Jezus z Nazaretu posługuje się przykładem, by trudne sprawy przekazać zrozumiałym językiem. Dziś, zapowiadając bliskość królestwa niebieskiego, posługuje się przypowieścią o drzewie figowym. Drzewo figowe typowe dla Palestyny, ma także w Biblii znaczenie symboliczne. To jedno z częściej wymienianych drzew w Piśmie Świętym. Ceniony jest głównie za swoje wyborne, słodkie owoce. Jezusowe słowo, które czyni wszystko nowe, wzywa do czujności. To wezwanie jest istotnym elementem nauczania Pana naszego, Jezusa Chrystusa.

Czytając opis końca świata, możemy czuć się zaniepokojeni. Zwłaszcza w ostatnim czasie, wiele osób próbuje siać zamęt, przedstawiając sytuację na świecie jako realizację tych słów Jezusa. Jednak my, chrześcijanie, nie powinniśmy ulegać tym niepokojom. Jezus mówi do nas: „nabierzcie ducha i podnieście głowy”. Dzisiaj na nowo odkryjmy w sobie wielką godność, jaką zostaliśmy obdarowani. Nabierzmy odwagi i wiary w to, że jesteśmy w najlepszych rękach. Zachowajmy w pamięci niezwykle zapewnienie Jezusa, że możemy z ufnością oczekiwać na Jego przyjście.

Trudności ludzkiego życia wynikają z działania szatana. Każdy człowiek ma swoje indywidualne trudności, z którymi musi sobie poradzić. Przyczyną porażki jest strach. Chrystus pragnie byśmy byli wytrwali. Bóg chce byśmy na Nim opierali swój mechanizm obronny. By pozwolić Bogu działać, niezbędne jest zaufanie.

Powiedzenie, że coś jest jak kolos na glinianych nogach, weszło do powszechnego słownika polskiej mowy. Czasami używa się tego powiedzenia w odniesieniu do mocarstw, które na pozór są niemal wszechpotężne, ale w rzeczywistości stają na krawędzi rozpadu. Ten obraz ma jednak znaczenie przede wszystkim dla naszego życia duchowego. W naszej pielgrzymce wiary przychodzą niekiedy trudniejsze chwile wątpliwości, doświadczeń lub cierpienia. Są to jednak przeżycia, które sprawdzają wytrzymałość fundamentów naszej wiary. Módlmy się o mocną wiarę, której nie zniszczą ani trzęsienia ziemi, ani głód, ani zaraza, ani straszne zjawiska i wielkie znaki na niebie.

Chrystus wzywa nas, abyśmy oddali Bogu wszystko, co posiadamy. Byśmy całkowicie zdali się na Jego wolę, bo wszystko w naszym życiu zależy od naszego Stwórcy. Wcale nie chodzi o to, aby porzucić swój dobytek i stać się żebrakiem żyjącym z jałmużny, ale o to, aby być wspaniałomyślnym wobec bliźnich. Niech każda ofiara kosztuje nas wiele, niech nie będzie pozbyciem się tego, co nam jedynie zbywa, co jest nieużyteczne. Módlmy się w czasie tej Eucharystii, aby nasze serca były wrażliwe na potrzeby innych i zdolne do ponoszenia ofiar.

Listopadowa liturgia koncentruje się wokół nadziei zmartwychwstania. Człowiek zdolnościami swojego rozumu próbuje pojąć tajemnicę zmartwychwstania. Ludzka miłość, choćby najpełniej altruistyczna, jest niepełna i niesie ze sobą ograniczenia. Po zmartwychwstaniu czeka człowieka absolutna wolność.

Jezus oczyszcza świątynię. Żąda prawdziwej czci dla Boga i całkowitego oddania. Co leży ostatecznie u podstaw naszego postępowania? Czy działamy głównie dla ludzkich korzyści, np. aby zasłużyć na pochwałę innych? Pan Jezus bardzo dobitnie w innym fragmencie Ewangelii nazywa tych, którym zależy tylko na „życiu na pokaz” grobami pobielanymi (por. Mt 23,27–28). Jezus kocha człowieka i zależy Mu na naszym zbawieniu. „Miłość jednak wymaga czasem słów twardych i zdecydowanych, bo miłe słówka często tylko ogłupiają i są wyrazem źle pojętej miłości”. Niech dzisiejsza Ewangelia będzie dla nas wezwaniem do rachunku sumienia.

Jezus przybył do Jerozolimy. Chciał tam razem z uczniami świętować Paschę. Niestety, było to Jego ostatnie święto na ziemi. Pascha to dni pełne emocji i różnych wydarzeń. Historia niewierności narodu izraelskiego spowodowała ból w sercu Jezusa. Jezus płacze z powodu zamkniętego serca wybranego miasta, ludu wybranego. Kiedy wejdą do Jerozolimy, pielgrzymi, którzy przychodzą z Jezusem, pozwolą się zarazić entuzjazmem i ogłoszą Go „Synem Dawida”. Bóg, który stał się człowiekiem, zapłakał nie tylko nad Jerozolimą, ale nad każdym z nas. Ten płacz, słowo Jezusa w drodze krzyżowej do kobiet jerozolimskich, jest najwspanialszym komentarzem do drugiego z błogosławieństw.