Jezus wielokrotnie mówił w przypowieściach, że królestwo Boże tworzy każdy z nas. Nie jest ono nieokreśloną przestrzenią, ale istnieje w sercu każdego człowieka. Królestwo Boże panuje wszędzie tam, gdzie jest miłość. Kiedy dzielimy się nią z innymi ludźmi, ona jak bumerang wraca do nas. Nie trzeba wielkich gestów: czasem wystarczy uśmiech, dobre słowo czy gest. W ten sposób przyczyniamy się do powiększania królestwa Bożego na ziemi i realizacji Bożego planu zbawienia. Jezus widzi naszą małość i słabość, ale jednocześnie widzi nasz ogromny potencjał. Razem jesteśmy w stanie przeciwstawić się złu i prowadzić grzeszników na właściwą drogę do nieba. Nasza moc ma źródło w miłości, której nikt nie może zniszczyć i pokonać.

Bóg chce dla nas prawdziwej wolności, która nie zna lęku i jest wolnością „podniesionej głowy” i „wyprostowanych pleców”. Św. Paweł wskazuje nam warunki osiągnięcia wolności: „wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi”. Człowiek posłuszny Bożemu Duchowi uwalnia się od niewoli grzechu i światowych zależności.

Dziś w Ewangelii słyszymy o Galilejczykach, którzy zginęli z ręki Piłata. Do tragedii doszło w świątyni w Jerozolimie Rzymscy żołnierze interweniowali, zamordowali Galilejczyków i świątynia spłynęła krwią nie tylko ofiar, ale również ofiarodawców. Często w naszej mentalności, tak jak i Żydów z dzisiejszej Ewangelii, istnieje pokusa jednoznacznego wiązania nieszczęść, cierpienia, tragedii z grzechem. Jeśli kogoś w życiu spotyka nieszczęście, tragedia, to często tak po cichu sobie myślimy: „widocznie zasłużył”. To co nas spotyka, tragedie, cierpienie, ludzkie dramaty, choroby, wojny, katastrofy są „znakami czasu”, poprzez które Bóg przemawia do nas i wzywa nas do nawrócenia, do przemiany serca „Jeśli się nie nawrócicie, wszyscy tak samo zginiecie”. Każde nawrócenie boli, ponieważ wymaga oderwania się od stabilizacji grzechowej, wymaga zerwania z przyzwyczajeniami, niewłaściwym myśleniem, wartościowaniem, działaniem.

Jezus pyta Piotra trzykrotnie: „czy kochasz Mnie?”. Jezus pyta o miłość, bo w niej zawierają się wszystkie postawy. Człowiek, który kocha Boga, wierzy w Niego, pragnie za Nim iść i Go naśladować. Miłość do Boga, to najlepsza odpowiedź jaką możemy udzielić. Taką odpowiedź dał Bogu św. Jan Paweł II. Ten wielki Polak starał się żyć miłością Bożą każdego dnia. Gdy zgłębiamy życiorysy świętych, dostrzegamy niezwykły plan miłości, który realizują.

Jezus z Nazaretu przyszedł zaprowadzić pokój w ludzkich sercach, nie na świecie. Inaczej mówiąc: On nie przyszedł zmieniać struktur, tylko człowieka. Ponieważ zło tkwi w człowieku, nie w strukturach. Jezus udziela na postawione przez siebie pytanie odpowiedzi, która jest wysoce niepokojąca i tajemnicza. Ze słów Jezusa bije realizm związany z ludzką wolnością, a raczej ze zniewoleniem, które skutecznie może utrzymać człowieka w swoich kleszczach. Nauka Jezusa odsłania czającą się w naszym sercu ciemność. Dotyka ran, które bronią się przed uzdrowieniem. Powoli ropieją i gniją, maskując się za pozornym poczuciem bezpieczeństwa i zadowolenia.

Grzechem jest przekroczenie przykazań Bożych lub kościelnych. Aby czyn miał znamiona grzechu ciężkiego, muszą zaistnieć dwie okoliczności, mianowicie świadomość i dobrowolność. Jeżeli brakuje któregoś z tych aspektów, możemy domniemywać, że czyn ma znamiona grzechu lekkiego. Życie w stanie łaski jest nieustanną gotowością na spotkanie z Bogiem Dzięki tej postawie mogę być pewny szczęścia wiecznego i nie muszę się bać spotkania z Bogiem w momencie śmierci.

Grzech Adama przeszedł na wszystkich ludzi, którzy pochodzą od pierwszych rodziców i dziedziczą po nich naturę ludzką. Ta natura została pozbawiona przyjaźni z Bogiem. W kontekście tego nauczania jasno widać potrzebę chrztu niemowląt.

Św. Łukasz był uczniem św. Pawła i towarzyszył mu w jego podróżach do Filippi w Macedonii oraz do Jerozolimy i Rzymu. Był z wykształcenia lekarzem. Stąd jest on uznawany za patrona lekarzy i całej służby zdrowia. Najważniejszymi dziełami św. Łukasza są trzecia Ewangelia i Dzieje Apostolskie. W swojej Ewangelii św. Łukasz przedstawia Chrystusa jako lekarza ciał i dusz. Z wielkim naciskiem podkreśla miłosierdzie Boże w stosunku do grzeszników. Łukasz przeżył nawrócenie. Poznał Chrystusa, będąc poganinem, czyli odkrył, że łaska zbawienia przeznaczona jest dla wszystkich ludzi, a nie tylko dla wybrańców z jednego narodu.