Za czasów Pana Jezusa Żydzi bardzo rygorystycznie musieli przestrzegać wszystkich nakazów jakie płynęły z Prawa. Aby zostać świętym, tak jak święty jest Bóg, nie wolno kraść, kłamać, oszukiwać, przysięgać fałszywie, wyzyskiwać drugiego człowieka, wydawać niesprawiedliwych wyroków, żywić nienawiści do brata czy być mściwym, ale do wszystkich odnosić się z miłością. Jezus jest również bardzo konkretnym. Jeśli chcesz wypełniać przykazanie miłości względem Boga i bliźniego, to popatrz w oczy ubogiego, głodnego, chorego, więźnia. Świętymi bądźcie, bo ja jestem święty to słowa, które są klamrą spinającą dzisiejszą liturgię słowa.

Przeżywamy Wielki Post, czas poważny, pełen wyrzeczeń, wstrzemięźliwości i postów. Może warto byłoby spojrzeć na dobro, które daje nam Wielki Post? W dzisiejszych czytaniach biblijnych znajdujemy wspaniałe obietnice dla tych, którzy starają się realizować wolę Bożą, wypełniać Jego przykazania, czynić dobro; a także nadzieję dla zagubionych, pogrążonych w grzechu, nie umiejących zerwać ze złem. Sprawiedliwy i miłosierny Bóg dostrzega jedno i drugie. Wszechwiedzący Bóg prowadzi nas różnymi drogami. Oby każda z nich doprowadziła nas do królestwa niebieskiego, celu naszej chrześcijańskiej wiary.

Słyszymy dziś jedno z wielu wezwań Jezusa, by czuwać; by nie zasypiać; by nie poddawać się znużeniu! Pas ściąga się do odpoczynku, a my mamy być gotowi – nie czas jeszcze na odpoczynek – teraz jest czas na walkę! „Przepasanie bioder” wiąże się również z wzięciem na drogę (do walki) tego, co mamy najcenniejsze! Bycie gotowym do realizacji misji pociąga za sobą wyzbycie się tego, co mogłoby opóźnić krok, utrudnić drogę… Pas jest również znakiem przymierza, a to przymierze jest niezwykle intymną relacją między Bogiem a człowiekiem!

Zaczął się czas pokuty i nawrócenia. Stracić życie dla Chrystusa. Są dwie drogi życia. Wiele jest sposobów dźwigania krzyża. Nieśmy Chrystusowy krzyż z ochotą.

Pan szuka uczniów, naśladowców, przyjaciół. Jego wołanie jest uniwersalne. Jezus przypomina nam dziś, że związanie się z Nim i wybranie drogi przez życie w zażyłości z Nim, przemienia człowieka wewnętrznie. To, co wcześniej było dla nas jedynym wyobrażeniem domu – fizyczne miejsce, gdzie moglibyśmy mieszkać i chronić się – przestaje być jedynym domem. Przestrogą i nadzieją zawartą w słowach, że „wielu pierwszych będzie ostatnimi, a ostatnich pierwszymi”, rozbrzmiewa cała Ewangelia. Zawsze jest czas, aby zrobić przegląd naszego życia i zbliżyć się do Jezusa Chrystusa. Możemy to zrobić przez modlitwę i sakramenty. Dla wielu opuszczenie „domu, braci, sióstr, matki, ojca...” oznaczyłoby pozostawienie tego, co uniemożliwia życie w głębokiej przyjaźni z Jezusem Chrystusem.

Bardzo łatwo i szybko przywiązujemy się do czegoś lub kogoś. Trudno byłoby nam się pozbyć technologicznych ułatwień w codziennym życiu. Te wszystkie udogodnienia powodują nasze pewnego rodzaju „zniewolenie” nimi. Człowiek z dzisiejszej Ewangelii był zniewolony swoim bogactwem. Nasze zniewolenia są przeszkodą w drodze do nieba. Co może być twoim „zniewoleniem”? Tylko człowiek wolny jest w stanie przyjąć godność dziedzica królestwa Bożego.

Dzieci są obecne w naszym codziennym życiu. Coraz częściej demografowie biją na alarm, że przyrost naturalny jest ujemny i powoli wiele krajów się wyludnia. Dzieci w czasach Jezusa nie miały żadnych praw w społeczeństwie, jednak rodzice bardzo dbali o ich prawidłowy rozwój. Troska o rozwój dzieci jest naturalną koleją rzeczy każdego małżeństwa. Jezus przyciągał do siebie wielkie tumy ludzi. Jednak w Ewangelii jest bardzo mało momentów, kiedy jest mowa o dzieciach. Jezus pokazuje nam, że trzeba przyjąć królestwo Boże jak dziecko.

W Ewangelii św. Marka chodzi o sprawę zasadniczą: czy rozwód jest zgodnie z prawem dopuszczalny? Faryzeusze zadają Jezusowi podchwytliwe pytanie na temat rozwodu. Stanowisko Jezusa jest jednoznaczne: rozwód jest niedopuszczalny. Jezus wskazuje na nierozerwalność małżeństwa. Tak jak Jego związek z Kościołem – Oblubienicą jest trwały, nierozerwalny, tak nierozerwalne ma być małżeństwo.