Bóg przyjmując postać człowieka, przyjął wszelkie konsekwencje tego stanu. Jako bezbronne dziecko potrzebuje zatem ochrony. W tej roli widzimy w dzisiejszej Ewangelii św. Józefa. Ale i on potrzebuje kogoś silniejszego – Boga, który ochroni Świętą Rodzinę. Chciałbym zaproponować rodzicom i dzieciom bardzo prosty sposób zapraszania Boga do rodziny. Chciałbym im zachęcić, aby błogosławili sobie nawzajem. Prostym znakiem krzyża na czole. Żona – mężowi zanim wyjdzie do pracy. Rodzice – dzieciom, gdy będą szły do szkoły. Tym znakiem mówicie Panu Bogu: „On, ona są w Twoich rękach. Ochroń ich!”. Pomoce: wydmuszka (na wszelki wypadek dwie).

Męczeństwo jest najwyższym świadectwem złożonym prawdzie wiary. Męczennik daje świadectwo Chrystusowi, który umarł i zmartwychwstał, z którym jest zjednoczony przez miłość. Męczennik szuka Tego, który za nas umarł i pragnie Tego, który dla nas zmartwychwstał. Bliskie jest jego narodzenie dla nieba. Męczennik ma udział w kielichu męki Chrystusa. Błogosławieni jesteście, gdy ludzie wam urągają i prześladują was i gdy z mego powodu mówią kłamliwie wszystko złe na was. Cieszcie się i radujecie, albowiem wielka jest wasza nagroda w niebie (Mt 5,11).

Wpatrujemy się w betlejemski żłóbek. Przeżywamy radość świąt, wspominając czas i okoliczności przyjścia na świat Syna Bożego. Dokonało się to dwa tysiące lat temu, a my każdego roku z nowym entuzjazmem wspominamy to wydarzenie. Kościół na całym świecie wpatrzony w Dzieciątko Jezus oddaje cześć swemu pierwszemu męczennikowi Szczepanowi. Jego młode życie nie jest nam znane. Historia jego w Piśmie Świętym rozpoczyna się z momentem wyboru Szczepana jako człowieka wiernego do grona siedmiu diakonów. Szczepan został ukamienowany za głoszenie Ewangelii. Diakoni byli sługami Kościoła. Im Kościół zlecił posługę wobec biednych i potrzebujących. W tak piękny, świąteczny dzień kierujemy nasze myśli tam, gdzie ludzie są mordowani za wiarę w Jezusa. To są współcześni męczennicy. Mordowani, prześladowani, poniżani, dyskryminowani za miłość do Chrystusa. Dzisiejsze święto niech nas motywuje do wiernego trwania przy Jezusie w naszej codzienności. Niech nasze czyny i słowa będą odbiciem prawdy, w którą wierzymy.

Szczepan został niesłusznie oskarżony. Słowa, które padały z ust tych, co go oskarżyli – kłamliwe słowa – były tak samo bolesne jak kamienie, które go zabiły. My też czasami ranimy ludzi niepotrzebnymi słowami. To jest trudne – nauczyć się mówić dobrze o drugim człowieku. Patrząc na jego błędy, na jego nieudolności, na jego niemożności, nauczyć się go szanować i cenić, dlatego, że jest dzieckiem Bożym, dlatego, że jest świątynią Boga. Ale warto, bo tego uczy Chrystus. Pomoce: W czasie homilii odegrane zostaną dwie scenki, do przygotowania których trzeba wcześniej zaprosić kilkoro dzieci. Potrzebna będzie czwórka, piątka dzieci, które będą przedstawiały scenkę z Pisma Świętego oraz jeden chłopiec przebrany w albę z czerwonym płótnem (św. Szczepan) i jeden przebrany w samą albę (Chrystus).

Dla chrześcijan u początków wszystkiego jest Słowo. Dzięki Słowu ciemności zostają rozświetlone, to, co nam zagraża, zostaje oddzielone, otrzymujemy wszystko, co jest nam potrzebne do życia. Jesteśmy świadkami pojedynku między dobrem i złem. Zło, choć pokonane, ciągle uderza, szczególnie poprzez świat słów. Słowo jest darem, ale niewłaściwie użyte bywa morderczą bronią. Słowa mogą być jak kamienie w czasie kamienowania. Nie ma słów rzuconych na wiatr. Trzeba uwagi, roztropności i pamięci o mocy słów. Słowo nie przymusza, choć jest przynagleniem. Bóg przemówił do nas, do mnie, do ciebie, przez Syna. Słowo Boże realizuje się natychmiast. Bóg nie potrzebuje upływu czasu między wypowiedzianym słowem, a jego wcieleniem w życie. W Boże Narodzenie przemawia do nas Światłość prawdziwa. Wsłuchajmy się w to Słowo. Syćmy się Nim nieustannie. Czy należymy do Chrystusa? Jeśli tak, to czyśmy Go przyjęli?

Uroczystość Bożego Narodzenia ma charakter święta wspólnotowego. Kultura współczesna sprawia, że już wiele tygodni wcześniej otacza nas melodia kolęd, błysk choinek. W tych warunkach – paradoksalnie – można zatracić umiejętność budowania osobistej relacji z Jezusem, poprzestając na zewnętrznych aspektach świętowania. Potrzebna jest głęboka, wewnętrzna refleksja nad wiarą. Pomoce: Przed Mszą należy przygotować jak najwięcej gwiazdek z papieru w różnych kolorach. Na gwiazdkach należy umieścić krótkie, radosne przesłania, jak np. „Jesteś moim ukochanym dzieckiem. Jezus”, „Bardzo pragnę ci pomóc. Daj mi szansę. Jezus”, „Zostańmy przyjaciółmi, bo dla ciebie przyszedłem na świat. Jezus” itp. Gwiazdki ukrywamy w pobliżu żłóbka.

Ewangeliczne opowieści zostały nam dane jako umocnienie dla naszej wiary i naszej duchowości. To dzięki nim wiemy, że Rodzina z Nazaretu była szczególna. O dziecku, które przychodzi na świat, mówimy, że „ujrzało światło dzienne”. Każdy z nas „ujrzał światło dzienne” w chwili narodzin. Potrzebujemy nie tylko fizycznego, ziemskiego światła, ale też światła duchowego. Dawno temu, w pogańskim świecie, który był spragniony światła, rozwinął się kult boga Słońca, Sol invictus, przyzywanego o świcie. Ludzie widzieli, że słońce wstawało codziennie, jednak wiedzieli, że nie potrafi ono swym światłem ogarnąć całej egzystencji człowieka. Niektórzy wierzą w moc rozumu. Uważają, że ludzki rozum może pokazać nam kierunek dalszej wędrówki. Jednak światło samego rozumu nie zawsze prowadzi ludzkość do dobrych konsekwencji. Kto wierzy, widzi; widzi dzięki światłu oświecającemu cały przebieg drogi, ponieważ przychodzi ono do nas od zmartwychwstałego Chrystusa, niezachodzącej nigdy gwiazdy porannej (papież Franciszek, encyklika „Lumen fidei”).

Cichy bohater adwentu – św. Józef. Łańcuch wiary – od Abrahama do Józefa. Doświadczam Boga podczas drogi, poszukując i będąc poszukiwanym przez Niego – świadectwo kardynała Bergolio, papieża Franciszka. Tęsknota za życiem – fundament wiary Abrahama. Syn obietnicy – od Izaaka do Jezusa. „Nie bój się” – wiara jest większa od lęku. Józef i Maryja są zjednoczeni w lęku i zjednoczeni w darze ze swego życia, by przyjąć tego, który jest Życiem.