Małżeństwo w czasach Jezusa Chrystusa zawierano w dwóch etapach. Po ustaleniu wysokości sumy, jaką miał otrzymać od przyszłego zięcia ojciec panny młodej, następował akt publiczny, kiedy młodzi już uchodzili za narzeczonych, ale jeszcze nie mieszkali razem. Od tego momentu, po upływie mniej więcej roku odbywało się właściwe wesele, właśnie takie jakie znamy np. z cudu w Kanie Galilejskiej. Panny to druhny panny młodej, które mają czekać na moment, w którym pan młody zjawi się po swoją małżonkę. Pan młody spóźnił się, aby oczekiwanie było tym żywsze ze strony druhen. I tu dochodzimy do podziału na dwa rodzaje druhem. Pierwsze były rozsądne a drugie nieroztropne. Rozsądne zabrały razem z lampami zapas oliwy, wiedząc, że pan młody może się spóźnić, zaś drugie tego nie uczyniły. Jeżeli chcemy uniknąć zamkniętych drzwi królestwa Bożego to nasze życie winno być podstawą nieustannego czuwania i gotowości na wzór roztropnych i mądrych panien z dzisiejszej przypowieści. Pomoce: Lampa, oliwa

W roku 998 opat Odylon z Cluny nakazał obchodzić wspomnienie wszystkich zmarłych w dniu 2 listopada podległym jego władzy zakonom. Słowo Boże proklamowane w tym dniu jest dobrą nowiną o życiu wiecznym, do którego wszyscy jesteśmy powołani. Hiob wobec złych doświadczeń i śmierci z prostotą i jednocześnie z mocą wyznał swoją wiarę: "Ja wiem: Wybawca mój żyje, na ziemi wystąpi jako ostatni. Potem me szczątki skórą odzieje i oczyma ciała będę widział Boga. To właśnie ja Go zobaczę" (Hi 19,25–27). Bóg nie jest sprawcą śmierci, lecz dawcą życia. Wiarę w Boga jako Pana życia wyznawali także chrześcijańscy męczennicy, dla których okrutna śmierć stanowiła przejście do prawdziwego życia. Jezus, stając się człowiekiem, utożsamił się z nami we wszystkim oprócz grzechu. Przyjął więc także doświadczenie śmierci i złożenia w grobie. Śmierć nie jest końcem życia Jezusa, bo On po trzech dniach prawdziwie zmartwychwstał. Jezus jako pierwszy przeszedł ze śmierci do życia i w ten sposób przetarł drogę dla wszystkich ludzi.

Błogosławieństwa mówią nam: w ten sposób zostaniesz świętym! Świętość jest szlachetną ambicją, ideałem, ale czy jest to coś, czego możemy realistycznie oczekiwać; co tak naprawdę możemy zdobyć? Prosty, ale dodający otuchy fakt jest taki, że nikt nie rodzi się świętym. To jest coś, co należy osiągnąć, zdobyć… Coś, na co trzeba się porwać! Święci mogą być brudni i odrzuceni; mogą być wyrzutkami społeczeństwa albo bezdomnymi… Jest wiele przykładów mniej znanych świętych… Poszukajcie ich sami, poczytajcie ich życiorysy i zainspirujcie się!

Dzisiejsza uroczystość to ogromne święto radości, kiedy odrywamy swój wzrok od ziemi i myślą oraz sercem przenosimy się do nieba. Święty Jan w Apokalipsie przekazuje nam obraz niebieskiej rzeczywistości: „widziałem, rzeszę wielką, której nikt nie mógł policzyć z każdego narodu i wszystkich pokoleń, stojącą przed tronem i przed Barankiem. Odziani są w szaty białe a w ręku ich palmy”. Święci to ludzie tacy sami jak my. Na pozór ich życie niewiele różniło się od naszego. A jednak czymś się wyróżniali. Było coś w ich ziemskim życiu, dzięki czemu tak bardzo wpisali się w naszą pamięć. Św. Paweł pokazuje nam, w jaki sposób postępowali święci, kiedy mówi: „dla mnie bowiem żyć – to Chrystus, a umrzeć – to zysk”.

