Czytając Ewangelię, możemy dowiedzieć się, jacy, tak po ludzku, byli Apostołowie. Jakuba i Jana, Jezus nazwał boanegres, tzn. synowie gromu. Chcą oni ukarać mieszkańców nieznanego miasteczka samarytańskiego gromami z nieba. Krewkość i bezkompromisowość czasem pomagają nam w życiu. Częściej jednak wykorzystujemy ją w nieodpowiednich momentach, np. chcąc „odegrać się” na kimś. Słowo Boże stawia nam dziś pytanie: czy mam dziś determinację, aby iść za Jezusem?

Dzisiejsza Ewangelia opowiada o ludziach, którzy idą za Jezusem. W swoich głowach mogą mieć różne myśli. Trzeba być jednak świadomym, że idącym za Jezusem jest każdy z nas. Trzeba również wiedzieć, że nie wszystkie myśli, które się w nas pojawiają, pochodzą od Boga. Nie każda myśl jest dobra. Dlatego potrzebne jest rozeznawanie duchowe. Co się stanie, jeśli pójdę za tą myślą? Czy poprowadzi mnie ona do dobrego, czy też do złego? Myśl, która przychodzi uczniom do głowy jest myślą, która trapi wielu z nas: kto jest największy, najważniejszy, najmądrzejszy itd. Wszyscy jesteśmy mali wobec Boga, a dary, które On daje swoim dzieciom, są bogactwem dla nas wszystkich. Pamięć o tym pomoże nam pokonać bezsensowną rywalizację i zobaczyć w osobie obok kogoś z kim możemy razem wzrastać, aby osiągnąć chwałę nieba.

Brak pytań ogranicza naszą wiedzę. Słowa Chrystusa dotyczą przyszłości. Będzie wydany na mękę i śmierć. Wydany w ręce współczesnego człowieka, często będzie pogardzony i odrzucony. Potrzeba pozytywnej odpowiedzi – czystości serc.

Historia zbawienia przedstawiona na kartach Pisma Świętego spowszedniała. Ludzie przyzwyczaili się do powtarzanych często obrazów, rzadziej odczuwają emocje. Chrystus nie chce być jedynie ludzkim wyobrażeniem. Chrystus pragnie, by człowiek wybrał świadomie.

Prorok Aggeusz wzywał rodaków do odbudowy świątyni jerozolimskiej. Prorok wskazywał, że wszystkie nieszczęścia, które spadają na naród, są związane z opieszałością przy odbudowie świątyni. Wsłuchując się w treść dzisiejszego czytania, widać głębię i konieczność istnienia ostatniego z przykazań kościelnych. Dotyka ono sprawy drażliwej jaką jest finansowe wsparcie dla dzieł Kościoła. Kościół zaprasza nas do dzielenia się tym, co posiadamy.

Jezus posyła Dwunastu udzielając im mocy i władzy nad wszystkimi złymi duchami oraz władzy leczenia chorób. Apostołowie mają iść tak, jak stoją – pełni wyłącznie mocy Jezusa. Misja Apostołów się powiodła. Czy ja potrafię tak zaufać Bogu? Całkowite zawierzenie Bogu wydaje się przekraczać możliwości człowieka, tymczasem świadectwo tych, którzy decydują się na Drogę Abrahama temu przeczy. Droga Abrahama – świadectwa uczestników tych niezwykłych rekolekcji.

Święty Mateusz, ewangelista, o którym niewiele wiadomo. Spotkanie Chrystusa sprawiło radykalną przemianę jego życia. Powołanie Mateusza jest obrazem łaski i Bożego miłosierdzia, gdyż celnik był synonimem grzechu i zepsucia. Chrystus dla ratowania człowieka poświęca wszystko.

Wielu ludzi dziś narzeka na to jak funkcjonuje Kościół katolicki w Polsce. To mocno uderza przede wszystkim w naszą relację z Bogiem. Nie mamy świadomości, że Kościół to my! Całą odpowiedzialność za kształt Kościoła zrzucamy na księży. Król Cyrus, natchniony przez Boga, wspiera odbudowę świątyni jerozolimskiej. Za odbudowę świątyni nie biorą się wyłącznie kapłani, ale cały lud, każdy, kto czuje się odpowiedzialny za wspólnotę. Jak ja się angażuję w funkcjonowanie parafii? Czy czuję odpowiedzialność za to, jak wygląda życie i to duchowe i to materialne wspólnoty Kościoła, do której należę?