Bardzo często traktujemy innych z góry. Mierzymy innych miarą skąpca i egoisty, co w żaden sposób nie jest dla nas opłacalne. Jeśli dojdziemy do wniosku, że żyjemy tylko dla siebie, nie będziemy szczęśliwi, natomiast, jeśli podarujemy siebie w całości ze względu na Chrystusa, to szczęście będzie na wyciągnięcie ręki. Zbyt często wymagamy od innych ludzi zbyt dużo. Wielokrotnie sami nie uczynilibyśmy tego co narzucamy innym. Im bardziej wymagamy od siebie, tym bardziej stajemy się odporniejsi na pokusy i zasadzki, których autorem jest zły duch.

Prawo Mojżeszowe nakazywało: Nie będziesz szukał pomsty, nie będziesz żywił urazy do synów twego ludu, ale będziesz miłował bliźniego jak siebie samego (Kpł 19,18). Jezus przypomina pierwotne ujęcie przykazania i proponuje, by miłość wobec bliźnich, którzy okazali się wrogami i prześladowcami, znajdowała swój wyraz w modlitwie za nich. Stary Testament nie naucza nienawiści do nieprzyjaciół. Ale dopiero Jezus zachęca do modlitwy za wrogów i prześladowców. W modlitwie „Ojcze nasz” jest specjalna prośba: odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom.

Wielki Post – czas wspinaczki na szczyty doskonałości chrześcijańskiej. Kazanie na górze jako kodeks moralności chrześcijańskiej. Przykazania z góry Synaj – czego nie wolno czynić. Nowy Testament – prawo miłości.

Wskazania Chrystusa. Prośba: może być nieszczera – chcę osiągnąć swój cel; pokorna – prawdziwa. Szukanie: nic nie robię; nic nie mam; trud owocuje. Kołatanie: natręctwo; relacja bliskości.

Dzisiaj pierwsze czytanie wspomina zacną postać Starego Przymierza jaką bez wątpienia był prorok Jonasz. Wiemy, że żył w Królestwie Izraela w VIII w przed Chrystusem. Prorok Jonasz był powołanym ale przed tym powołaniem uciekał. Pan jednak skłonił go do wielkiego zadania wobec mieszkańców Niniwy. Kiedy dzisiaj słuchamy fragmentu księgi Jonasza, zauważamy jej aktualność. Bóg bowiem, tak jak kiedyś, i dzisiaj wysyła do nas proroków. Są oni Jego głosem, który wzywa nas, napomina i błogosławi. Trzeba otwartego serca na ten głos i postawy pokory.

Jednym z przejawów życia wiary jest modlitwa: rozmowa ze Stwórcą. Na potrzebę modlitwy wskazuje dzisiejsza Ewangelia. Jezus uczy nas modlitwy skierowanej do Ojca niebieskiego. To jedyna modlitwa, której Chrystus osobiście nauczył swoich uczniów. Uczymy się jej na pamięć w najwcześniejszych latach dzieciństwa i towarzyszy nam ona przez całe życie. Zgodnie z wolą świętego papieża Jana Pawła II, powtarzajmy często tę modlitwę z wewnętrznym uniesieniem, nie tylko podczas Wielkiego Postu, ale w każdym czasie. Jezu, dziękuję ci za to, że uczysz mnie modlić się tak jak Ty. Proszę, abyś nauczył mnie również żyć tak jak Ty. Wtedy moja modlitwa stanie się prawdziwie echem Twojej modlitwy!

Za czasów Pana Jezusa Żydzi bardzo rygorystycznie musieli przestrzegać wszystkich nakazów jakie płynęły z Prawa. Aby zostać świętym, tak jak święty jest Bóg, nie wolno kraść, kłamać, oszukiwać, przysięgać fałszywie, wyzyskiwać drugiego człowieka, wydawać niesprawiedliwych wyroków, żywić nienawiści do brata czy być mściwym, ale do wszystkich odnosić się z miłością. Jezus jest również bardzo konkretnym. Jeśli chcesz wypełniać przykazanie miłości względem Boga i bliźniego, to popatrz w oczy ubogiego, głodnego, chorego, więźnia. Świętymi bądźcie, bo ja jestem święty to słowa, które są klamrą spinającą dzisiejszą liturgię słowa.

Przeżywamy Wielki Post, czas poważny, pełen wyrzeczeń, wstrzemięźliwości i postów. Może warto byłoby spojrzeć na dobro, które daje nam Wielki Post? W dzisiejszych czytaniach biblijnych znajdujemy wspaniałe obietnice dla tych, którzy starają się realizować wolę Bożą, wypełniać Jego przykazania, czynić dobro; a także nadzieję dla zagubionych, pogrążonych w grzechu, nie umiejących zerwać ze złem. Sprawiedliwy i miłosierny Bóg dostrzega jedno i drugie. Wszechwiedzący Bóg prowadzi nas różnymi drogami. Oby każda z nich doprowadziła nas do królestwa niebieskiego, celu naszej chrześcijańskiej wiary.