Patron Kościoła powszechnego i rodzin chrześcijańskich. Pełen subtelności wobec Maryi, Matki Jezusa Chrystusa. Zwyczajny rzemieślnik daje nam przykład pracy ściśle połączonej z modlitwą i życiem rodzinnym. Dziewicza miłość do Maryi, obowiązkowe wypełnianie ojcostwa, działanie w ukryciu. Sługa wierny i roztropny, wzór dla wszystkich ojców.
Cel Izraela – być światłem dla świata, aby inne narody uwierzyły w jedynego Boga. Ostateczny grzech Izraela – odrzucenie samego Boga, który przychodzi w swoim Synu. Mesjanizm polityczny wybrany zamiast mesjanizmu duchowego. Chrześcijanie – nowy Naród Wybrany; przymierze w krwi Chrystusa nowym wiecznym przymierzem. Odniesienie przypowieści Jezusa do nas samych – czy my będziemy wierni Stwórcy? Wszystko jest własnością Boga, daną nam do zarządzania, aby przynosiło owoce.
Życie człowieka na ziemi jest chwilą, która kieruje go ku życiu wiecznemu, którego pragnienie nosimy w sobie. Nasze życie doczesne, dokonywane wybory to czas walki o osiągnięcie królestwa niebieskiego. Ewangelia ukazuje nam jak nasze wybory przybliżają nas, bądź oddalają od przeżywania radości w królestwie Ojca. Proroczym głosem dzisiaj jest głos Kościoła. To on, wzywa nas do dobrego życia i modlitwy. Zaufajmy nauczaniu papieża i biskupów.
Dzisiejsze pierwsze czytanie wspomina zacną postać Starego Przymierza, jaką bez wątpienia był Jeremiasz. Wywodził się z rodziny kapłańskiej a urodził się w Anatot, miejscowości leżącej niedaleko Jerozolimy. Został powołany przez Pana Boga do przepowiadania upadku świętego miasta. Nieprzychylność i zamknięcie serca na słowo Boże popycha mieszkańców do strasznych planów, w których chcą nie tyle uciszyć głos proroka, ale zamknąć jego usta na zawsze. Módlmy się o otwarte serca na ludzi prawdy.
Opowiadanie znalezione w Internecie. „Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie”. Kto jest faryzeuszem, którego nauk masz słuchać i którego masz nie naśladować, w twoim życiu? Może dziś jest czas na to, byś stanął w prawdzie przed Bogiem, który jest Miłością.
Bardzo często traktujemy innych z góry. Mierzymy innych miarą skąpca i egoisty, co w żaden sposób nie jest dla nas opłacalne. Jeśli dojdziemy do wniosku, że żyjemy tylko dla siebie, nie będziemy szczęśliwi, natomiast, jeśli podarujemy siebie w całości ze względu na Chrystusa, to szczęście będzie na wyciągnięcie ręki. Zbyt często wymagamy od innych ludzi zbyt dużo. Wielokrotnie sami nie uczynilibyśmy tego co narzucamy innym. Im bardziej wymagamy od siebie, tym bardziej stajemy się odporniejsi na pokusy i zasadzki, których autorem jest zły duch.
Prawo Mojżeszowe nakazywało: Nie będziesz szukał pomsty, nie będziesz żywił urazy do synów twego ludu, ale będziesz miłował bliźniego jak siebie samego (Kpł 19,18). Jezus przypomina pierwotne ujęcie przykazania i proponuje, by miłość wobec bliźnich, którzy okazali się wrogami i prześladowcami, znajdowała swój wyraz w modlitwie za nich. Stary Testament nie naucza nienawiści do nieprzyjaciół. Ale dopiero Jezus zachęca do modlitwy za wrogów i prześladowców. W modlitwie „Ojcze nasz” jest specjalna prośba: odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom.
Wielki Post – czas wspinaczki na szczyty doskonałości chrześcijańskiej. Kazanie na górze jako kodeks moralności chrześcijańskiej. Przykazania z góry Synaj – czego nie wolno czynić. Nowy Testament – prawo miłości.