Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa jest powstaniem ze śmierci Życia, które nigdy nie przeminie i nie skończy się. Tym Życiem jest Zmartwychwstały Chrystus. Żadne siły tego świata nie mają tyle mocy, aby zagłuszyć i zabić prawdę o zmartwychwstaniu Jezusa. Przez swoje zmartwychwstanie Jezus Chrystus pokonał największego wroga ludzkości – śmierć i ojca śmierci, czyli szatana. W sakramencie chrztu zostaliśmy zanurzeni w śmierci jak i w zmartwychwstaniu Chrystusa i dlatego razem z Chrystusem przechodzimy ze śmierci do życia. Dzisiaj Chrystus zmartwychwstały przychodzi do każdego z nas i pragnie wyprowadzić nas z ciemności grzechu oraz z grobu naszych problemów, zmartwień i niepokojów. Żyć w perspektywie Zmartwychwstania oznacza być wolnym od lęku, również od lęku przed śmiercią.

Maria Magdalena zachowuje się jak kobieta, której umarł ktoś bardzo bliski. Doświadczyła bólu przenikającego do szpiku kości. Idzie, by być w pobliżu miejsca pochówku Zbawiciela. Niewyobrażalna jest sytuacja, w której idziemy na cmentarz i odkrywamy, iż grób jest otwarty. Rozpacz przeplatana nadzieją, niedowierzanie ze zdumieniem. Co mówi nam odsunięty kamień? Do czego zachęca? Magdalena nie rozumie, ale biegnie do apostołów. Zmartwychwstały staje na jej drodze, staje na drodze każdego człowieka. Nie będzie Zmartwychwstania bez podjęcia wysiłku. Trzeba wyjść wczesnym rankiem, aby odkryć znaki Zmartwychwstania. Jan zafascynowany zbliża się szybkimi krokami, Piotr ma trzeźwy i ostrożny umysł – oto dwa podejścia do Tajemnicy Boga. Bez spotkania nie ma zrozumienia, nie ma zmartwychwstania. Ujrzał, uwierzył i zrozumiał. Wiara prowadzi do rozumienia.

Zmartwychwstanie Pana Jezusa jest najradośniejszą nowiną w dziejach świata. Stanowi centralne wydarzenie naszej wiary. Jednocześnie jest pierwszym i podstawowym elementem przepowiadania Ewangelii. W tym przepowiadaniu wszyscy mamy przywilej, ale i obowiązek, uczestniczyć z gorliwością i miłością dla innych ludzi. Do tego przepowiadania musimy się przygotowywać, a jednocześnie poszukiwać takich sytuacji i takich osób, którym możemy pomóc odnaleźć Boga.

Wielka Sobota – wigilia wszystkich wigilii. Paschał – światło życia, które zwycięża ciemności śmierci. Doświadczenie samotności – "Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?" Bóg jest we wszystkich wydarzeniach naszego życia. Gdy Bóg spóźnia się o pięć minut, to i tak jest o czasie. Ciężar wiary, ciężar Krzyża, cierpienia i śmierci znajduje swój epilog w nadziei Zmartwychwstania.

Po wielkoczwartkowej Mszy św. Wieczerzy Pańskiej miejsce święte, Tabernakulum, zostaje puste. W milczeniu i bez dekoracji stajemy przed tym, co jest istotą naszej wiary: pochylamy głowy przed kochającym Sercem Boga-Człowieka. Potrzebujemy ciszy, która nie jest ciszą bezsensownej pustki, ale pozwala nam usłyszeć wołanie Jezusa: "Wykonało się!" (J 19,30); "Ojcze, w ręce Twoje powierzam ducha mojego" (Łk 23,46). Nawet w chwilach największego opuszczenia i cierpienia w ustach Jezusa pojawia się słowo: Ojcze. Wierzymy, że idąc za Jezusem, wejdziemy do domu Ojca. Cisza prowadzi nas przed Oblicze Ukrzyżowanego Chrystusa, w którym widzimy tysiące ofiar ludzkiej niesprawiedliwości, krzywdy i przemocy. Ukrzyżowanie człowieczeństwa nie zakończyło się w chwili śmierci Chrystusa. Istotna zmiana zawiera się w Jezusowej obietnicy, kiedy zwracając się do stojącego pod krzyżem Jana, powiedział: "Oto Matka twoja" (J 19,27).

Kościół przeżywa Triduum Paschalne w jedności, jako jedno wydarzenie paschalne. Kościół w dzisiejszej liturgii wspomina wydarzenie Ostatniej Wieczerzy, którą Jezus spożył z uczniami przed śmiercią. Była to wieczerza spożywana według schematu uczty paschalnej. W noc paschalną Bóg wyprowadził swój lud z niewoli egipskiej. Dziś nie celebrujemy jednak Paschy żydowskiej, ale Święte Triduum Paschalne naszego Pana i Zbawiciela, Jezusa Chrystusa. Przeżywamy ten dzień w perspektywie Ostatniej Wieczerzy i ustanowienia sakramentu Eucharystii i kapłaństwa. Wydarzenia zbawcze – męka, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa – nie tylko dokonały się jednorazowo w historii Izraela, ale przez sakramenty, szczególnie sakrament kapłaństwa i Eucharystię, uobecniają się i dzisiaj. "Eucharystia jest centrum i szczytem życia całego życia chrześcijańskiego" (LG 11). W tym sakramencie Kościół najpełniej spotyka się z Bogiem i doświadcza Jego zbawczego działania. Wszystkie sakramenty mają organiczną łączność z Eucharystią i zaleca się, aby były udzielane właśnie w trakcie jej sprawowania.

Niedziela Męki Pańskiej – nazwa pochodząca od liturgii słowa. Niedziela Palmowa – nazwa pochodząca od wydarzeń. Tłum wita Chrystusa, a po kilku dniach odwraca się od Niego. Powodem takiej radykalnej zmiany może być egoizm. Dzisiejszy człowiek także uważa, że Bóg mu jest niepotrzebny. Skupia się na tym, co „ziemskie”. Największym darem jest chrzest, ale my o tym nie pamiętamy. Wielki Tydzień to czas naszego przygotowania do Wielkanocnego Poranka. Wielki Tydzień to czas bliskości z Bogiem. Palma ma być znakiem, że należy wyznać Bogu miłość czynami, a nie tylko słowem.

Kończy się okres Wielkiego Postu, który dla nas był czasem odnowy ducha, pokuty za grzechy. Zaczynamy czas świętych dni, w których będziemy towarzyszyć Panu w jego opuszczeniu, męce i zmartwychwstaniu. Dzisiaj w śpiewach, procesjach, radosnym kołysaniu palmami, stajemy wraz z tłumem, aby powitać Zbawiciela. Wokół Jezusa zgromadził się ogromny tłum. Mimo to Pan zagląda w serce każdego z nas. Zna każdego z nas, rozumie nasze trudy i przebacza słabości. Radość tego dnia płynie z faktu obecności Jezusa pośród tych, którzy Go kochają. Pan jest naszym przyjacielem i bratem jako człowiek, jako Bóg zaś jest naszym Zbawicielem. Witamy Chrystusa jako króla. Niezwykły to król. Władca bez dworu, wojska, bez bogactw. Tronem naszego króla jest krzyż, diademem na głowę jest korona z ciernia, a kodeksem i prawem królestwa – przykazanie miłości. Przed nami święte dni. Będziemy towarzyszyć Panu w Jego drodze opuszczenia, męki i zmartwychwstania. Wykorzystajmy ten czas dobrze, byśmy krocząc za Chrystusem drogą krzyża, radowali się z Jego powrotu do życia.