Bardzo szybko liturgia słowa przenosi nas od żłóbka do grobu Jezusa. Liturgia nie chce brutalnie sprowadzić nas na ziemię, ale ukazać prawdziwy sens wcielenia Syna Bożego. „Życie objawiło się!” Zubożeniem, a może i nawet pokusą byłoby zatrzymać się tylko przy tajemnicy Bożego Narodzenia! Śmierć jest bramą do PEŁNI ŻYCIA! Często szukamy życiodajnego źródła w komfortowych miejscach. Największe, najtrwalsze i najprawdziwsze owoce duchowe rodzą się w trudzie, cierpieniu.

Dzisiaj Kościół w liturgii słowa wzywa nas do dziękczynienia na wzór Zachariasza. Największym naszym dziękczynieniem jest dziękczynienie za dar życia, które jest darem Boga. Bóg odpowiada na nasze prośby a Jego odpowiedź jest zawsze związana z nadaniem misji. Kantyk Zachariasza jest dobrym tekstem do modlitwy dziękczynnej.

Prorok Malachiasz jest chyba najmniej znanym spośród proroków Starego Testamentu. „Oto Ja wyślę anioła mego, aby przygotował drogę przede Mną.” Spróbujmy odnieść to do współczesności, odczytać te słowa Malachiasza dziś. Kto może być tym aniołem dla ciebie? Może Pan Bóg ciebie zaprasza do tego, abyś to ty był dla innych tym aniołem, przygotowującym drogę Panu? Pozwól Bogu uczynić z siebie narzędzie Jego łaski, otwórz się na Niego i daj Mu działać przez ciebie w życiu innych.

Dzisiejsze czytania posiadają w lekcjonarzu podobne tytuły: „Anna dziękuje za narodzenie Samuela”. „Maryja dziękuje za wcielenie się Syna Bożego”. Radość Anny i Maryi nie była skoncentrowana na nich samych i na własnych przeżyciach, ale skierowana w formie modlitwy w stronę Boga, Dawcy Życia. Anna oddaje Samuela „na własność Panu”. Maryja zaś śpiewa: „wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny, święte jest imię Jego”. Świat jako całość nadal pozostaje własnością Pana. A my – część tego świata – możemy ciągle powtarzać maryjne Magnificat: „wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny, święte jest imię Jego”.

We fragmencie Pieśni nad pieśniami autor przedstawia rozmowę oblubienicy z oblubieńcem. Rozmowa ta stanowi prawzór dialogu, jaki Kościół−Oblubienica prowadzi ze swym Oblubieńcem−Jezusem Chrystusem. Dzisiejsza Ewangelia kolejny raz ukazuje wielkość Maryi, którą wychwala matka św. Jana Chrzciciela – św. Elżbieta. Czy ja jestem gotów na wzór Maryi na przyjście Boga? Idźmy do swoich domów i codziennych zajęć, by przygotować swoje serce i domy na przyjście Emanuela.

Serial „Biblia” i ukazana tam scena Zwiastowania. Zwiastowanie odbywa się w bardzo dramatycznych okolicznościach. Maryja staje przed wyborem: moje zaplanowane, bezpieczne życie, czy „Fiat” dane Bogu, które oznacza niewiadomą. „Tak” dane Bogu oznacza po ludzku zgodę nawet na utratę życia, ale Maryja wie, że dla Boga nie ma nic niemożliwego – całkowicie zawierza Mu swoje życie. Uczmy się od Maryi zaufania Bogu nie tylko wtedy, gdy wszystko idzie po naszej myśli, ale zwłaszcza w sytuacjach trudnych, po ludzku bez wyjścia.

Maryja staje się brzemienną za sprawą Ducha Świętego. Józef boi się, że Maryi może stać się jakaś krzywda. Józef, chcąc oddalić Maryję, bierze winę na siebie. Gest najwyższej miłości Józefa do Maryi i dowód jego ogromnego męstwa i męskości. Bóg zaprasza Józefa do tego, aby zmierzył się z tą sytuacją nie uciekając od niej, ale broniąc siebie, Maryję i poczęte dziecko w prawdzie. Wybierz życie w prawdzie. Bóg i tylko On jest w stanie z trudnej sytuacji wyprowadzić maksymalne dobro.

Już na początku Księgi Rodzaju mamy do czynienia z pierwszą zapowiedzią mesjańską. Jest to tzw. Protoewangelia, czyli pierwsza dobra nowina. W dziś czytanym fragmencie Genesis patriarcha Jakub, wobec swoich synów zapowiada, że przyjdzie Mesjasz i „zdobędzie posłuch u narodów”. W genealogii Jezusa znajdują się imiona ludzi znanych i mniej znanych, grzesznych i sprawiedliwych. Zauważmy, że nawet ci, którzy niezgodnie z Bożymi przykazaniami wykorzystali swoją wolność, stali się integralną częścią Bożego planu zbawienia. Owocem przyjścia Zbawiciela ma być prawdziwy pokój. Czy jest on w moim sercu? Czy moje sumienie wyrzuca mi jakieś braki w tym względzie? Czy jestem narzędziem pokoju?