Naznaczeni jesteśmy chorym pojmowaniem wolności, a co za tym idzie także wierności i posłuszeństwa. Widzimy choroby, które toczą rodziny, wspólnoty, parafie, nie omijają i Kościoła. Wszyscy chorujemy i potrzebujemy miłości. Świat potrzebuje modlitwy, postawienia Boga w centrum naszego życia. Zamknięcie serca na Boga prowadzi do śmierci. Ze śmierci nie obudzimy się sami. Pan Jezus przychodzi i puka, aby obudzić każdego z nas! Wierzysz w zmartwychwstanie? Jeśli tak, to oddaj Jezusowi szczelnie zamknięty grób ze śmiercią w środku. Pokaż Panu te miejsca – otwórz drzwi zaryglowane. Uwierz w obietnicę: "kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie" (J 11,25). Stoi przed tobą Bóg, dla którego nic nie jest niemożliwe. Usłysz zaproszenie: wyjdź z grobu egoizmu, rodzinnych sporów, niewierności i zdrad, lenistwa i obojętności.

W dzisiejszej Ewangelii zostaje wypowiedziane jedno z najważniejszych zdań Jezusa. Kieruje On do Marty obietnicę życia wiecznego, a poprzez nią – do każdego człowieka. Powinniśmy tę obietnicę nosić zawsze w sercu, sięgać po nią w obliczu życiowych nieszczęść i tragedii. Największym wyzwaniem pozostaje dla człowieka śmierć. Wołając z wiarą do Jezusa, jesteśmy w stanie pokonać panowanie śmierci. Dlatego warto szukać wiary i modlić się za tych, którzy odeszli przed nami. Pomoce: kartka z cytatem:„Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie”.

Materializm i tempo współczesnego życia sprawiają, że człowiek ubożeje duchowo. Pozdrowienie anioła wywołuje w Maryi lęk, ale dialog z aniołem kończy się zgodą, która jest konsekwentnie realizowana w życiu Matki Bożej. Czy konsultujesz z Bogiem swoje życiowe decyzje?

Człowiek niewidomy od urodzenia był nieszczęśliwy z powodu swojej choroby. W dodatku powszechnie uważano, że ślepota była karą za grzechy. Dlatego ludzie dotknięci tą chorobą byli pogardzani i skazani na życie żebraków. Niewidomy nie wiedział, kim był Jezus i nie widział Go, ale zaufał Mu jako człowiekowi i poszedł do sadzawki, obmył się i wrócił uzdrowiony. Opowiadanie o uzdrowieniu niewidomego od urodzenia jest także opowiadaniem o drodze do wiary, którą przeszedł ten człowiek. Uzdrowiony oddał pokłon Jezusowi i wyznał: Wierzę, Panie! Słowo Boże dzisiejszej niedzieli pyta o naszą wiarę w Jezusa Chrystusa. W jakim punkcie tej drogi jesteśmy? Kim jest dla nas Jezus Chrystus? Odpowiedź na stawiane pytania może stać się dla nas cudem uzdrowienia ze ślepoty rutyny i przyzwyczajenia. Ten rodzaj ślepoty grozi każdemu.

Bóg dla każdego człowieka ma wyjątkowy plan. Z tym jest związane bogactwo świata. Różnorodność jest darem Pana. Każdy z nas jest inny i w inny sposób działa. Jeżeli trzyma się Jezusa i wytrwale za Nim kroczy, raduje się wolnością serca. Odczytany fragment z Pierwszej Księgi Samuela ukazuje nam, że Bóg patrzy na człowieka sercem. Dokonało się to w wyborze nowego króla dla Izraela. Pan patrzy na to, co ukryte w sercu. W liturgii słowa poznajemy Dawida, który był zapowiedzią przyjścia Chrystusa na świat. Wybór Dawida i jego namaszczenie jest zapowiedzią wyboru Jezusa i jego namaszczenia. Św. Paweł Apostoł wzywa chrześcijan do życia w światłości. Ciemność niesie zło, grzech, jasność zaś łaskę. Ten kontrast wykorzystuje Apostoł, by wzywać do dobrego życia. Liturgia ukazuje nam dzisiaj Jezusa Chrystusa jako światłość świata. Pan nie tylko wzywa nas do pięknego życia, On sam nas na tę drogę wprowadza i zaprasza do kroczenia po niej. Jezus występuje w dzisiejszej Ewangelii jako uzdrowiciel. Jako Pan życia Chrystus uzdrawia. Jesteśmy wezwani przez Mistrza z Nazaretu do kroczenia za światłem.

Dzieci często biorą przykład z dorosłych, kiedy ci narzekają na różne niedogodności i nie dostrzegają dobroci Bożej. Dopiero konfrontacja z ludzkim nieszczęściem odmienia pogląd na to, co się posiada, powoduje, że zaczyna się to doceniać. Tak jest w przypadku wzroku. Spotkanie człowieka ociemniałego pobudza do wdzięczności Bogu za dar widzenia. Pomoce: wspólna modlitwa przed homilią; najprościej byłoby, gdyby dzieci powtarzały za kapłanem: „Panie Boże, pomagaj mi uważnie słuchać dzisiejszego opowiadania o Jezusie. Pomagaj mi dziękować za moje oczy, którymi mogę widzieć piękny świat i wszystko, co na nim stworzyłeś”.

Pan mówi: Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię. Post otwiera nam bramę nieba. Kto przychodzi do Chrystusa, otrzymuje pomoc i łaskę. Szczęśliwy człowiek, który ufa Bogu. Wyznanie grzechów jest sposobnością do wylania się Bożego miłosierdzia.

Niedzielna Eucharystia jest przyjściem do źródła. Można z niego zaczerpnąć wody życia. Dziś mam orzeźwić Boga, ugasić Jego pragnienie. Dotyka nas bezradność, nie rozumiemy i wkradają się wątpliwości. Jak ja, grzesznik, mam dać pić Bogu? Powodem takiego podejścia jest płytkość naszego życia. Na płyciźnie nie zakosztujemy mocy, piękna i wspaniałości głębi. Pomagając jednemu z braci wypływam na głębię oceanu miłości. Wypłynąć na głębię to uznać i wyznać grzech, oraz zerwać z grzechem. W Eucharystii kontemplujemy Ciało i Krew Pana naszego. Kolejny krok to wychwalanie Boga w Duchu i prawdzie. Wtedy powieje mocą Ducha Świętego. Odchodzimy odmienieni. Lęk znika, a pojawia się pragnienie i odwaga głoszenia prawdy. Moc głoszenia płynie z Ducha Świętego. Na Eucharystii słuchamy, widzimy i dotykamy Pana Jezusa. Kogo przyjmujemy, tego zaniesiemy do naszych domów i wspólnot.