Życie chrześcijanina jest wymagające. Każdego dnia powinno być ono odpowiedzią na wezwanie Boga, który wzywa nas do gorliwej służby. Druga pieśń o Słudze Pańskim ukazuje nam, że dar powołania otrzymujemy od Boga już w łonie matki. Prorok Izajasz jest zwiastun ważnych proroczych przepowiedni. W liturgii słowa ukazuje się nam wybraniec Jahwe, który jest przykładem prawdziwego sługi. Szczególne powołanie Pawła do apostolstwa. Łaska Boża i pokój jako szczególny dar otrzymany po zbawczej męce, śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa. Ofiara Bożego Baranka jest stale aktualizowana w Kościele i dokonuje się podczas każdej Mszy św. Przypominają nam o tym słowa: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzechy świata”. Wypełnieniem drugiej części proroctwa Izajasza jest Kościół. To w Nim i przez Niego wypełniają się proroctwa mesjańskie Starego Testamentu.

Świadectwo szkolne, maturalne, dyplom magisterski, doktorat – to są bardzo ważne dokumenty, które świadczą o wynikach nauczania ucznia, studenta. Na ich podstawie można ocenić poziom wykształcenia danej osoby. Są też świadectwa z religii. Mają je ci, którzy uczęszczali na katechezę. Prorok Izajasz dał świadectwo o swoim powołaniu. Jan Chrzciciel również zaświadczył o Jezusie Chrystusie, jako o Mesjaszu, czyli dał o Nim świadectwo. To samo uczynił św. Paweł. Gdy w swym życiu upodabniamy się do Chrystusa, to tym samym dajemy o Nim świadectwo. Zasługujemy na miano świadka Chrystusa. Pomoce: - świadectwo szkolne, świadectwo maturalne, indeks studencki i dyplom magisterski; - świadectwo z religii; - fragment z Ewangelii dla każdego dziecka: "Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o światłości, by wszyscy uwierzyli przez niego. Nie był on światłością, lecz posłanym, aby zaświadczyć o światłości" (J 1,7–8).

Narodziny człowieka łączymy z odrodzeniem, czyli zanurzeniem w obietnicę życia wiecznego, którą tylko Bóg może dać i do końca wypełnić. Codziennie otwieram duszę na Boże miłosierdzie, na łaskę przemiany. Przemianę świata rozpoczynam od samego siebie. Przyszedłem na świat w rodzinie, a rodzina jest miejscem wiary, zrodzonej z osobistego spotkania z Bogiem. Każdego dnia mam umierać dla grzechu, by rodzić się do życia w Bogu. "Szczęśliwy ten, kto żyje w Bogu, błogosławiony, kto umiera szukając Go" (R. Follerau). "Jest szaleństwem szukanie szczęścia daleko od Boga" (św. Jan Bosko).

Nie jesteśmy doskonali. Bóg pochyla się nad takim właśnie człowiekiem – ułomnym i skłonnym do grzechu. Do świata pełnego grzechu i zła wchodzi Syn Boży – bierze na siebie całość człowieczego doświadczenia. Bóg jest w moim grzechu, by mnie uratować. Tam, gdzie rozlał się grzech, Ojciec mówi: "Ten jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie" (Mt 3,17). W sakramencie chrztu zmyty został grzech pierworodny i napełnieni zostaliśmy mocą Bożą. Syn Boży przyszedł na ziemię, by ogłosić potrójne prawo miłości. Bóg jest miłością i w tym jest źródło, początek i koniec. Bóg nas powołuje i kształtuje. Trzeba dać się prowadzić za rękę. Jezus jest Bogiem-z-nami: otwiera oczy niewidomym, oczyszcza trędowatych, wypuszcza z zamknięcia jeńców, a z więzienia więźniów. Czy możliwym jest kierowanie się w życiu przykazaniem miłości? W Jezusie, który jest Panem wszystkich, jest to możliwe. Odrzućmy lęk, że nie podołamy. Jeżeli Bóg z nami, któż przeciwko nam!

Mało kto wie, po co Pan Jezus przyjął chrzest w rzece Jordan. Chciał przez to pokazać, co dzieje się podczas naszego chrztu – jest to moment, od którego Bóg widzi w nas swoje ukochane dziecko. Pomoce: - chrzcielnica w kościele; - kartki A5 – z jednej strony czyste, z drugiej mające napis: „Córeczko kochana” lub „Synku kochany”; - marker.

Rola gwiazd w historii. Mędrcy wyruszyli za gwiazdą. Mędrcy kierowali się podpowiedziami spotkanych ludzi, poprosili także o pomoc Heroda. Bóg udaremnia zamiary Heroda. Nasze życie podobne jest do nieba, na którym pojawiają się gwiazdy. Idąc do Boga, kierujemy się gwiazdami. Tak jak niegdyś Mędrcy, przynosimy złoto, kadzidło i mirrę. Często błądzimy. Negatywne doświadczenia w naszym życiu wynikają ze złych wyborów, niewłaściwych punktów odniesienia.

Uroczystość Objawienia Pańskiego jest jednym z najstarszych świąt w Kościele. Jego świętowanie na wschodzie datuje się na III wiek, zaś na Zachodzie na IV wiek. Mędrcy ze Wschodu przynoszą nowonarodzonemu Królowi dary: złoto, kadzidło i mirrę. Dzisiaj pragniemy, by te dary stały się symbolami tego wszystkiego, co stanowi nasze życie, a co my chcemy przynieść Jezusowi. W symbolu złota chcemy Panu przynieść wszystko to, co stanowi nasze człowieczeństwo. Przynosimy nasze zdolności, pracę, charakter i uczucia. Kadzidło kojarzone było w starożytnym Kościele z rośliną pochodzącą z raju. W niej przynosimy Panu ducha naszej modlitwy. Wierzymy, że jak woń kadzidła rozlewa się po kościele i wznosi w górę, tak samo nasza modlitwa wędruje przed oblicze Boga. Mirra przynosi gorycz. W niej widzimy wszystkie ludzkie tęsknoty i cierpienia. Ufamy, że Pan przyjmie również ten dar, trud naszej ludzkiej codzienności.

Chrystusa odwiedzali różni ludzie: najubożsi i najbogatsi. Otrzymywał od ludzi dary materialne i dary serca. Trzej Królowie (albo Mędrcy) należą do najbardziej tajemniczych postaci w Biblii. Stąd zostali bohaterami wielu legend i opowieści. Nasz dar może być bardzo niepozorny, nawet niezauważalny dla innych ludzi, ale dla nas i dla Jezusa musi być bardzo ważny. "Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili" (Mt 25,40). Aby obdarować Chrystusa, trzeba dać dar drugiemu człowiekowi. Zaczęliśmy nowy rok życia, stwarza on nowe szanse do czynienia dobra.