Dzisiejsze pierwsze czytanie wspomina zacną postać Starego Przymierza, jaką bez wątpienia był Jeremiasz. Wywodził się z rodziny kapłańskiej a urodził się w Anatot, miejscowości leżącej niedaleko Jerozolimy. Został powołany przez Pana Boga do przepowiadania upadku świętego miasta. Nieprzychylność i zamknięcie serca na słowo Boże popycha mieszkańców do strasznych planów, w których chcą nie tyle uciszyć głos proroka, ale zamknąć jego usta na zawsze. Módlmy się o otwarte serca na ludzi prawdy.

Opowiadanie znalezione w Internecie. „Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie”. Kto jest faryzeuszem, którego nauk masz słuchać i którego masz nie naśladować, w twoim życiu? Może dziś jest czas na to, byś stanął w prawdzie przed Bogiem, który jest Miłością.

Bardzo często traktujemy innych z góry. Mierzymy innych miarą skąpca i egoisty, co w żaden sposób nie jest dla nas opłacalne. Jeśli dojdziemy do wniosku, że żyjemy tylko dla siebie, nie będziemy szczęśliwi, natomiast, jeśli podarujemy siebie w całości ze względu na Chrystusa, to szczęście będzie na wyciągnięcie ręki. Zbyt często wymagamy od innych ludzi zbyt dużo. Wielokrotnie sami nie uczynilibyśmy tego co narzucamy innym. Im bardziej wymagamy od siebie, tym bardziej stajemy się odporniejsi na pokusy i zasadzki, których autorem jest zły duch.

Prawo Mojżeszowe nakazywało: Nie będziesz szukał pomsty, nie będziesz żywił urazy do synów twego ludu, ale będziesz miłował bliźniego jak siebie samego (Kpł 19,18). Jezus przypomina pierwotne ujęcie przykazania i proponuje, by miłość wobec bliźnich, którzy okazali się wrogami i prześladowcami, znajdowała swój wyraz w modlitwie za nich. Stary Testament nie naucza nienawiści do nieprzyjaciół. Ale dopiero Jezus zachęca do modlitwy za wrogów i prześladowców. W modlitwie „Ojcze nasz” jest specjalna prośba: odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom.

Wielki Post – czas wspinaczki na szczyty doskonałości chrześcijańskiej. Kazanie na górze jako kodeks moralności chrześcijańskiej. Przykazania z góry Synaj – czego nie wolno czynić. Nowy Testament – prawo miłości.

Wskazania Chrystusa. Prośba: może być nieszczera – chcę osiągnąć swój cel; pokorna – prawdziwa. Szukanie: nic nie robię; nic nie mam; trud owocuje. Kołatanie: natręctwo; relacja bliskości.

Dzisiaj pierwsze czytanie wspomina zacną postać Starego Przymierza jaką bez wątpienia był prorok Jonasz. Wiemy, że żył w Królestwie Izraela w VIII w przed Chrystusem. Prorok Jonasz był powołanym ale przed tym powołaniem uciekał. Pan jednak skłonił go do wielkiego zadania wobec mieszkańców Niniwy. Kiedy dzisiaj słuchamy fragmentu księgi Jonasza, zauważamy jej aktualność. Bóg bowiem, tak jak kiedyś, i dzisiaj wysyła do nas proroków. Są oni Jego głosem, który wzywa nas, napomina i błogosławi. Trzeba otwartego serca na ten głos i postawy pokory.

Jednym z przejawów życia wiary jest modlitwa: rozmowa ze Stwórcą. Na potrzebę modlitwy wskazuje dzisiejsza Ewangelia. Jezus uczy nas modlitwy skierowanej do Ojca niebieskiego. To jedyna modlitwa, której Chrystus osobiście nauczył swoich uczniów. Uczymy się jej na pamięć w najwcześniejszych latach dzieciństwa i towarzyszy nam ona przez całe życie. Zgodnie z wolą świętego papieża Jana Pawła II, powtarzajmy często tę modlitwę z wewnętrznym uniesieniem, nie tylko podczas Wielkiego Postu, ale w każdym czasie. Jezu, dziękuję ci za to, że uczysz mnie modlić się tak jak Ty. Proszę, abyś nauczył mnie również żyć tak jak Ty. Wtedy moja modlitwa stanie się prawdziwie echem Twojej modlitwy!