Każdy z nas kilka razy dziennie zasiada do stołu, by zaspokoić głód. Jest to potrzeba ludzkiego ciała, dzięki której możemy sprawnie funkcjonować. Człowiek jest istotą cielesno-duchową, dlatego prócz pokarmu materialnego potrzeba mu pokarmu duchowego, dzięki któremu duch ma się dobrze. Prorok Izajasz wzywa słuchaczy do korzystania z pokarmu, który ma do zaoferowania. Każdy jest zaproszony do stołu. Prorok zaprasza głodnych, jest to znamienne. Wie, że nasycony nie posłucha zaproszenia. Św. Paweł doświadczył niezwykłego spotkania z Bogiem. Ono wywarło na nim tak ogromne wrażenie, że Apostoł Paweł wie, iż nic go nie jest w stanie odciągnąć od miłości Boga. To przekonanie Pawła staje się dla nas wyzwaniem: co z moją mocą wiary? Pan Jezus wyprowadza uczniów na pustkowie. Tam uczniowie i słuchacze odczuli głód. Pan każe Apostołom nakarmić zgłodniałych. To powołanie Kościoła. Kościół musi zaproponować ludziom przeżycie pustyni, by odczuli głód. Bóg tak ukochał człowieka, że został z nim w sakramencie Eucharystii. To wielka moc miłości Boga do człowieka. Trzeba ją odkryć, gdy człowiek nie radzi sobie z samotnością i głodem.

Zapraszamy kilku ochotników, by zrobili listę zakupów niezbędnych do przygotowania ogniska z kiełbaskami dla wszystkich zebranych w kościele. W podobnej sytuacji znaleźli się Apostołowie, którzy usłyszeli od Jezusa nakaz nakarmienia tłumu ludzi: Wy dajcie im jeść. Apostołowie mieli tylko pięć chlebów i dwie ryby, jednak z Bożym błogosławieństwem to wystarczyło, by nakarmić kilka tysięcy zebranych. Tak niewiele wystarczyło, by obdarować tak wielu. Podobnie jest z nami – bardzo często potrzebujemy niewiele, by móc obdarować innych. W słowie do rodziców zwracamy uwagę na to, że Jezus wzywa do zaspokajania „głodu” ich najbliższych. Tym „głodem” bardzo często jest tęsknota za wspólnym spędzaniem czasu. Wielogodzinna praca, zmęczenie, pęd życia – to wszystko sprawia, że nie mamy dla siebie czasu albo jesteśmy „razem, a jednak osobno”. Pomoce: kartka papieru, długopis lub flamaster, kalkulator (ewentualnie).

Chrystus naucza poprzez przypowieści, gdyż jest to zrozumiały i prosty sposób przekazu. Nawiązanie do przypowieści z poprzedniej niedzieli – ukazanie struktury królestwa Bożego. Dzisiejsza przypowieść wskazuje, w jaki sposób należy się zachowywać wobec królestwa. Rolnik odnajduje skarb, co wyzwala w nim radykalną postawę. Kupiec pereł także cechuje się radykalnością zachowania. Chrystus w innych miejscach Ewangelii wskazuje na naszą postawę wobec królestwa Bożego. Niedostrzeżenie wartości królestwa Bożego wynika z lenistwa duchowego ludzi powołanych do dawania świadectwa o nim. Prośba o dar bycia świadkiem królestwa Bożego.

Każdy otrzymał skarb życia. Chrześcijanie na początku drogi dostają skarb chrztu świętego, a potem, w poszczególnych etapach wędrówki, inne sakramenty. Jest skarb bliźniego i relacji międzyosobowych. Mamy skarby umiejętności i zdolności nam danych. Chrześcijanie są zaproszeni do poszukiwania skarbów. Skarb jest warty tego, by dla niego poświęcić inne rzeczy. Trzeba stać się właścicielem roli, serca, życia. Dla chrześcijanina skarbem jest powołanie, droga, którą kroczy. Dla chrześcijanina perłą jedyną i drogocenną jest osoba Jezusa Chrystusa! Zagarniamy wszystko jak leci, ale po wyciągnięciu sieci należy dobre zostawić, a złe odrzucić. Podstawową mądrością jest zasada: idź za dobrem, a zła unikaj. Bóg jest hojny i obsypuje nas skarbami, daje nam perły. Chrześcijanin zbiera nie dla siebie, ale dla bliźnich.

