Ewangeliczne opowieści zostały nam dane jako umocnienie dla naszej wiary i naszej duchowości. To dzięki nim wiemy, że Rodzina z Nazaretu była szczególna. O dziecku, które przychodzi na świat, mówimy, że „ujrzało światło dzienne”. Każdy z nas „ujrzał światło dzienne” w chwili narodzin. Potrzebujemy nie tylko fizycznego, ziemskiego światła, ale też światła duchowego. Dawno temu, w pogańskim świecie, który był spragniony światła, rozwinął się kult boga Słońca, Sol invictus, przyzywanego o świcie. Ludzie widzieli, że słońce wstawało codziennie, jednak wiedzieli, że nie potrafi ono swym światłem ogarnąć całej egzystencji człowieka. Niektórzy wierzą w moc rozumu. Uważają, że ludzki rozum może pokazać nam kierunek dalszej wędrówki. Jednak światło samego rozumu nie zawsze prowadzi ludzkość do dobrych konsekwencji. Kto wierzy, widzi; widzi dzięki światłu oświecającemu cały przebieg drogi, ponieważ przychodzi ono do nas od zmartwychwstałego Chrystusa, niezachodzącej nigdy gwiazdy porannej (papież Franciszek, encyklika „Lumen fidei”).

Cichy bohater adwentu – św. Józef. Łańcuch wiary – od Abrahama do Józefa. Doświadczam Boga podczas drogi, poszukując i będąc poszukiwanym przez Niego – świadectwo kardynała Bergolio, papieża Franciszka. Tęsknota za życiem – fundament wiary Abrahama. Syn obietnicy – od Izaaka do Jezusa. „Nie bój się” – wiara jest większa od lęku. Józef i Maryja są zjednoczeni w lęku i zjednoczeni w darze ze swego życia, by przyjąć tego, który jest Życiem.

Adwent przygotowuje nas do świąt Bożego Narodzenia. Podejmujemy różne postanowienia, które mają nam w tym przygotowaniu pomóc. W tym przedświątecznym zabieganiu powinniśmy znaleźć czas na refleksję nad tym, co będziemy przeżywać. Chcemy dotknąć tematu fundamentu naszej wiary. Pan Bóg wchodzi w osobiste życie ludzi. Po lekturze dzisiejszych czytań możemy powiedzieć wręcz o interwencji Boga, jaka ma miejsce w życiu poszczególnych osób. Są nimi: Achaz, Józef i Paweł Apostoł. Są to ludzie wiary, mocno w niej zakorzenieni. Każdy z nas otrzymał na chrzcie św. drogocenną perłę wiary. Jest to dar od Boga. Wraz z rozwojem fizycznym i intelektualnym powinna się rozwijać nasza wiara.

Ostatnie dni adwentowe mogą zostać zakłócone przez przedświąteczną krzątaninę. W trakcie homilii wskażemy dzieciom, że nasze czekanie na przyjście Jezusa musi być szczere. Zwrócimy uwagę na najważniejsze symbole wigilijne, by dzieci lepiej się przygotowały na spotkanie z Jezusem. Pomoce: sianko; puste krzesło; Biblia; opłatek; choinka z łańcuchem i bombkami; karteczki z wydrukowanym tekstem Łk 2,1–12.

Święci nie są jakąś specjalną rasą nadludzi, wyposażonych w tytaniczne zdolności i umiejętności. Święci odczuwali ludzką słabość, kruchość i niemoc. Także wiara, którą nosili w swoim sercu i która ich uczyniła świętymi, była często ciężkim zmaganiem pomiędzy wątpliwościami, niepewnościami i pokusami. O Janie Chrzcicielu Jezus wypowiedział słowa niezwykłej pochwały: Między narodzonymi z niewiast nie powstał większy od Jana Chrzciciela (Mt 11,11). Po krótkim czasie ten „największy człowiek” zaczął mówić o swoich wątpliwościach co do osoby Jezusa: Czy Ty jesteś Tym, który ma przyjść, czy też innego mamy oczekiwać? (Mt 11,3).

Dla ucznia mistrz jest punktem odniesienia. Mesjasz jest punktem odniesienia dla Jana Chrzciciela. Spotkał Jezusa, będąc jeszcze w łonie swej matki Elżbiety. Są w życiu trudne sytuacje (Jan Chrzciciel w więzieniu), ale ani mury, ani kraty, ani straże nie przeszkadzają w docieraniu wieści o tym, co dzieje się wokół nas. Jan posyła swych uczniów, by zdali mu relację z tego, co widzieli. Prorok pokłada ufność w Bogu, który go posłał. Posłuszeństwo Jana Chrzciciela nie jest ślepe. On poszukuje spełnienia proroctwa. Chrześcijanin słucha słowa Bożego i patrzy na rzeczywistość z perspektywy słowa.

Wychodząc od pytania Jana Chrzciciela, chcemy ukazać uczniom, że Jezus objawia się nam poprzez swoje słowa i czyny. Człowiek, który odkrywa tę Bożą obecność, uświadamia sobie, że jest zaproszony do pracy nad sobą. Pomoce: mały obrazek, który zachęca dzieci do refleksji, jaka jest ich wiara.

Serce jest jak strzałka kompasu – wskazuje konkretny kierunek. Serce pokaże skarb człowieka, bo przylega do niego. W walce duchowej chodzi o zdobycie serca. Gdy w sercu jest Bóg, nieprzyjaciel natury ludzkiej ma niewielkie szanse na inwazję. Serce rozkochane nie słucha nikogo poza umiłowanym. Serce mądre to takie, które czuwa nieustannie! Takie właśnie jest Serce Niepokalanej Maryi. Serce Matki Bożej odkrywa siebie w Bogu, który zna je od podszewki, po imieniu, w konkrecie miejsca i czasu. Bóg przychodząc, wprowadza ład. Tylko serce uporządkowane i umocnione jest w stanie przyjąć misję. Skarbem Boga jest człowiek. Jeśli serce przylgnie do Chrystusa, to będziemy wiedzieć, co należy czynić.