Niebo jest pełne świętych. Żyją oni blisko Boga, widzą oczami i uczestniczą w tym, na co my ciągle spoglądamy oczami naszej wiary, czego dotykamy niejako przez zasłonę. W kościele wyróżniamy dwa rodzaje zbawionych: beatyfikowani – cześć odbierają w danym kraju i kanonizowani – cześć oddają im na całym świecie. Patrząc na rzeszę błogosławionych i świętych, motywujemy i siebie do świętego życia. Dokonuje się to przede wszystkim przez troskę o czyste sumienie. Trzeba, byśmy pamiętali, że święci nie są do podziwiania, ale do naśladowania. Staramy się być na co dzień do nich podobni. Dzisiaj czcimy wszystkich świętych, czyli również tych, którzy nie zostali uroczyście ogłoszeni. Są to nasi krewni i przyjaciele, którzy żyjąc prosto ale pięknie i pobożnie, cieszą się już chwałą nieba. Pomoce: obrazki błogosławionych i świętych; slajd bądź kartka z wypisanymi błogosławieństwami; zdjęcie cmentarza

Wielu współczesnych ludzi chętnie by zapytało Jezusa o najważniejsze przykazanie. Jakże często my sami zatrzymujemy się na literze prawa, nie próbujemy wejść w głąb, dotknąć sedna. Przykazania zostały nam dane przez Boga z ogromnej miłości Boga do człowieka. Każde przykazanie ma za zadanie chronić człowieka, chronić miłość i uczyć miłości. Każdemu przykazaniu można się przyjrzeć i zanalizować je właśnie pod kątem miłości – wówczas wyraźnie widać, że przykazania nie tyle nam czegoś zakazują, ile nas chronią i pomagają nam iść drogą zbawienia. Prawdziwa miłość to znacznie więcej niż przykazania. Ten, kto prawdziwie kocha, nigdy nie myśli o zdradzie, kłamstwie, wykorzystywaniu, pożądaniu, zapominaniu, nie uderza w godność.

W Izraelu istniały dwa stronnictwa religijne: faryzeusze, którzy przestrzegali prawa, wierzyli w istnienie duchów i aniołów oraz saduceusze, którzy bardziej liberalnie podchodzili do przepisów prawa żydowskiego, nie wierzyli w istnienie aniołów i duchów, ani nawet w zmartwychwstanie. W dzisiejszej Ewangelii Jezus jawi się jako wielki mówca, który zamyka usta saduceuszom. Pierwsze wezwanie, jakie kieruje do nas Jezus w formie przykazania, dotyczy miłowania Boga: mamy miłować Go całym sercem, duszą i umysłem. Serce jest umiejscowieniem wszystkich naszych uczuć. Dusza to przestrzeń dająca nam odpowiednią siłę i moc do działania. Moja miłość do drugiego człowieka powinna być zgodnie z przykazaniem Jezusa równa miłości do siebie samego. Sami decydujemy, którą drogą pójdziemy: faryzeuszy i saduceuszy, którzy odrzucili naukę Jezusa, lub tych, którzy wiernie słuchają słów Jezusa.

W każdej dziedzinie życia są rzeczy ważne i mniej ważne. Ustawienie właściwej hierarchii celów i przekonań ułatwia nam podejmowanie decyzji i pozwala osiągnąć szczęście. Ta metoda dotyczy różnych dziedzin ludzkiej aktywności: relacji międzyosobowych, pracy, obowiązków, moralności itd. Jezus wymienia przykazanie miłości jako główną zasadę ludzkiego życia. Wszystkie inne przykazania należy zachowywać w ten sposób, by nie naruszyć tej podstawowej zasady – przykazania miłości. Pomoce: przedmioty wymieniane w homilii, np. butelka z wodą, Biblia, szachy; można przygotować dla każdego dziecka małe serce z kartonu.