Ile razy zastanawialiśmy się, jak powstają wielkie majątki? Jedni rodzą się w bogatych rodzinach, inni wygrywają miliony na loterii lub dochodzą do fortuny ciężką pracą i talentem. Jedni z niczego budują wielkie fortuny, inni potrafią niewyobrażalne fortuny zniweczyć bezpowrotnie. To trochę tak, jak słudzy z dzisiejszej Ewangelii. Zauważmy, że to nie jest tak, że sługa źle zainwestował podarowany mu majątek i do stracił – on nie zrobił nic! Każdy człowiek w historii ludzkości jest uzdolniony do uwierzenia w Jezusa Chrystusa. Każdy otrzymał ten dar (minę). Sąd nad człowiekiem w momencie śmierci i podczas przyjścia Chrystusa na ziemię, będzie dotyczył odpowiedzi człowieka na ten dar wiary i inne dary otrzymane od Boga.

Celnicy w czasach Chrystusa uważani byli za zdrajców narodu. Pragnienie Zacheusza by ujrzeć Jezusa jest tak wielkie, że został on wynagrodzony. Im więcej spraw, które ograniczają, tym bardziej człowiek czuje się mały i przytłoczony. Chcąc wyrwać się z takiej sytuacji człowiek zaczyna błądzić po omacku i sądzić po pozorach. Jedynym ratunkiem jest wzniesienie się ponad to, co przytłacza. Wdrapanie się na drzewo pozwala nie tylko dostrzec to, co przed nami ale i cały horyzont. Nagrodą za poniesiony wysiłek jest pełnia łask od Najwyższego.

Jerycho symbolem oddalenia się od Boga. Ślepota Bartymeusza spycha go na margines życia społecznego. Chrystus spotyka się z ludzkim brakiem nadziei. Człowiek pozbawiony nadziei nie widzi możliwości odmiany. Zwątpienie rozciąga się również na Bożą obecność w ludzkim życiu. Ulituj się! – najprostsza modlitwa. Trwanie w Bożej obecności odmienia ludzkie życie. Bartymeusz przykładem wynagrodzonej wierności.

Modlitwa jest formą utrzymywania kontaktu z Panem Bogiem. Jeżeli ojciec ziemski ma tyle radości w dawaniu prezentów swoim dzieciom, to o ileż bardziej Ojciec nasz niebieski. Bóg zawsze wysłuchuje naszej modlitwy, choć nierzadko odpowiada po jakimś czasie.

Rytm ludzkiego życia wyznaczają punkty niezbędne do zrealizowania. Niespodziewane wydarzenia mogą sprawić, że plan się całkowicie rozsypie. Wszystkie zmiany, jakie człowieka zaskakują są niespodziewane. To, co bardziej może zaskoczyć, to skutki jakie niosą ze sobą zmiany. Mieszkańcy Sodomy i współcześni Noemu mieli czas do nawrócenia. Przywiązanie do codzienności, do schematów doprowadziło ich do zguby. Spotkanie ze złem duchowym, to świadoma i dobrowolna zgoda na nie, bez względu na istniejące znaki.

Zapowiedź przyjścia królestwa Bożego na ziemię jest cały czas aktualną sprawą. Nie wiemy, kiedy to się wydarzy i dlatego musimy być wciąż na tę sytuację przygotowani. Ważną sprawą w naszym życiu jest to, aby być ciągle gotowymi na przyjście Jezusa i zaangażowanym całym sobą w dzieło szerzenia królestwa Bożego na ziemi. Zaproszeni jesteśmy do współpracy w dziele zbawienia i dawania świadectwa o Chrystusie i miłosierdziu Bożym. Zmartwychwstanie Jezusa czyni królestwo Boże pośród nas. Możemy Go spotkać w cierpieniu i wszelkiej ludzkiej niedoli. Jeżeli praktykujemy miłość to w tym samym miejscu i czasie królowanie Jezusa w naszym życiu staje się faktem.

Dziesięć to w tradycji żydowskiej liczba znacząca. Tylu mężczyzn liczy najmniejsza wspólnota liturgiczna. Ewangelia opowiada o dziesięciu ludziach dotkniętych trądem, który sprawia, że żywe ciało psuje się, wydając odór śmierci. Trędowaci wiedzieli, że Jezu uzdrawia wszystkich. Chcieli również dostąpić tej łaski. Ku ich zdziwieniu Jezus dokonuje cudu. Jeden z oczyszczonych – samarytanin – pada przed Bogiem i oddaje Mu pokłon. Z dzisiejszej perykopy uczymy się jaki jest sens dziękczynienia – ono dopełnia pewnego procesu uzdrowienia, który czasem może się zatrzymać tylko na poziomie ciała, fizyczności. Gdy jednak pozwalamy sobie wyrazić wdzięczność, wtedy zostaje uzdrowione nasze serce. Najważniejszym słowem wyrażającym ideę dziękczynienia w Nowym Testamencie jest czasownik „eucharisteo” i rzeczownik „eucharystia”. Największym dziękczynieniem jest ofiara Jezusa złożona Ojcu.

Bazylika św. Jana na Lateranie w Rzymie zawsze odgrywała wyjątkową rolę w historii chrześcijaństwa. Tak też jest i dzisiaj. Nic więc dziwnego, że Kościół katolicki obchodzi dzień poświęcenia świątyni, która jest „Matką i Głową wszystkich kościołów Miasta i Świata”. Św. Jan Ewangelista wyjaśnia, że Jezus mówił o „świątyni swego Ciała”, a więc nawiązał do swojej śmierci i zmartwychwstania. Przeżywając święto poświęcenia Bazyliki Laterańskiej, uświadamiamy sobie, że my jesteśmy żywą świątynią Bożą.