Bardzo łatwo jest nam w codziennym życiu stawiać się w roli sędziego. Często nie mamy nawet całego obrazu danej sytuacji, pełnego spektrum, a i tak ferujemy wyrok. Jezus wychodzi naprzeciw faryzeuszy, którzy nie dość, że nie zgadzają się z Jego posłannictwem, to jeszcze mają o sobie zbyt wysokie mniemanie. To tak jak dziecko, które wie, że kiedy ma przy swoim boku rodziców, to wtedy nic mu nie grozi. Chrystus działa w nieustannej świadomości tego, że Bóg przy Nim jest i Go nie zostawi. Pycha objawia się przez zbytnią pewność siebie, że to moje zdanie jest najwłaściwsze i najlepsze. Zachować umiar.

Głoszenie niepopularnych prawd zawsze było niebezpieczne. Nieliczni chcą słuchać o swoich błędach i potrzebie zmiany. Słowa Jezusa zostały dopełnione przez czyny. Zgodnie z zapowiedziami, zmartwychwstał. Po niemal czterech tygodniach Wielkiego Postu warto zastanowić się nad tym, czy moje podążanie za Jezusem zaowocowało już zmianą myślenia, próbą zmiany. Warto zaufać Panu Bogu, który na pewno nie wprowadzi nas w błąd. To, że większość idzie w innym kierunki wcale nie musi oznaczać, że ja błądzę.

W naszym dzisiejszym fragmencie Ewangelii zadane zostają dwa pytania. Te pytania dotyczą tego, kim jest Jezus! Nikt nie chce sam dobrowolnie oddać swojej władzy! Przywódcy żydowscy byli właśnie tacy. Jezus demaskuje zepsucie ludzkiego serca, które myśli tylko o sobie. Kiedy spojrzysz na całokształt misji Jezusa, wyraźnie widać, że jest On Chrystusem. Ale wielu nie chciało tego przyznać. Czasami staramy się stworzyć takiego Boga, jakiego sami pragniemy.

Całe Pismo Święte mówi o Mesjaszu – Jezusie, którego wielu ludzi nie rozpoznaje. Nie rozpoznają w Nim Bożego działania, miłości i miłosierdzia. Pamiętajmy, żeby nie podejmować zbyt pochopnej decyzji w odniesieniu do człowieka. Nie osądzajmy, nie potępiajmy. Jedynie Bóg może to robić. Jak często i w jaki sposób czytamy Pismo Święte? Zawarte są w nim słowa, które pochodzą od samego Boga. Czy jest to dla mnie tylko książka pełna opowieści? Słowa, które wypowiadamy mogą dla innych być wsparciem, zaś dla innych powodować zgorszenie. Wiara w Boga jest ważniejsza niż w ludzi. To Bóg czuwa nieustannie nad naszym życiem, które natomiast może być odebrane przez ludzi.

W Księdze proroka Izajasza mamy zapowiedź czasów mesjańskich, które będą czasem szczególnej interwencji Bożej. Działalność Mesjasza nie należy do łatwych z racji zatwardziałych serc Izraelitów, nieskorych do nawrócenia i uwierzenia w Jezusa. Żydzi robią wszystko, by skazać Jezusa na śmierć za bluźnierstwo i łamanie Prawa Bożego, szczególnie świętego dnia szabatu. Zawierzywszy Bogu możemy doznać prawdziwości słów Jezusa: „Kto słucha słowa mego i wierzy w Tego, który Mnie posłał, ma życie wieczne”.

Sytuacja chorego człowieka. Skarga skierowana do Chrystusa i Jego odpowiedź. Zaskakująca postawa uzdrowionego. Ponowne spotkanie Chrystusa i chorego.

Wielki Post szczególnym czasem nawrócenia. Bóg pragnie od człowieka, by ten Mu zaufał. Wsparciem w wielkopostnej refleksji jest liturgia słowa. Człowiek stale pragnie zmian i nowości. Pragnienie zmian odnosi się również do życia duchowego. Perspektywa nowego życia daje nadzieję i cel, do którego człowiek dąży. Pełne otwarcie na nowe życie daje nawrócenie. Uzdrowienie nadaje życiu nową jakość. Wyraźne znaki pomagają człowiekowi otworzyć się na nawrócenie. Znaki uzdrowienia dzieją się aktualnie.

Celnik będący w świątyni ma poczucie własnej niegodności i grzeszności, przez to że jego ludzkie postępowanie onieśmiela go w podejściu do Boga. Faryzeusz jest dla nas jedynie tłem do zrozumienia ogromu miłości Boga, ale przestrogą – jak nie zachowywać się w budowaniu relacji z Bogiem. Może i u nas jest tak, jak u tego faryzeusza? Mamy dobre życie, niczego nam nie brakuje, ale obmawiamy innych, tłumacząc samych siebie przed sobą, że przecież oni są sobie winni, że nas drażnią. Prośmy Pana Jezusa o łaskę całkowitego przylgnięcia do Niego.