyczyn. Bóg nie chce nic dla siebie. Ofiarowanie samego siebie wyrazem największej miłości do człowieka. Zło zamyka człowieka na dzielenie, zatrzymując wszystko dla siebie. Umiejętne dzielenie się jest wyrazem roztropności człowieka. By rozsądnie zarządzać dzieleniem, niezbędne są wytyczne.

Postawa faryzeuszów. Niezrozumienie świętych. Chrystus nie podejmuje polemiki, ale wzywa do modlitwy. Istota modlitwy.

Dzisiejsza Ewangelia maluje przed nami obraz śmierci, śmierci wyjątkowej. Dla Boga nie ma nic niemożliwego. Jezus, który staje przy dziewczynce używa następujących słów: „dziewczynka nie umarła, tylko śpi”. Kiedy zajrzymy do Pisma Świętego, zobaczymy, że Pan Jezus dwukrotnie zdziałał cuda dla kobiet: kiedy wskrzesił młodą córkę Jaira oraz gdy uzdrowił kobietę cierpiącą od dwunastu lat na krwotok. To dzięki głębokiej wierze, którą pochwalił Jezus kobieta odzyskała zdrowie. To dla nas nauka, aby w trudnych chwilach udawać się do Jezusa i prosić Go o uzdrowienie. Nawet jeśli sytuacja wydaje się po ludzku bez wyjścia, prośmy Jezusa o interwencję.

Człowiek zniechęca się bardzo szybko. Małe potknięcie rodzi stan beznadziei. To, co stare jest dla człowieka znane, bezpieczne i sprawia, że boi się zaryzykować. Bóg obiecuje człowiekowi wsparcie. Wkracza w sedno ludzkiego lęku i cierpienia. Bóg odbudowuje ludzkie poczucie wartości i podnosi z porażek. Dobra Nowina jest radykalnym punktem zwrotnym ludzkiego życia. Człowiek musi pragnąć i być gotowym na tą przemianę.

Chrystusowe słowa. Sposoby czynienia miłosierdzia. Opowiadanie. Czyny miłości. Odwiedziny w szpitalu. Uczestnictwo w pogrzebach. Moje czynienie miłosierdzia.

Prawdziwy prorok czy fałszywy – którym chciałbym być? Pragnienie dobra i prawdy jest głęboko wpisane w naszą naturę. Amazjasz upomina Amosa, aby przestał prorokować prawdę, bo nie podoba się to królowi, Jeroboamowi. Często dziś musimy wybrać między lojalnością wobec prawdy i wobec świata. Fałsz zawsze obraca się przeciwko fałszywemu prorokowi i tego powinniśmy się bać. Walka nie dotyczy życia doczesnego, ale wiecznego, walczymy o szczęście wieczne, a nie fałszywy spokój w teraźniejszości.

Przypomnienie trudnych sytuacji życiowych, w których czuliśmy się opuszczeni przez Boga. Nasze zmagania, jako dopuszczone przez Boga, aby nauczyć nas walki i wytrwałości. Zachęta do ufności w Bożą Opatrzność. Zachęta do dostrzegania Bożego działania w naszym życiu i do dziękowania za nie.