„Bóg nie żąda od stworzeń owoców, nie dając im możności owocowania. Współdziałając przy wydawaniu owoców przez swoją pracę, człowiek powinien uznać, że to owocowanie jest przede wszystkim dziełem Boga”. Człowiek sprawiedliwy, którego można porównać do drzewa zasadzonego nad wodą (Jr 17,8) przynosi owoc nawet w swej starości (Ps 92,14 n). Bóg pragnie, byśmy przynosili obfite owoce wiary. Zbiory są oznaką Bożego błogosławieństwa; uznając to, człowiek powinien za wszystko dziękować Bogu. Uczniowie, którzy rozeszli się na cały świat, aby głosić Ewangelię, zbierają owoce pracy swoich poprzedników. Jezus własną krwią opłacił obfite plony wiary. Jezus Chrystus – Dobry Siewca rzuca ziarno Bożego słowa na glebę ludzkich dusz. Słowem Bożym jest sam Chrystus, który zgodził się umrzeć, aby wydać owoc.

Ziarno słowa Bożego jest zawsze na wyciągnięcie ręki i w wielkiej obfitości. Chwasty psują nam plony. Smutnym jest fakt, że ludzie wybierają kąkol, a nie pszenicę. Trzeba rozpoznawać dobre ziarno i nauczyć się odróżniać je od kąkolu. Ziemia nieuprawiana zamienia się w ugór. Co posiejesz, to zbierzesz. Dobre ziarno wzrasta nawet tam, gdzie nic nie zapowiada obfitych plonów. Bóg nie zmusza, daje nam wolną wolę. Chrześcijanie podobni są i do drogi ubitej, i do miejsc skalistych. Dzięki Bogu znajdzie się w nas też ziemia żyzna, zdolna wydać plon z ziarna. Bogu nie można wyznaczać czasu i miar siewu czy zbiorów. Serce głuche jest jak ziemia zeschła i popękana, którą często się porównuje do skały. Ziarnem jest słowo Boże, tak więc początek drogi wierzącego mieści się w słuchaniu go. Na każdy dzień roku w Kościele siewca wychodzi i sieje. Bóg mówi, a ochrzczony jest uzdolniony do tego, by Go słuchać i słyszeć.

Wakacyjne ścieżki są natchnieniem dla dorosłych i dzieci, aby dostrzegać, jak hojny jest Trójjedyny Bóg, który wszystko utrzymuje w istnieniu. Wakacyjna niedzielna Eucharystia jest pełna słowa Bożego, którym się karmimy. Czytania mszalne dostarczają nam Bożego pokarmu. Przypowieść o siewcy pomaga nam zrozumieć naturę słowa Bożego. Musimy zadbać, aby wydało ono obfity plon w naszych sercach i umysłach. Słowo Boże porównane jest do ziarna rzuconego w ziemię. Pielęgnujemy wszystkie Boże ziarenka prawdy i miłości. Rodziców i dorosłych uwrażliwiamy, aby pomogli dzieciom. Pomoce: kartka ze słowami piosenki religijnej, inspirowanej psalmem, cytowanej w homilii.

Ewangelia mówi nam o utrudzeniu i obciążeniu człowieka, a jednocześnie obiecuje nam Boże pokrzepienie. Utrudzenie i obciążenie – te dwa słowa opisują ludzkie życie w realistyczny i dość adekwatny sposób. Ponieważ życiowe trudy i ciężary są bolesne i dotkliwe, ktoś może próbować ucieczki do wyimaginowanego świata. Ucieczka w znieczulenie – czy to będzie świat wirtualny, czy używki – nie jest rozwiązaniem, które trwale zmniejszy nasze problemy. Drugim rozwiązaniem jest aktywna walka ze wszystkim, co nas obciąża i męczy. Jednak wiemy, że trudy życia pozostaną. W miejsce zapomnianych utrapień pojawiają się nowe. Ewangeliczne rozwiązanie nie jest ani ucieczką w fikcyjne światy, ani aktywizmem, który ma złagodzić cierpienia. Jezus mówi, że Jego jarzmo i brzemię będą nadal istniały. Będą one jednak lekkie i słodkie. Módlmy się dzisiaj o dar Jezusowego pokrzepienia dla każdego z nas i dla wszystkich ludzi. To pokrzepienie niech nas uzdolni do pomocy w dźwiganiu brzemion.

