Zdrada Judasza zasmuciła Apostołów. Klęską zakończyła się kilkuletnia zażyłość Jezusa i Judasza. Podobnie zasmuca każdy grzech. Jezus zna zdrajcę. Spożywa z nim posiłki i rozmawia. Kocha go i w każdej chwili czeka na jego nawrócenie. Bóg każdemu daje szansę poprawy, nawrócenia, zmiany postępowania. Czy to wykorzystujemy, by powrócić do Pana, nawet wtedy gdyby przydarzyła się nam mniejsza czy większa zdrada? Każda niewierność jest zdradą miłości. Trwajmy zatem w dobrych postanowieniach i strzeżmy czystości naszych sumień.

Zdrada jest jednym z najtrudniejszych doświadczeń w życiu człowieka. Jezus zapowiada zdradę wśród Apostołów. Ta zapowiedź zdrady dotyczy zarówno Judasza, jak i Piotra. Tak naprawdę każdy z nas jest zdrajcą, kiedy wchodzi w grzech i odchodzi od Boga. Dwa wyjścia: skończyć z sobą albo żałować. Tylko postawa żalu pozwala nam z każdego upadku wyjść zwycięsko z Bogiem.

Judasz zgorszył się tym, że Maria namaściła Jezusowi nogi cennym olejkiem. Przecież można było sprzedać ten olej za trzysta denarów i pieniądze rozdać ubogim! Jezus jest wybranym sługą Boga. Napełniony Duchem Bożym przyniósł ziemi prawo i sprawiedliwość. Dzieło zbawienia zostało dopełnione na krzyżu, gdzie Chrystus wziął na siebie słabości i cierpienia ludzi.

Słowami Jezusa Chrystusa poczuli się dotknięci nie tylko faryzeusze, lecz także uczeni w Piśmie. Nic dziwnego, iż jeden z tych ostatnich zwraca Jezusowi uwagę, że ubliża również im. W odpowiedzi Jezus wygłasza nie mniej ostrą mowę przeciwko uczonym w Piśmie, ostrzegając ich, aż trzykrotnym użyciem słowa „biada”, przed karą, jaką na siebie ściągają. Wszystkie proroctwa o tragicznym końcu Mesjasza wypełniają się wskutek złej woli i zatwardziałości uczonych w Piśmie. Najgorsze jest to, że nie tylko sami odrzucają Jezusa Chrystusa, ale również prostym ludziom nie pozwalają iść za Nim, zamykając ich w ten sposób na dostęp do prawdziwej Dobrej Nowiny, która płynie z ust samego Boga.

Bardzo często szybko dokonujemy osądów w naszym życiu. Tak jak mówi dzisiejsza Ewangelia: porywamy kamienie i rzucamy. Brakuje czasu na konstruktywną rozmowę, która pozwoliłaby usłyszeć wszystkie za i przeciw. Nie brakuje jednak wyśmiania, obmowy, oszczerstwa. Łatwo skazać drugiego człowieka, czasem niesłusznie, ale jakże trudno naprawić nam popełnione grzech czy błąd. Zadaniem Kościoła, czyli każdego z nas, jest dbanie o pokój i pomoc potrzebującym.

Ważną rolę w dzisiejszej liturgii słowa odgrywa Abraham. W pierwszym czytaniu usłyszeliśmy moment zawarcia przymierza między Bogiem a Abramem, który stał się Abrahamem. Abraham powraca też w Ewangelii, w której Jezus próbuje przekazać Żydom prawdę o życiu wiecznym. Żydzi nie przyjmują nauki o królestwie niebieskim. Dlaczego? Nie bez przyczyny słyszymy dziś o Abrahamie i własnej sławie. W ten sposób zapraszani jesteśmy do tego, aby spojrzeć na własne życie i zbadać stan naszej duszy. Do Wielkanocy jeszcze dziesięć dni, jeszcze wszystko możemy zmienić.

Trwanie w nauce Chrystusa to trudne zadanie. Wytrwałość w wierze pomimo zniechęcenia i zmęczenia. Trzymanie się tego, co zewnętrzne, wprowadza w świat pozorów. Bóg wynagradza ludzką wytrwałość. Wytrwałość w wierze jest drogą pełną trudów i lęku. Droga prawdy jest drogą pełną miłości.

Wędrówka Izraelitów obrazem naszego własnego życia. Bunt Izraelitów – jego owocem jest śmierć. Nasz bunt – jego owocem jest śmierć duchowa. Posłuszeństwo Chrystusa – owocem jest życie dla świata. Moje posłuszeństwo – owocem jest życie w obfitości.