Wakacje sprzyjają gromadzeniu różnych pamiątek. Z wypoczynku przywozimy bursztyny, muszelki, oscypki, ciupagi i inne rzeczy. Skarb to coś cennego, co ma ogromną wartość. Każdy z nas ma wartościowe rzeczy, które otacza opieką. Mamy gromadzić skarby, al e nie te ziemskie, tylko niebiańskie. Skarby ziemskie są nietrwałe, niebiańskie są na zawsze. Największym skarbem dla chrześcijanina jest Pan Bóg. Człowiek osiągnie prawdziwe szczęście, kiedy będzie się dzielił z innymi. Każdy z nas będzie mógł nazywać siebie poszukiwaczem skarbów, jeśli tylko zacznie troszczyć się o swoją duszę. Dlatego trzeba pamiętać o codziennej modlitwie, Mszy św., dzieleniu się z innymi tym, co mamy. Pomoce: worek z ziemią; perła (może być naszyjnik z pereł); sieć i ryba; skrzynia.

Słowo Boże jest zawsze skierowane do konkretnych słuchaczy, gromadzących się na Mszy św. Ważne jest, aby umieć usłyszeć i odczytać przesłanie głoszonego słowa. Mądrość jest najwspanialszą i jedną z najważniejszych wartości ludzkiego życia. Prawdziwa mądrość staje się najcenniejszym skarbem w życiu. Boża mądrość objawia się w dziejach świata. Ta mądrość w sposób suwerenny kieruje losami świata i ludzkości. Podstawą modlitwy jest wiara, że Bóg jest dobry i łaskawy. On zawsze wysłuchuje modlitw, które są do Niego zanoszone. Każdy człowiek odkupiony przez Jezusa Chrystusa otrzymuje w sakramencie chrztu i bierzmowania dar Ducha Świętego. Duch Święty staje się twórcą i nauczycielem modlitwy, ponieważ gdy nie potrafimy się modlić, On modli się w nas i za nas. W Ewangelii Jezus Chrystus przez przypowieści odsłania tajemnicę obecności i działania królestwa Bożego. Bóg sieje zawsze dobre ziarno. On stworzył świat i człowieka jako dobre. Niestety, pojawiło się w świecie zło, które próbuje zniszczyć dobro. Królestwo Boże w sposób cichy i powolny wypełnia się i dobro zwycięża zło.

Nosimy w sobie obraz Boga jako miłosiernego Ojca i często wyrzucamy z naszych myśli i rozważań obraz Boga, który jest Sędzią. Tak bardzo pokochaliśmy Pana Jezusa w przymiocie Jego miłosierdzia, że zapomnieliśmy o tym, że Bóg również jest gwarantem sprawiedliwości, która domaga się, aby dobro zostało nagrodzone, a zło ukarane. Dzisiejsza liturgia słowa ukazuje nam obraz Boga Sędziego. Księga Mądrości ukazuje Pana, który w sądzeniu jest dobry i sprawiedliwy. Jego potęga i moc sprawia, że jest łagodny dla człowieka – z natury słabego. Dobroć Boga ujawnia się w Jego cierpliwości wobec grzeszących. Pan cierpliwie czeka na nawrócenie człowieka. Obraz Boga Siewcy wykorzystany przez Jezusa ukazuje, że na jednym polu rośnie i dobre ziarno, i chwast. Pan pozwala rosnąć dobrym obok złych, dając każdemu odpowiednie warunki wzrostu. One sprawiają, że plon jest obfity. Bóg sieje dobre ziarno w sercu każdego człowieka i gdy człowiek otworzy swoje serce na dar łaski, ziarno może na podobieństwo gorczycy stać się potężnym drzewem. Każdy ludzki czyn pociąga za sobą konsekwencje. Dobre czyny rodzą dobro, złe czyny rodzą grzech. Konsekwencją dobrego życia jest niebo, konsekwencją życia w grzechu jest piekło.

Aby osiągnąć sukces i dojść do upragnionego celu należy przede wszystkim ciężko pracować. Często na zwycięstwo pracuje wielu ludzi. Pan Jezus w dzisiejszej przypowieści pokazuje nam w jaki sposób osiągnąć sukces. Dla chrześcijan jest nim wejście do królestwa Bożego. Grzech jest przeszkodą, która stoi na drodze do królestwa Bożego. Diabeł podpowiada pomysły, które odwracają nas od Pana Boga i Jego królestwa. Aby być blisko Pana Jezusa i zdobyć klucz do bram raju, należy spełnić kilka warunków. Codzienna modlitwa, udział w niedzielnej Mszy św. i spełnianie dobrych uczynków są zadaniami, które stawia nam Pan Jezus w drodze do nieba. Pan Jezus nie zostawia nas samych w drodze do nieba. Z Nim sukces jest gwarantowany. Pomoce: W czasie homilii można wykorzystać rekwizyty, dzięki którym dzieci łatwiej zapamiętają sens dzisiejszej Ewangelii oraz homilii. Mogą nimi być: puchar, klucz i zdjęcie zamku symbolizujące królestwo Boże.