Ewangelia mówi o Słowie, które było Bogiem i przez które wszystko się stało. To Słowo istniało od początku. Ono było początkiem wszystkiego. Słowo, które stało się ciałem, zostało przedstawione jako Światłość, która rozświetla mroki ciemności. Słowem jest Jezus Chrystus, Syn Boży, który przyjął ludzką postać, aby nas zbawić. On w pełni zrealizował obietnice zbawienia. Przez swój krzyż i zmartwychwstanie odkupił nas z niewoli grzechu i śmierci. Prawdziwa mądrość pochodzi od Boga i jest z Nim utożsamiana. Ta mądrość wyraża się w słowie, które Bóg kierował do Izraela przez proroków i mędrców. Ta mądrość stała się mądrością Izraela i jego siłą. W Jezusie Chrystusie Bóg napełnił nas wszelkim błogosławieństwem. To w Nim zostaliśmy wybrani przez Boga jeszcze przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani. Naszym powołaniem jest życie wieczne w niebie, które otworzył nam Jezus Chrystus. Prawdziwą mądrością jest rozpoznanie w Jezusie Chrystusie Słowa, które pochodzi od Boga.

Jeśli kochasz, to pragniesz poznawać obiekt swej miłości. Gdy się nie poznajemy, to powoli odwracamy się plecami do siebie. Bez poznania przychodzi obojętność. Źródłem utraty wiary jest odwrócenie się od Boga – brak modlitwy. Tam, gdzie miłość, tam jest przestrzeń dla wiary. Bóg kocha całym sobą, ze wszystkich sił. Zna człowieka od podszewki. Stworzył go i opiekuje się nim do końca. Bóg wierzy w człowieka! Bóg przychodzi cierpliwie, codziennie, w każdej sytuacji. Gdy człowieka ogarnia ciemność, On jest światłością. Bóg ufa człowiekowi i kocha swe dzieci. Świat potrzebuje orędzia miłości, potrzebuje Boga. „Nie kocham cię” przekazywane słowem czy gestem czyni największe spustoszenie w sercu dziecka. W prawdziwej miłości konieczna jest obecność drugiego. Kochać tylko siebie samego to objaw egoizmu, a Bóg nie jest egoistą! Trójca Święta miłuje nieskończenie, rozlewa miłość wokół siebie. Odkrywając codziennie tę miłość, wzrastamy w wierze.

Biblia wielokrotnie nazywa Jezusa „światłem”, „światłością”. Jezus „oświecał” ludzi, czyli wyjaśniał im pewne sprawy, pomagał podejmować decyzje i kierował na dobrą drogę. Czynił to z miłością, najczęściej za pomocą słów. Słowo Boże pozostaje od wieków niezmienną mądrością i pełni dla nas rolę Bożego światła. Kierując się nim nadal, możemy więcej rozumieć i lepiej postępować. Pomoce dobra, mocna latarka, najlepiej z możliwością dość wąskiego, punktowego oświetlania pewnych przedmiotów; można także wykorzystać laserowy wskaźnik; zabawa w odgadywanie wyrazu dzięki pierwszym literom nazw przedmiotów wskazywanych przez snop światła ma na celu uświadomienie dzieciom, jaki jest sens w wyrażeniach „Jezus – światłość” czy „Słowo Boże – światło”. Mniejsze znaczenie ma w tym przypadku treść wyrazu, który muszą odgadnąć. Można rozszyfrować np. wyraz „rodzina”: r – rama obrazu, o – obraz lub ołtarz, d – drzwi, z – zielona kurtka lub czapka, i – igiełki z choinki, n – coś niebieskiego, a – ambona, anioł itp.

Słowo wypowiedziane ulatuje, znika bez śladu. Nawet płatki śniegu żyją dłużej. W świecie pełnym mediów jesteśmy zalewani potokami słów. Inflacja słów sprawia, że nasza dusza nie może znaleźć spokoju. Dzisiejsze czytania biblijne chcą w nas przywrócić wiarę z moc słowa. W pierwszym czytaniu jest mowa o sile wypowiadanego błogosławieństwa. Drugie czytanie uczy nas słów modlitwy. Przemawia do nas Boży Duch i podpowiada, jakim imieniem możemy się zwracać do Boga. Ewangelia opowiada o sile opowieści. Pasterze przyszli do betlejemskiej stajenki i "opowiedzieli o tym, co im zostało objawione o tym Dziecięciu. Maryja zaś zapisywała wszystkie te słowa w swoim sercu". Nasze serce jest wrażliwym dyktafonem. Istnieją takie słowa, które są w stanie zmienić bieg ludzkiego życia.

Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki Maryi przypada w pierwszy dzień nowego roku. Wiara prowadzi nas do świątyni na spotkanie z Panem, jest On pośród nas obecny. Mamy w pamięci szaleństwo sylwestrowej nocy. Ogłoszono przyjście Nowego Roku niezykle uroczyście. Umilkły już toasty, śpiewy, okrzyki. Czas spojrzeć przed siebie. Pan nie pozostawia nas samych. Widząc naszą niemoc i zatroskanie, udziela nam łaski. Daje nam wskazówki, czego unikać, a co wybierać. Pan przestrzega nas przed zasięganiem porad u szarlatanów. Mówi, by uważać na horoskopy, wróżby i wróżki. Bądź ostrożny, by cię nie zniewoliły. Pan ostrzega nas przed narzekaniem. To deprawuje człowieka i negatywnie wpływa na otoczenie. Jesteśmy wezwani przez Pana do postawy nadziei. Ona wypływa z pewności Bożego błogosławieństwa. Skoro Bóg mi błogosławi, skoro jest obecny w moim życiu, ja nie muszę się lękać. Skoro On wie o wszystkim, co dzieje się w moim życiu, mogę być spokojny.

Nie wystarczy tylko mówić o symbolach – trzeba je zobaczyć, dotknąć ich, samemu doświadczyć. Pomysł, aby w uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki Maryi wypuścić po liturgii Mszy św. białe gołębie, jest niezwykle cenny – nawiązuje do papieskiej tradycji. Symbol pokoju łączy się nierozerwalnie z Bożym błogosławieństwem. Akcentujemy błogosławieństwo Aarona. Każda Eucharystia jest źródłem pokoju i błogosławieństwa. Czynne uczestnictwo w niej sprawia, że stajemy się Bożymi pomocnikami w dziele budowania pokoju na całym świecie. Pomoce: rysunek gołębia; słowa błogosławieństwa z Księgi Liczb (dla każdego dziecka): "Niech cię Pan błogosławi i strzeże. Niech Pan rozpromieni oblicze swe nad tobą, niech cię obdarzy swą łaską. Niech zwróci ku tobie oblicze swoje i niech cię obdarzy pokojem" (Lb 6,24–26).

W okresie wakacyjnym w szpitalach wzrasta liczba osób starszych, które oddawano tam nie z powodu choroby, ale dlatego, aby można było spokojnie wyjechać na urlop. Trudnym problemem jest także jedność i trwałość rodziny. Dziś już prawie nie dziwimy się, że jakieś małżeństwo się rozpadło, a nawet często usprawiedliwiamy takie sytuacje. Wszyscy doświadczamy trudności życia rodzinnego i dlatego warto zapytać, gdzie znajduje się sposób na rozwiązanie tych problemów. Św. Paweł Apostoł zachęca, abyśmy się oblekli się w serdeczne miłosierdzie, dobroć, pokorę, cichość, cierpliwość i znosili jedni drugich, wybaczając sobie nawzajem. Naszą codzienną postawą ma być wyrozumiałość i serdeczne miłosierdzie. Aby to zrealizować, trzeba trwać w jedności z Chrystusem i od Niego uczyć się cichości i pokory. Trwania w jedności z Chrystusem uczą nas dzisiaj św. Józef i Maryja.

Dziś jest tak wielu Herodów, którzy chcą zgładzić Dziecię. Jaka jest nasza reakcja na takie zamiary? Józef podejmuje odpowiedzialność: ucieka do Egiptu i ratuje rodzinę. Ucieczka nie oznacza sromotnej rejterady. Czasem trzeba się wycofać, by zewrzeć szyki, by rozpalić w sobie charyzmat otrzymany od Boga. Cywilizacja śmierci – co dla nas znaczy to określenie? Prowadzi ona do negowania wartości moralnych na poziomie osobistym, rodzinnym i społecznym. Cywilizacja życia proponuje czystość we wszystkich wymiarach – chodzi o obyczaje, wierność małżeńską, szacunek względem seksualności i ciała. Chrześcijańska rodzina ewangelizuje, czyli podejmuje na sposób Boży problemy życia małżeńskiego i rodzinnego. Podstawowe źródło zagrożenia mieści się w odrzuceniu miłości Boga. To prowadzi do degradacji podstawowych wartości, odrzucania norm moralnych, zamętu w pojmowaniu autorytetu. Gdzie nie ma Bożej miłości, tam nie ma wolności!