„Ty nadal nic nie rozumiesz?!” Brak rozumienia może wynikać z niewystarczającej inteligencji, ignorancji, lenistwa czy braku skupienia. Jezus tłumaczy uczniom rzeczy wydawałoby się oczywiste. Może byli krótkowzroczni, może nie umieli spojrzeć „dalej” niż sięgały ich zmysły: wzrok, słuch? Byli w stanie dostrzec pojedyncze działania, ale nie umieli wyprowadzić z tego jakiejś stałej postawy i logiki. I nam nie jest tak łatwo dostrzec działanie Boga w naszym życiu. Bóg nieustannie przychodzi, okazuje łaskę, objawia swoją moc. My odpowiadamy Mu letniością w wierze, powierzchowną obrzędowością. On jest cierpliwy wobec nas i wierzy, że dostrzeżemy Jego dyskretną obecność i wierną miłość do nas.

W liturgii wspominamy dzisiaj dzień Świętych Cyryla i Metodego, braci krwi i patronów Europy. To wyjątkowe postaci. Byli oni misjonarzami i ewangelizatorami geograficznie dużej części Europy. Jezus Chrystus skupiał wokół siebie misjonarzy i ich posyłał. Posłał także dwunastu Apostołów i siedemdziesięciu dwóch uczniów. Ci pierwsi mogli reprezentować kapłanów i poświęconych Bogu. Jakie jest nasze powołanie, którym obdarzył mas Bóg? Mamy ogłaszać królestwo i nieść pokój: „Najpierw mówcie: «Pokój temu domowi»; (…) mówcie im: «Przybliżyło się do was Królestwo Boże»” (Łk 10,5.9). Święci Cyryl i Metody rozpoznali, że powołanie i misja są darami Boga. Cyryl wyraził to w modlitwie: „Twój to jest dar, dzięki któremu przeznaczyłeś nas do głoszenia Ewangelii Chrystusa i pomnażania tych dzieł, które są Ci miłe”.

W dzisiejszej Ewangelii Chrystus wzywa nas, aby powiedzieć, że czuje żal. „Żal Mi tego tłumu” (Mk 8,2). Kiedy patrzymy na teraźniejszy świat, który przeżywa kryzys wiary i pokoju, widzimy jak obfituje on w lęk, apatię. Kogo przywołuje Jezus? Ewangelia podkreśla: „przywołał do siebie uczniów” (Mk 8,1). To wezwanie dla każdego z nas. Jezus wzywa mnie, aby nie wysłać ich głodnych, aby dać im coś. Chrystus potrafi współczuć. A my? Często mówimy, że nic nie możemy zrobić. „Skąd tu na pustkowiu będzie mógł ktoś nakarmić ich chlebem?” (Mk 8,4). Jak powiedział święty Grzegorz z Nyssy, „kto dzieli się chlebem z ubogimi jest częścią Tego, kto, dla nas, chciał być biedny. Biedny był Pan, nie bój się ubóstwa”.

Najświętsza Maryja Panna z Lourdes, objawiła się biednej pasterce Bernadecie Soubirous w roku 1858 we Francji, przy grocie masabielskiej w cztery lata po ogłoszeniu przez papieża Piusa IX dogmatu o Niepokalanym Poczęciu. Podczas osiemnastu spotkań Maryja wzywa ludzkość do modlitwy i pokuty. Maryja jest Tą, która uwierzyła i z Jej łona wytrysnęły strumienie wody żywej, które użyźniły historię rodzaju ludzkiego. Źródło, które w Lourdes, Maryja wskazała Bernadetcie, jest skromnym znakiem tej duchowej rzeczywistości. Z Jej serca, wierzącej i Matki, wytryskuje woda żywa, która oczyszcza i uzdrawia. Ilu ludzi poprzez zanurzenie się w sadzawkach w Lourdes odkryło łagodne macierzyństwo Najświętszej Maryi Panny, doświadczyło go i przylgnęło do Niej, by bardziej zjednoczyć się z Panem! Z serca Maryi wypływa bezinteresowna miłość, wyzwalająca w odpowiedzi miłość dzieci, która nieustannie winna się uszlachetniać. Jak każda matka i doskonałej niż każda matka, Maryja wychowuje do miłości.

Świat w przestrzeni całej swojej historii ciągle próbował kategoryzować ludzi. „Segregacja” ludzi często dotykała ich godności. Żydzi z zasady ze względów religijnych izolowali się od innych narodów. Syrofenicjanka przychodzi do Jezusa prosić Go o łaskę uwolnienia dla swojej córeczki. Żadną miarą intencją Jezusa nie było upokorzyć tę kobietę. Jezus być może wypowiada słowa, które ona od lat nosiła w swoim sercu, którymi sama siebie określała. Bóg człowiekowi przywraca poczucie godności, nie jesteśmy Mu obojętni. Stworzył nas pięknymi i chce abyśmy całym sobą oddawali Mu chwałę!

Wizyta u Salomona. „Wątpliwości” królowej Saby. Wielkość Salomona. Spojrzenie na Boga. Czystość – nieczystość. Z wnętrza człowieka. Wymiar duchowy fundamentem. Czyny i słowa „mówią” o człowieku.

Faryzeusze i kilku uczonych w Piśmie poddają badaniu stosunek Jezusa i Jego apostołów do praktykowanej tradycji i zwyczajów religijnych. Jezus pokazuje, że drobiazgowe wymogi Prawa, często sprzeczne z samym przykazaniem Bożym, prowadzą do wypaczenia woli Bożej i religijności jako takiej. Jezus wyjaśnia, że tego rodzaju przepisy nie pochodzą od Boga, lecz są ludzkimi wymysłami.

Dzisiaj udamy się na ścieżki ewangelicznych opisów, by towarzyszyć Jezusowi w spotkaniach z ludźmi. Jezus stanął twarzą w twarz z chorobą, z cierpieniem. Niemal w każdej z czterech Ewangelii łatwo dostrzec Chrystusa pochylonego nad człowiekiem, który cierpi na ciele i na duszy. Jezus rozumiał cierpienie – sam cierpiąc, rozumiał chorych chętnie spiesząc im z pomocą. Podczas gdy ludzie próbują uciec przed cierpieniem, Pan Jezus szedł do cierpiącego a co najważniejsze wziął cierpienia na swoje ramiona. Choroba potrafi ściąć z nóg nawet najsilniejszego człowieka. Potrafi latami uniemożliwić życie i prace nawet bardzo młodych ludzi, na resztę życia uczynić kaleką. Potrafi odebrać przyjaciół, uczynić człowieka bezradnym mimo postępów medycyny. To najtrudniejsza próba dla człowieka!