Wakacje stwarzają okazję do kontemplacji piękna świata. Zachwycamy się barwami przyrody, pięknem gór, jezior i morza. To piękno powinno nas zbliżyć do Boga, stwórcy tego wszystkiego. Wakacje to czas odpoczynku dla wielu, ale nie możemy zapomnieć o tych, dla których ten okres oznacza wytężoną pracę. Jezus zaprasza nas wszystkich, a szczególnie utrudzonych i strapionych, do siebie. Nasze spotkanie z Nim w świątyni jest związane z obietnicą łaski: pokrzepienia i ukojenia. Każdy człowiek nosi na swoich barkach trudy. Są różne i mają różny ciężar, ale ich dźwiganie jest tak samo męczące. Pan zaprasza nas do siebie i pragnie nam pomóc w codziennych trudach życia. Jezus nie zdejmuje jarzma z naszych ramion. Mistrz z Nazaretu pokazuje nam, jak takie jarzmo dźwigać. Tylko w pokorze i łagodności serca znajdziemy prawdziwe ukojenie i wewnętrzny spokój.

Podczas spacerów po plaży znajdujemy muszelki, które morze wyrzuca na brzeg. Każda ma inny kształt, wielkość. W zimie przypominają nam o radosnych, wakacyjnych chwilach. Dzisiejsza liturgia słowa każe rozwijać ducha. Aby zadbać o ducha, należy pamiętać o codziennej modlitwie, uczestniczyć we Mszy św. niedzielnej i świątecznej, spowiadać się, pomagać swoim bliskim. Człowiek, tak jak muszelka, powinien wystawiać się na Boże „promienie słoneczne”, zaspokajać swój głód duchowy przez przyjmowanie Komunii św. W kościele możemy doświadczyć, czym jest wspólnota. Ona daje nam poczucie bezpieczeństwa. Pomaga się rozwijać. Dbając o rozwój ducha, stajemy się pięknymi ludźmi. Kiedy oddalamy się od Boga i dbamy jedynie o swoje ciało, nasze wnętrze staje się smutne. Pomoce: kilka muszelek różnej wielkości, różnych kształtów i rodzajów.

Chrzest jest przejściem do nowego życia z Jezusem zmartwychwstałym. Ta nowość życia – zmartwychwstałe życie w Chrystusie – jest po prostu „życiem dla Boga” (por. Rz 6,10). W dzisiejszej Ewangelii Jezus wyraźnie mówi o tym, co oznacza „śmierć dla grzechu i życie dla Boga.” Prawdziwa miłość nie jest ciepłym uczuciem do Jezusa, ale gotowością cierpienia, a nawet poniesienia śmierci w imię tej miłości. Aby stać się godnym uczniem, Chrystus nie może być jedynie „ważny” w naszym życiu; musi być „najważniejszy”!

Pierwsze czytanie zaczerpnięte z jest opowieści o bogatej Szunemitce prowadzącej dom. Wielokrotnie zatrzymywał się w nim prorok Elizeusz. Jej gościnność nagradza sam Bóg: bezdzietna kobieta została matką syna. Gościnność jest cnotą i wyrazem stosunku człowieka do człowieka. Jest wyrazem obyczaju, jaki panuje w danym społeczeństwie. W Izraelu wychodzono na spotkanie przybywającego wędrowca. Chrystus w dzisiejszej Ewangelii, tuż za wskazaniami dotyczącymi miłości, poucza: „Kto nie bierze swego krzyża, a idzie za Mną, nie jest Mnie godzien. Kto chce znaleźć swe życie, straci je, a kto straci swe życie z Mego powodu, ten je znajdzie”. W ten sposób ukazuje, że ta miłość nie jest sielanką, nie sprowadza się też do gestu, ale jest czymś wymagającym, niemożliwym bez ofiary. Gest podania wody jest symboliczny, bo dotyczy tak naprawdę uratowania komuś życia. To nie jest podanie puszki coca-coli z lodem, aby ugasić tylko pragnienie.