Kontynuacja Zwiastowania. Błogosławiony stan Elżbiety jest dowodem na wybraństwo Maryi. Maryja udaje się do Elżbiety, aby zaopiekować się krewną i podzielić się z nią radością Zwiastowania. Spotkanie kobiet owocuje reakcją dziecka w łonie matki – Jana Chrzciciela. Magnificat to hymn na cześć Boga. Moment cielesnego pożegnania ze światem Maryi jest chwilą spotkania z Synem. Człowiek żyjący blisko Boga nie boi się śmierci.

Łacińskie słowo magnificare – oznacza „wielbić”, „uwielbiać”, „wysławiać”. Te słowa giną z naszego codziennego słownika. Stają się przez to cenne i zastrzeżone na wyjątkowe chwile. Autentyczne uwielbianie przysługuje tylko Bogu. Jeśli Bóg znika z naszego życia, znika także uwielbianie. Uwielbienie to traktowanie Boga odpowiednio do tego, kim jest. Możliwość uwielbienia Pana Boga to nie kara albo upokorzenie dla człowieka, ale największy zaszczyt, źródło nieskończonego szczęścia i dobra. Uwielbienie Boga wpływa na jakość całego życia. Maryja, wniebowzięta Matka Jezusa i nasza Matka, pokazuje nam, jak śpiewać życiowy Magnificat. Uczy nas, że uwielbianie Pana Boga prowadzi do wewnętrznej wolności i do szczęścia.

Wniebowzięcie Maryi miało miejsce wiele lat po wydarzeniach opowiedzianych w Ewangelii. Dlatego w dniu dzisiejszym czytamy fragment Ewangelii jeszcze sprzed narodzenia Jezusa. Odwiecznym pragnieniem ludzkości jest poznanie prawdziwego Boga i dostęp do życia wiecznego. Maryja zaczyna zdawać sobie sprawę, że jej – jako pierwszej – zostaje objawiona w pełni droga do zbawienia. Drogą do zbawienia jest życie bez grzechu – a ponieważ wydaje się to mało prawdopodobne – drugą szansą jest wiara w Jezusa Chrystusa.

Codzienność przygniata swoim ciężarem. Troska o byt rodziny przysparza wielu kłopotów; rodzi różne problemy. Trudna sytuacja ludzi młodych, którzy po studiach nie znajdują pracy i muszą emigrować za chlebem. Lęk związany z niepewnymi podstawami egzystencji. Chrystus umacnia swoich uczniów: "Odwagi, Ja jestem, nie bójcie się" (Mt 14,27). Chrześcijanin z radością wyznaje Jezusowi: "Prawdziwie jesteś Synem Bożym" (Mt 14,33). Chrześcijanin w trudach, przeciwnościach i prześladowaniach woła: "Panie, ratuj mnie" (Mt 14,30).

Bardzo dobrze, że jak trwoga to do Boga. Czasami coś musi nami wstrząsnąć, abyśmy się obudzili! Bóg wyznacza miejsce, czas i sposób spotkania z człowiekiem. Ze strony człowieka potrzebna jest stała gotowość na spotkanie z Bogiem. Kontemplacja Syna uczy bycia z Ojcem i w Ojcu na co dzień. Kto żyje Bogiem – nie da się zmylić czy oszukać. Modlitwa przybliża do życia i do ludzi. Modlitwa jest chodzeniem po wodzie. Gdy się lękamy, słyszymy słowa: "Odwagi, Ja jestem, nie bójcie się!" (Mt 14,27). Piotr zwraca się do Mistrza: "Panie, jeśli to Ty jesteś, każ mi przyjść do siebie po wodzie!" (Mt 14,28). Jeśli modlimy się szczerze, to nie dziwmy się, kiedy usłyszymy: Chodź! Szmer łagodnego powiewu prowokuje Eliasza do wyjścia. Skąd wiedział, że przechodzi Pan?! Serce wyczuwa na kilometry owo tchnienie życia, którym zostało obdarowane w chwili stworzenia. Modlitwa przynosi pokój, nawet w czasie największej zawieruchy. Nie oceniaj swej modlitwy. Po prostu módl się i nie ustawaj.

Wakacyjne spotkania modlitewne podczas Eucharystii są dla nas źródłem poznania tajemnicy Boga. Swoją tajemnicę miał prorok Eliasz. Było nią spotkanie z Bogiem na górze Horeb. Wierzący Rzymianie mieli również tajemnice. Zawarte są one w Liście św. Pawła, w którym dzieli się z adresatami rozmaitymi sprawami dotyczącymi wiary: pisze o radościach i smutkach, a szczególnie o tym, że niektórzy wierzący odstąpili od Bożych przykazań. Tajemnicą – dla nas niezrozumiałą – jest to, że Apostołowie zobaczyli kroczącego po jeziorze Chrystusa. Apostoł Piotr też kroczył po jeziorze. Ten dar otrzymał wtedy, gdy pragnął jak najszybciej być przy swoim Mistrzu – Jezusie. Każde spotkanie podczas Eucharystii jest tajemnicą obecności Chrystusa pomiędzy nami. Wciąż wspinamy się na górę, aby spotkać się z Bogiem. Tą górą jest modlitwa, dobre uczynki. Spotykamy się z Panem Jezusem i razem z Nim cieszymy się z tego, że jesteśmy razem.

Przemienienie Pańskie to święto nadziei i radości. Bez pracy nie ma kołaczy – wysiłek w życiu duchowym. Nie ma prawdziwej i żywej wiary bez pokory i posłuszeństwa. Niebezpieczeństwo przyzwyczajenia do łaski. "I apostołowie przyzwyczaili się do bliskości Jezusa i Jego cudów. Cud przemienienia był jednak inny, nadzwyczajny. Trzej apostołowie doświadczyli zachwycającego, a zarazem przerażającego majestatu Boga. Wpadli w zachwyt i bardzo się zlękli. Zrozumieli, że zostali wybrani do szczególnej relacji z Bogiem i że powinni cenić ten wielki dar" (ks. Krzysztof Mazurek, Agenda, 6.08.2008). Dziękczynienie i zachwyt – życiodajne źródła wiary.

Jezus chciał w samotności i na modlitwie spędzić czas żałoby i smutku po męczeńskiej śmierci Jana Chrzciciela. Samotność Jezusa nie trwała długo. Kiedy Jezus dopłynął do brzegu, oczekiwały Go już wielkie tłumy, które wołały o pomoc i uzdrowienie. Z jednej strony widzimy męczeńską śmierć Jana Chrzciciela, który był gotów oddać życie w imię obrony prawdy. Z drugiej zaś strony widzimy Jezusa, który cierpi z powodu uwięzienia Jana, ale nie podejmuje jakichś spektakularnych działań, aby go uratować. Boże działanie nie odpowiada ludzkiej logice działania czy skutecznego realizowania zamierzonych celów. Drogi Boże nie są drogami ludzkimi, a Boże myśli nie są myślami ludzkimi. Papież Franciszek mówił o stylu Bożego działania: "Bóg nas zaskakuje. Ukazuje się właśnie w ubóstwie, w słabości, w pokorze i daje nam swoją miłość, która nas zbawia, uzdrawia i daje nam siłę". Życie św. Jana Chrzciciela z punktu widzenia ziemskiej logiki zakończyło się porażką. A jednak wiara dyktuje nam głębokie przekonanie, że nie była to porażka.