Jezus zaprasza nas na miejsce pustynne. Cisza zmusza nas do wsłuchania się w głos własnego sumienia. To sprawia, że staje się możliwe usłyszenie głosu Boga. Żeby doświadczyć spotkania z Jezusem, trzeba zostawić wszystko i pójść za Chrystusem. Chrystus sprawia cud nakarmienia tłumów, który zgromadzonym daje nadzieję na powrót królestwa Izraela.

Dzisiejsza perykopa biblijna mówi wprost o skutkach nieuporządkowanych przestrzeni w naszym życiu. Dla króla Heroda taką rzeczywistością była relacja z żoną swojego brata Filipa. Okazuje się, że gdy mamy obszar poważnego nieuporządkowania, to nie pozostaje on neutralny czy bez wpływu na innych ludzi. Herod staje się więźniem własnej wolności i żeby nie wypaść źle w oczach innych, czyni to, czego wcale nie chciał dokonać. Jak jest z nami? Zróbmy rachunek sumienia z naszych przywiązań, grzechów oraz tego, co ogranicza naszą relację z Jezusem Chrystusem.

Rutyna może nam ułatwiać życie (np. w prowadzeniu samochodu), jednak czasem może się stać niewygodna i niebezpieczna. Niedowiarstwo może mieć postać rutyny i lekceważenia.

Dziś obchodzimy wspomnienie św. Marty. Jezus przybył wraz z uczniami do Betanii, do domu swoich przyjaciół: Marty, Marii i Łazarza. Porównanie postawy Marty i Marii: troska o doczesne potrzeby nie powinna prowadzić do zaniedbywania potrzeb własnej duszy.

Niedawno przeprowadzono w naszym kraju ankietę dotyczącą wielkiej wygranej w lotto. Pytanie zadane respondentom brzmiało: co byś zrobił, gdybyś wygrał ogromną sumę pieniędzy – pół miliarda złotych? Odpowiedzi były różne. Przypowieść Jezusa mówi o uczciwym człowieku. Znalazł on skarb i docenił jego wartość. Jezus akcentuje niezwykłą radość znalazcy. Przypowieść obrazuje właściwe zachowanie człowieka wobec wartości królestwa niebieskiego. Dla chrześcijan największym skarbem jest Bóg. Nikt ani nic nie może Go zastąpić. Każdy z nas ma jakąś hierarchię wartości. Kiedy jednak dokonujemy wyborów, wtedy widzimy, jaka jest ona naprawdę i co jest dla nas skarbem. Człowiek zawsze wybiera to, co dla niego najważniejsze.

Bóg troszczy się o każdego człowieka. Bóg nie chce zguby ludzi wierzących. Bóg chce nas wszystkich zbawić. Bóg oczekuje wiary i dobrych czynów.

W Dekalogu Bóg domaga się wyłączności, czytamy bowiem: nie będziesz miał bogów przede Mną. Ta wyłączność domaga się obecności Boga w naszej życiowej przestrzeni. Wspaniałym dopowiedzeniem do tego przykazania jest przykazanie miłości. Będziesz miłował Pana Boga swego całym sercem, duszą, umysłem i mocą. Całe nasze życie ma być przesiąknięte Jego obecnością. Wiara ma moc tylko wówczas, gdy jest uzewnętrzniana, gdy dzieli się nią człowiek z innymi. Pytamy się dzisiaj o nasze bożki. Jest ich wiele, bo są nimi wszystkie te rzeczy i sprawy, które zajmują miejsce przeznaczone dla Boga.

Królestwo Boże to stan, do którego powinien dążyć każdy człowiek wierzący. Jeśli mówimy o królestwie Bożym, to w kontekście prawdy i dobra wypływającego z serca. Mamy wpływ na to, co się dookoła nas dzieje i gdzie będziemy siali ziarno Słowa Bożego. Człowiek Boży sieje dobre nasienie. Jeśli karmimy się Słowem Bożym, to również tym słowem będziemy żyli. Boży człowiek sieje Boże słowa. Nie byle jakie. Trzeba być jednak ostrożnym, bo zły duch nie śpi i będzie zawsze starał się ukraść nam słowo. Nie na wszystko mamy wpływ. Warto też zostawić w rękach Jezusa swoje życie, aby On mógł nim odpowiednio kierować. Niestety nie na wszystko mamy wpływ w swoim życiu. Są takie przestrzenie, gdzie trudno nam jest zapanować nad sytuacją. Bowiem posiane zło nie od razu się manifestuje. Królestwo Boże nie jest sprawą „dziedziczenia”, przechodzenia z ojca na syna, ale to sprawa zdobywania, poświęcenia wszystkiego dla jego osiągnięcia. Jest to sprawa indywidualnego wyboru.