Od dziecka uczymy się na pamięć prawd katechizmowych i wybranych modlitw. Jednak nie chodzi o to, czy umiemy z pamięci powiedzieć jakąś formułkę, ale czy na co dzień żyjemy prawdami Bożymi zawartymi w Piśmie Świętym, a szczególnie w Ewangelii. Zamiast przymuszać dzieci do nauczenia się modlitw na pamięć, lepiej się z nimi po prostu modlić. Mądrość Syracha i słowa św. Pawła wprowadzają nas w klimat nauczania Chrystusa. Mówi On wprost o wymaganiach Ewangelii. Pomoce: Dekalog dla każdego dziecka.

Niedziela chrześcijańska – dzień światła i soli. Słowo niedziela ma różną etymologię w językach europejskich. W języku polskim (podobnie jak w czeskim) akcentuje się świętowanie jako powstrzymanie się od pracy – „nie działaj”. Łacina (oficjalny język Kościoła Rzymskokatolickiego) nazywa niedzielę Dies Domini – „dniem Pańskim”. Język angielski (Sunday) i niemiecki (Sonntag) nawiązują do rzymskiej nazwy dies Solis – „dzień Słońca”. Rosyjski natomiast dotyka samej istoty rzeczy: Woskriesienije, czyli Zmartwychwstanie. Wiara płynie ze słuchania i posłuszeństwa. Czy słowo Boże jest moją nadzieją? Czy wierzę, że to sam Bóg mówi do mnie w liturgii słowa i w osobistej lekturze? Modlitwa Symeona – Bóg jest światłością, która nigdy nie gaśnie.

Wiara otwiera na moc Bożą i jej działanie. Znać Jezusa Chrystusa to poznać wszystko! Wierzący poznaje w różańcu największe z Bożych objawień, zgłębia tajemnicę paschalną. Każda Eucharystia to przepiękna szkoła poznania Pana. Poznawszy, kocham bardziej i naśladuję pełniej. Poznanie Jezusa pozwala mi widzieć oczyma Boga działanie mocy Bożej. Gdyby Boga nie było, to wszechświat by runął. Bóg jest solą dla ziemi. Ta sól jest dobra i nigdy nie traci smaku. Bóg jest światłem świata. To światło nigdy nie zniknie. Ludzkość, choć tak bardzo pragnie Boga, wyrzuca i depcze Bożą sól. Chrześcijanie! Bądźcie solą i światłem na wzór Jezusa Chrystusa. Stawajmy się smakoszami Boga i nieśmy Go każdemu napotkanemu człowiekowi. Dobre uczynki wypływają z poznania i pokochania Pana naszego Jezusa Chrystusa. Są to uczynki miłosierdzia względem duszy i ciała. Są to uczynki – świadectwa Dobrej Nowiny.

Sól to przyprawa, której brak jest od razu zauważalny. Tymczasem dodana w odpowiedniej ilości staje się w potrawie nierozpoznawalna, nie przeszkadza nam w niczym. Podobnie światło – jesteśmy do niego przyzwyczajeni i często nie dostrzegamy, jak bardzo go nieustannie potrzebujemy. Sól i światło są dwoma ważnymi symbolami, dzięki którym człowiek może docenić sam siebie i drugiego człowieka. Pomoce: - sól – może być w solniczce; w czasie homilii, mówiąc o soli, możemy ją dzieciom nasypać na rękę, niech posmakują, niech ją rozetrą, zobaczą, jak wygląda z bliska; - latarka, najlepiej mocna; gdy mówimy o świetle, można na chwilę zgasić światło w kościele, żeby zademonstrować, iż światło wydobywa z mroku różne rzeczy. Ujawnia to, co jest w ciemności, ale także oświetla każdego z nas i pokazuje, jacy jesteśmy.

Święto Ofiarowania Pańskiego nawiązuje do tradycji żydowskiej. Dzisiejszy człowiek wyrzuca Boga ze swojego życia. Rodzice poddają dzieci współczesnym bożkom. Konsekwencją tego są ból i łzy. Gromnica nawiązuje do wydarzeń paschalnych. Przypomina sakrament Chrztu świętego. Jej światło ma nas prowadzić przez życie. Zaproszenie do refleksji nad życiem w blasku płomienia gromnicy.

Wspominamy dziś Maryję i Józefa, którzy po 40 dniach od narodzenia Jezusa zgodnie w wymogami Prawa Mojżeszowego ofiarowują swego syna w świątyni jerozolimskiej. Prawo wykupu pierworodnego ustanowił Mojżesz, ponieważ każde dziecko pierworodne należało do Boga i trzeba było poprzez przepisaną ofiarę dokonać jego wykupu. Święto dzisiejsze posiada dwie nazwy, wyarażają one dwie postawy potrzebne w chrześcijańskim życiu. Ofiarowanie Pańskie. Ofiarować to znaczy oddać Bogu to, co dla mnie najdroższe. Konsekwencją tego będzie zaufanie, że Bóg zna moje życie i wie, czego najbardziej potrzebuję. Chcę całe swoje życie, jego trudy i lęki, choroby i radości złożyć przed Bogiem jako ofiarę z tego, co dla mnie najcenniejsze. Matki Bożej Gromnicznej. Zwyczaj błogosławienia świec tego dnia jest bardzo stary. Trzymamy zapalone świece, bo pragniemy być podobni do Maryi i Symeona, którzy na swoich rękach trzymali Jezusa. Pragniemy to czynić w czasie tej Eucharystii i zawsze wówczas, gdy zagraża nam niebezpieczeństwo.

Obrzęd oczyszczenia Maryi oraz ofiarowania (wykupienia) Jezusa w Świątyni Jerozolimskiej był wypełnieniem prawa żydowskiego. Sensem obrzędu było przypomnienie, że każde stworzenie jest własnością Bożą. Dzisiaj wszyscy ochrzczeni stają się dziećmi Boga i Jego szczególnym królestwem. Osoby konsekrowane potwierdzają swoją wyjątkową przynależność do Jezusa, składając dodatkowe ślubowanie zakonne. Pomoce: małe świece, np. do podgrzewaczy lub podobne, z przyklejonymi karteczkami zawierającymi imiona osób konsekrowanych pracujących w parafii lub nazwy znanych zakonów (wyrazy można napisać wprost na metalowej osłonie świec do podgrzewaczy); liczba świec powinna odpowiadać liczbie dzieci na niedzielnej Eucharystii.

Powołanie człowieka do łączności z Bogiem wskazuje na szczególny charakter ludzkiej godności. Choć raz wybrałem Boga, to jednak każdego dnia swoim życiem ten wybór powinienem potwierdzać. Człowiek zaproszony jest do dialogu z Bogiem od chwili narodzin. Człowiek żyje w pełnej zgodności z prawdą, jeśli w sposób wolny uznaje miłość Boga wobec siebie i z radością powierza się Panu Bogu. Drogocenna krew Chrystusa mówi nam o tym, jak wielką wartość ma człowiek w oczach Bożych, skoro za niego cierpiał Syn Boży. Aby mieć skarb w niebie, należy odkrywać Boga w Jego przykazaniach i obecność Bożej miłości w drugim człowieku. Dzisiaj, kiedy obchodzimy Światowy Dzień Trędowatych, pomyślmy o tych wszystkich chorych na trąd i o bliźnich spieszących im z pomocą. Zastanówmy się też nad trądem duszy i nad sposobem uwolnienia się od niego.