W liturgii wspominamy dzisiaj dzień Świętych Cyryla i Metodego, braci krwi i patronów Europy. To wyjątkowe postaci. Byli oni misjonarzami i ewangelizatorami geograficznie dużej części Europy. Jezus Chrystus skupiał wokół siebie misjonarzy i ich posyłał. Posłał także dwunastu Apostołów i siedemdziesięciu dwóch uczniów. Ci pierwsi mogli reprezentować kapłanów i poświęconych Bogu. Jakie jest nasze powołanie, którym obdarzył mas Bóg? Mamy ogłaszać królestwo i nieść pokój: „Najpierw mówcie: «Pokój temu domowi»; (…) mówcie im: «Przybliżyło się do was Królestwo Boże»” (Łk 10,5.9). Święci Cyryl i Metody rozpoznali, że powołanie i misja są darami Boga. Cyryl wyraził to w modlitwie: „Twój to jest dar, dzięki któremu przeznaczyłeś nas do głoszenia Ewangelii Chrystusa i pomnażania tych dzieł, które są Ci miłe”.

W dzisiejszej Ewangelii Chrystus wzywa nas, aby powiedzieć, że czuje żal. „Żal Mi tego tłumu” (Mk 8,2). Kiedy patrzymy na teraźniejszy świat, który przeżywa kryzys wiary i pokoju, widzimy jak obfituje on w lęk, apatię. Kogo przywołuje Jezus? Ewangelia podkreśla: „przywołał do siebie uczniów” (Mk 8,1). To wezwanie dla każdego z nas. Jezus wzywa mnie, aby nie wysłać ich głodnych, aby dać im coś. Chrystus potrafi współczuć. A my? Często mówimy, że nic nie możemy zrobić. „Skąd tu na pustkowiu będzie mógł ktoś nakarmić ich chlebem?” (Mk 8,4). Jak powiedział święty Grzegorz z Nyssy, „kto dzieli się chlebem z ubogimi jest częścią Tego, kto, dla nas, chciał być biedny. Biedny był Pan, nie bój się ubóstwa”.

Najświętsza Maryja Panna z Lourdes, objawiła się biednej pasterce Bernadecie Soubirous w roku 1858 we Francji, przy grocie masabielskiej w cztery lata po ogłoszeniu przez papieża Piusa IX dogmatu o Niepokalanym Poczęciu. Podczas osiemnastu spotkań Maryja wzywa ludzkość do modlitwy i pokuty. Maryja jest Tą, która uwierzyła i z Jej łona wytrysnęły strumienie wody żywej, które użyźniły historię rodzaju ludzkiego. Źródło, które w Lourdes, Maryja wskazała Bernadetcie, jest skromnym znakiem tej duchowej rzeczywistości. Z Jej serca, wierzącej i Matki, wytryskuje woda żywa, która oczyszcza i uzdrawia. Ilu ludzi poprzez zanurzenie się w sadzawkach w Lourdes odkryło łagodne macierzyństwo Najświętszej Maryi Panny, doświadczyło go i przylgnęło do Niej, by bardziej zjednoczyć się z Panem! Z serca Maryi wypływa bezinteresowna miłość, wyzwalająca w odpowiedzi miłość dzieci, która nieustannie winna się uszlachetniać. Jak każda matka i doskonałej niż każda matka, Maryja wychowuje do miłości.

Świat w przestrzeni całej swojej historii ciągle próbował kategoryzować ludzi. „Segregacja” ludzi często dotykała ich godności. Żydzi z zasady ze względów religijnych izolowali się od innych narodów. Syrofenicjanka przychodzi do Jezusa prosić Go o łaskę uwolnienia dla swojej córeczki. Żadną miarą intencją Jezusa nie było upokorzyć tę kobietę. Jezus być może wypowiada słowa, które ona od lat nosiła w swoim sercu, którymi sama siebie określała. Bóg człowiekowi przywraca poczucie godności, nie jesteśmy Mu obojętni. Stworzył nas pięknymi i chce abyśmy całym sobą oddawali Mu chwałę!

Wizyta u Salomona. „Wątpliwości” królowej Saby. Wielkość Salomona. Spojrzenie na Boga. Czystość – nieczystość. Z wnętrza człowieka. Wymiar duchowy fundamentem. Czyny i słowa „mówią” o człowieku.

Faryzeusze i kilku uczonych w Piśmie poddają badaniu stosunek Jezusa i Jego apostołów do praktykowanej tradycji i zwyczajów religijnych. Jezus pokazuje, że drobiazgowe wymogi Prawa, często sprzeczne z samym przykazaniem Bożym, prowadzą do wypaczenia woli Bożej i religijności jako takiej. Jezus wyjaśnia, że tego rodzaju przepisy nie pochodzą od Boga, lecz są ludzkimi wymysłami.

Dzisiaj udamy się na ścieżki ewangelicznych opisów, by towarzyszyć Jezusowi w spotkaniach z ludźmi. Jezus stanął twarzą w twarz z chorobą, z cierpieniem. Niemal w każdej z czterech Ewangelii łatwo dostrzec Chrystusa pochylonego nad człowiekiem, który cierpi na ciele i na duszy. Jezus rozumiał cierpienie – sam cierpiąc, rozumiał chorych chętnie spiesząc im z pomocą. Podczas gdy ludzie próbują uciec przed cierpieniem, Pan Jezus szedł do cierpiącego a co najważniejsze wziął cierpienia na swoje ramiona. Choroba potrafi ściąć z nóg nawet najsilniejszego człowieka. Potrafi latami uniemożliwić życie i prace nawet bardzo młodych ludzi, na resztę życia uczynić kaleką. Potrafi odebrać przyjaciół, uczynić człowieka bezradnym mimo postępów medycyny. To najtrudniejsza próba dla człowieka!

Przez całe życie człowiek zdobywa doświadczenie, które jest źródłem mądrości pozwalającej na zrozumienie siebie i otaczającego świata. Jezus nakazuje uczniom, aby poszli na miejsce pustynne i z pewnej perspektywy spróbowali we właściwy sposób zrozumieć apostolskie działania. Nadmierny entuzjazm może być czasami niebezpieczny, ponieważ nie pozwala spojrzeć krytycznie na własną wiarę i pogłębić ją. Jest też pokusą dla taniej popularności i myślenia w kategoriach osiągniętego sukcesu.