W Izraelu istniały dwa stronnictwa religijne: faryzeusze, którzy przestrzegali prawa, wierzyli w istnienie duchów i aniołów oraz saduceusze, którzy bardziej liberalnie podchodzili do przepisów prawa żydowskiego, nie wierzyli w istnienie aniołów i duchów, ani nawet w zmartwychwstanie. W dzisiejszej Ewangelii Jezus jawi się jako wielki mówca, który zamyka usta saduceuszom. Pierwsze wezwanie, jakie kieruje do nas Jezus w formie przykazania, dotyczy miłowania Boga: mamy miłować Go całym sercem, duszą i umysłem. Serce jest umiejscowieniem wszystkich naszych uczuć. Dusza to przestrzeń dająca nam odpowiednią siłę i moc do działania. Moja miłość do drugiego człowieka powinna być zgodnie z przykazaniem Jezusa równa miłości do siebie samego. Sami decydujemy, którą drogą pójdziemy: faryzeuszy i saduceuszy, którzy odrzucili naukę Jezusa, lub tych, którzy wiernie słuchają słów Jezusa.

W każdej dziedzinie życia są rzeczy ważne i mniej ważne. Ustawienie właściwej hierarchii celów i przekonań ułatwia nam podejmowanie decyzji i pozwala osiągnąć szczęście. Ta metoda dotyczy różnych dziedzin ludzkiej aktywności: relacji międzyosobowych, pracy, obowiązków, moralności itd. Jezus wymienia przykazanie miłości jako główną zasadę ludzkiego życia. Wszystkie inne przykazania należy zachowywać w ten sposób, by nie naruszyć tej podstawowej zasady – przykazania miłości. Pomoce: przedmioty wymieniane w homilii, np. butelka z wodą, Biblia, szachy; można przygotować dla każdego dziecka małe serce z kartonu.

Faryzeusze wysyłają swoich uczniów, bo sami nie mają odwagi wdać się w polemikę z Jezusem. W pierwszym etapie rozmowy posługują się pochlebstwami. Pytanie postawione jest tak, że stawia Chrystusa na przegranej pozycji. Chrystus przenosi rozmowę na inną płaszczyznę. W dialogu z Piłatem Chrystus wskazuje na Boga jako na dawcę władzy. Jezus podczas swojej działalności często podejmował krytykę ówczesnej władzy. Nikt z nas nie może być obojętny na sposób sprawowania władzy.

Chrześcijanin szuka prawdy, a nie potwierdzenia swych założeń. Kto uznaje swoje słowo za jedyną świętość, przestaje słyszeć argumenty, które go nie potwierdzają. Wierzący wyrzeka się nie tylko grzechu, ale i najmniejszego przywiązania do grzechu. Nie da się oddzielić tego, co prywatne, od tego, co publiczne, niedzieli od dnia powszedniego. Kierowanie się względami czysto ludzkimi prowadzi do relatywizmu: zapalania świeczki Panu Bogu, a gdzieś na boku ogarka diabłu. Jednak przewrotność myślenia wyjdzie na jaw. W człowieku jest niechęć do podejmowania trudnych tematów. Łączenie świętości z codziennością do takich należy. Nie można relacji z Bogiem ograniczyć do kościoła. Świętość zdobywamy w codzienności. Bóg widzi wszystko. Na rozdrożu stawajmy przed Bogiem w całej prawdzie. W Nim są rozwiązania, o których nam się nie śniło. Oddajmy Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu to, co należy do Boga. Chrześcijanin żyje wiarą, nadzieją i miłością, a dokonuje się to w Jezusie.

Trzeba umieć liczyć, ale nie tylko pieniądze. Poszukujemy tego, co jest w życiu najważniejsze i poznajemy kryteria wartości według Ewangelii. Mamy być jednak mądrzejsi od króla Cyrusa, który był tylko „narzędziem” w ręku Pana. Najważniejsza w życiu jest miłość – doświadczyli tego poganie, którzy słuchali apostołów. Na pytanie o pieniądze Jezus nie dał się zwieść podstępnym faryzeuszom. Jego genialna odpowiedź dotycząca podatków po dziś dzień nie ma sobie równej. Pomoce: kilkanaście monet; tekst piosenki religijnej „Jak w uczniowskim zeszycie” (dla każdego dziecka).

Znaki czasu i czas łaski. Przypowieść o niezwykłym zaproszeniu i absurdalnym zachowaniu zaproszonych. Eucharystia – nieustające zaproszenie Króla na ucztę miłości. Jak często współczesny chrześcijanin przypomina zaproszonych na królewską ucztę w dzisiejszej przypowieści. A przecież każda Msza św. jest zapowiedzią Uczty zbawionych, w domu Ojca. Na to ostateczne spotkanie z Bogiem przygotowujemy się przez całe ziemskie życie, które podobne jest do pielgrzymowania. Czy można wyobrazić sobie życie duchowe, życie wiary – bez Eucharystii, bez sakramentów świętych? Bóg w swym nieskończonym miłosierdziu dał nam te święte znaki, święte narzędzia, dzięki którym i poprzez które udziela nam swoich łask, a mówiąc jeszcze głębiej: daje nam siebie, zanurza nas w swej miłości, obmywa miłosierdziem, uświęca Duchem Świętym, przyobleka w szatę dziecięctwa Bożego, pomnaża wiarę, roznieca nadzieję – abyśmy doszli do nieba.

Przypowieść o uczcie opisuje wesele syna królewskiego. Zaproszeni bez podania powodu zlekceważyli króla i przygotowaną uroczystość. Każdy zajął się swoimi sprawami. Byli i tacy, co pozbawili życia królewskich wysłańców. Król nakazał wojsku wytracić zabójców, a ich miasto spalić. Na Boże zaproszenie można odpowiedzieć pozytywnie lub negatywnie. Jako wolny człowiek mam prawo wyboru. Decyzją króla z sali weselnej zostaje usunięty człowiek nieodpowiednio ubrany. Bóg uczynił świat z niczego i tchnął w niego życie. Jezus ukazuje nam Boga, który jest Królem i Sędzią całego świata. Każdy z nas został zaproszony przez Jezusa do wspólnoty Kościoła. Obraz uczty to niezwykły obraz miłości Boga do człowieka, który patrzy na serce i każdemu udziela takiej samej łaski. Trzeba każdego dnia odnawiać w sobie nie tylko miłość do Pana Boga i zaangażowanie w Kościele, ale potrzebę nieustannej walki o świętość w sobie i wokół siebie.

Bóg zaprasza nas na „ucztę”, tzn. chce, abyśmy mieli udział we wszystkim, co On posiada. Obrazem tej wspólnoty jest Eucharystia. Bóg uczy nas wdzięczności. Niewdzięczność jest grzechem i pokazuje, że brak nam wiary. Najprościej wdzięczność wobec Boga możemy wyrazić w modlitwie. Pomoce: album albo kalendarz pokazujący cuda przyrody.