Ktoś powiedział, że Bóg stwarza nas tak, jak ocean stwarza kontynenty – wycofując się. Bardzo dobrze rozumiemy tę prawdę w kontekście dzisiejszej Uroczystości Wniebowstąpienia Pańskiego. Prześladowca Szaweł walczył z prawdą o zmartwychwstaniu Jezusa, dopóki sam nie zobaczył otwartego nieba, o którym świadczył św. Szczepan. Św. Paweł zrozumiał, że Ten, który wstąpił do nieba pozostał pośród swoich uczniów, więcej: pozostał w swoich uczniach. Dlatego mówi: "Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus. Choć nadal prowadzę życie w ciele, jednak obecne życie moje jest życiem wiary w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie" (Ga 2,20). Komunia z Jezusem jest komunią z niebem. "Chrystus wyzwala cię z wszelkiego zniewolenia i posyła cię, abyś zdobył samego siebie, abyś zdobył miłość, która buduje i szuka dobra" (św. Jan Paweł II).

Bóg jest niewidzialny, co nie oznacza, że Go nie ma. Dzieje Apostolskie obrazują nam, co stało się po męce, śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa. Każdy wierzący chciałby spotkać Jezusa twarzą w twarz. Chrystus pozostał z nami w Eucharystii, sakramentach i drugim człowieku. Aby odkryć niebo, nie trzeba czekać na śmierć, ani na paruzję. Jezusa można spotkać w otaczającym nas świecie. Drugie czytanie odsłania przed nami powołanie Jezusa i Jego zbawczą misję. Chrystus panuje nad wszelkim stworzeniem: duchowym i materialnym. Fragment z Ewangelii wg św. Mateusza ukazuje nam spotkanie uczniów ze zmartwychwstałym Jezusem. Ostatnie polecenie Chrystusa brzmi: nauczajcie i udzielajcie chrztu. Jezus Chrystus nas nie opuścił, ale pozostał z nami. Jako chrześcijanie mamy szukać Boga w codzienności, cieszyć się Nim. Naszym obowiązkiem jest spełniać wolę Ojca – tak jak wypełnił wolę Ojca Jezus Chrystus.

Wyprawy na szczyt są domeną alpinistów. Często zdobywają szczyt samotnie, pokonują własną słabość i okazują hart ducha. Ostatnie spotkanie apostołów z Mistrzem miało miejsce na drodze do Betanii. Chrystus przypomniał im o swoim posłannictwie, następnie w ich obecności wzniósł się do nieba. Tajemnica Wniebowstąpienia jest nam znana z opisu św. Łukasza. Fragment z Dziejów Apostolskich, dotyczący Wniebowstąpienia, jest dla chrześcijan źródłem natchnienia. Pomoce: napis: „Idźcie i nauczajcie wszystkie narody! Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata”.

Bycie sierotą to trudne doświadczenie. Chrystus przygotowuje swoich uczniów na chwilę Jego odejścia. Mimo, że Chrystus fizycznie odszedł z tego świata to pozostał w Eucharystii, w Piśmie Świętym i we wspólnocie Kościoła. Brak miłości sprawia, że człowiek pozostaje sierotą.

Nasze czasy charakteryzuje gadatliwość, ale słowa rzadko przemieniają się w czyny. Wierzący nie zastanawia się nad wypełnianiem przykazań – po prostu stara się to uczynić. Przykazania są drogą wolności i ku wolności. Nie musimy nikomu się tłumaczyć z tego, że zachowujemy przykazania. Wypełniamy je, bo Syn zachował przykazania Ojca. Wypełnienie przykazań jest świadectwem życia zgodnego z Ewangelią i obroną nadziei, która jest w nas. Pan Jezus zapewnia, że życie przykazaniem miłości leży w zasięgu naszych możliwości. Bez miłości przykazania staną się brzemieniem nie do uniesienia. Głównym wrogiem w życiu miłością jest szatan, który wypełniony jest nienawiścią. Szatan nienawidzi miłości i pożąda naszego zniewolenia. Sami nie potrafimy się obronić. Bóg daje nam pomoc, Ducha Świętego. Pocieszyciel niesie umocnienie, rozpala duszę w miłości do Boga. Przynosi nam moc Bożą! Duch Święty jest Duchem Prawdy – potęgi, której nie potrafimy objąć.

W dzisiejszej Ewangelii słyszymy zaproszenie Jezusa do podążania drogą przykazań. Przestrzeganie Bożego Prawa jest z naszej strony dowodem miłości Pana Boga. Pan Jezus udoskonalił Prawo Starego Testamentu, wprowadzając przykazanie miłości Boga i bliźniego. Pomoce: obrazki przedstawiające zachowania ludzi (spotkanie ze staruszką, która niesie zakupy, znalezienie banknotu, zwolnienie miejsca w autobusie, podzielenie się posiłkiem).

Im więcej pielgrzymujemy po tym świecie (w znaczeniu lat naszego życia), tym większa jest nasza świadomość, że nie jest to nasz dom… Chrystus przygotowuje swoich uczniów na nadchodzący dzień pojmania, męki i śmierci. Przekład Ewangelii Jana mówi nam o „trwodze”, ale z pewnością uczucia w sercach uczniów były o wiele mocniejsze niż sama „trwoga”! W noc przed ukrzyżowaniem Jezus zrywa zasłonę utopii. Całkowicie niszczy ich fantazje i marzenia o doczesnym zwycięstwie. Klucz do zrozumienia chrześcijaństwa – pokój serca w Jezusie Chrystusie…

Chrześcijanin to ten, który żyje wiarą każdego dnia. Ona jest miernikiem naszej miłości do Jezusa i Boga Ojca. Pierwotny Kościół ze względu na ubogich ustanawia siedmiu diakonów. Oni troszczą się o dzieła charytatywne wspólnoty. Wierzący w Chrystusa zostają w Antiochii pierwszy raz nazwani chrześcijanami. Chrystus jako najwyższy Kapłan ustanowił posługę kapłańską dla składania ofiar miłych Bogu. Kapłaństwo ma wymiar służebny – jako hierarchiczne i powszechne we właściwy sobie sposób uczestniczy w kapłaństwie Chrystusa. Wiara wyrwała nas z ciemności grzechu i niewiedzy i wprowadziła na ścieżki światłości. Dzięki wierze więcej rozumiemy, bardziej kochamy. Łaska wiary otwiera nas na Boga Ojca. Rozwijanie i pogłębianie wiary jest obowiązkiem każdego chrześcijanina. Poznanie Jezusa jest równoznaczne z poznaniem Boga Ojca. To poznawanie wymaga codziennego wysiłku.