Odczytany fragment Dziejów Apostolskich jest częścią dłuższego opowiadania o uzdrowieniu paralityka. Św. Paweł Apostoł głosząc Ewangelie, spotyka się trudami, cierpieniem i nawet zamachem ma swoje życie. Pytanie, które trzeba byśmy sobie zadali, jest następujące: czy kiedykolwiek przyszło mi stanąć w obronie mojej wiary? Bądźmy żarliwi w wyznawaniu wiary.

Brak jedności to jedna z najgorszych i najbardziej bulwersujących rzeczy w Kościele! Podziały zauważamy również we wnętrzu samego Kościoła Katolickiego. My, ludzie, mamy problem z byciem w jedności z samym sobą. Ciągle rywalizujemy ze sobą, o to kto ma rację, kto ma patent naprawdę. W Bogu każdy znajdzie swoje miejsce, że jest tak wiele dróg, którymi możemy dotrzeć do Boga. Świetnie rozumiał to dzisiejszy patron – św. Andrzej Bobola. Swoje zaangażowanie w jedność Kościoła przypłacił życiem. Nauczmy się w różnorodności charyzmatów w Kościele widzieć Jego bogactwo a nie okazję do podziału.

Maciej dołącza do grona Dwunastu. Po zdradzie Judasza istotnym było uzupełnienie grona Apostołów o kolejnego. Liczba dwanaście w Piśmie Świętym symbolizuje pełnię i całość. Losowość zdarzeń może odbierać sens ludzkiemu działaniu. Sens przypadkowości nadaje Bóg. Wszystkie sytuacje ludzkiego życia należy zawierzać Bogu.

Aby uczyć się od Jezusa, musimy poznać Jego życie: czytać Ewangelię i rozmyślać nad scenami z Nowego Testamentu. Przystępujmy do Ewangelii z wielkim pragnieniem oglądania Jezusa Chrystusa tak, jak oglądali go Jego uczniowie.

Św. Paweł przemawia w synagogach żydowskich. Przekonuje zebranych, że Jezus jest potomkiem Dawida i oczekiwanym Mesjaszem. Apostoł Narodów, podobnie jak św. Jan Chrzciciel, pomniejsza swoją rolę w głoszeniu Chrystusa. Najważniejsza jest dla niego Boża chwała. Przyczynia się do jej pomnażania poprzez podróże misyjne. Jezus zachęca nas: „Kto przyjmuje tego, którego Ja poślę, Mnie przyjmuje. A kto Mnie przyjmuje, przyjmuje Tego, który Mnie posłał”. Niech słowa Zbawiciela, kończące dzisiejszą perykopę ewangeliczną, będą zawsze w naszych sercach.

Greckie „logos”, które oznacza słowo niosło ze sobą duże znaczenie, zarówno dla pogan jak i Żydów. Rabini, którzy posługiwali się tym terminem, mieli na myśli mądrość Bożą. Jezus jest światłością, jest czymś więcej niż Bożą mądrością ukrytą w ludzkiej postaci. Jest nie tylko pomostem, który połączył wszechmocnego Boga z ludźmi, ale również Słowem, które stało się Ciałem. Zbyt często w naszym życiu koncentrujemy się jedynie na tym, co ludzkie zapominając o tym, co Boże. Słowo Jezusa jest często jak balsam dla naszej duszy, który ukoi nasz ból i strach przed tym, co nieznane. Często jednak jest jak miecz obosieczny, który przenika każdego człowieka i pragnie niszczyć to wszystko, co oddala nas od Boga.

Spektakularne znaki mają utwierdzać człowieka w słuszności jego postępowania. Sens emocjonalnych uniesień jest wątpliwy. Człowiek wymaga od Boga by Ten działał spektakularnie. Sednem wiary chrześcijańskiej nie są wyjątkowe znaki. Bóg przychodzi do człowieka w ciszy. Owcom do poczucia bezpieczeństwa wystarczy jedynie głos pasterza. Człowiek w zwątpieniu tworzy chaos. Bóg stale mówi do człowieka.

W baśni Braci Grimm o wilku i koźlątkach, do niewinnych koźlątek pod nieobecność mamy przychodzi wilk. Koźlątka nie wpuszczają go jednak do domu, bo po głosie poznają, że nie jest to głos mamy. We współczesnym świecie otacza nas tyle szumu, że gdyby akcja baśni rozgrywała się dziś, to wilk nie potrzebowałby żadnych sztuczek – szum skutecznie uniemożliwiłby weryfikację. Autorytet dziś to często nie ktoś, kto ma coś do powiedzenia, kto może podzielić się swoim doświadczeniem czy życiową mądrością, a ktoś kto ma odpowiednią liczbę „lajków” i „followersów”. W takim szumie bardzo łatwo zgubić właściwy głos i podążyć nie za Pasterzem, a za najemnikiem. Pomocnikiem Pasterza był z całą pewnością dzisiejszy patron, św. Stanisław.