Nie wystarczy tylko mówić o symbolach – trzeba je zobaczyć, dotknąć ich, samemu doświadczyć. Pomysł, aby w uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki Maryi wypuścić po liturgii Mszy św. białe gołębie, jest niezwykle cenny – nawiązuje do papieskiej tradycji. Symbol pokoju łączy się nierozerwalnie z Bożym błogosławieństwem. Akcentujemy błogosławieństwo Aarona. Każda Eucharystia jest źródłem pokoju i błogosławieństwa. Czynne uczestnictwo w niej sprawia, że stajemy się Bożymi pomocnikami w dziele budowania pokoju na całym świecie. Pomoce: rysunek gołębia; słowa błogosławieństwa z Księgi Liczb (dla każdego dziecka): "Niech cię Pan błogosławi i strzeże. Niech Pan rozpromieni oblicze swe nad tobą, niech cię obdarzy swą łaską. Niech zwróci ku tobie oblicze swoje i niech cię obdarzy pokojem" (Lb 6,24–26).

W okresie wakacyjnym w szpitalach wzrasta liczba osób starszych, które oddawano tam nie z powodu choroby, ale dlatego, aby można było spokojnie wyjechać na urlop. Trudnym problemem jest także jedność i trwałość rodziny. Dziś już prawie nie dziwimy się, że jakieś małżeństwo się rozpadło, a nawet często usprawiedliwiamy takie sytuacje. Wszyscy doświadczamy trudności życia rodzinnego i dlatego warto zapytać, gdzie znajduje się sposób na rozwiązanie tych problemów. Św. Paweł Apostoł zachęca, abyśmy się oblekli się w serdeczne miłosierdzie, dobroć, pokorę, cichość, cierpliwość i znosili jedni drugich, wybaczając sobie nawzajem. Naszą codzienną postawą ma być wyrozumiałość i serdeczne miłosierdzie. Aby to zrealizować, trzeba trwać w jedności z Chrystusem i od Niego uczyć się cichości i pokory. Trwania w jedności z Chrystusem uczą nas dzisiaj św. Józef i Maryja.

Dziś jest tak wielu Herodów, którzy chcą zgładzić Dziecię. Jaka jest nasza reakcja na takie zamiary? Józef podejmuje odpowiedzialność: ucieka do Egiptu i ratuje rodzinę. Ucieczka nie oznacza sromotnej rejterady. Czasem trzeba się wycofać, by zewrzeć szyki, by rozpalić w sobie charyzmat otrzymany od Boga. Cywilizacja śmierci – co dla nas znaczy to określenie? Prowadzi ona do negowania wartości moralnych na poziomie osobistym, rodzinnym i społecznym. Cywilizacja życia proponuje czystość we wszystkich wymiarach – chodzi o obyczaje, wierność małżeńską, szacunek względem seksualności i ciała. Chrześcijańska rodzina ewangelizuje, czyli podejmuje na sposób Boży problemy życia małżeńskiego i rodzinnego. Podstawowe źródło zagrożenia mieści się w odrzuceniu miłości Boga. To prowadzi do degradacji podstawowych wartości, odrzucania norm moralnych, zamętu w pojmowaniu autorytetu. Gdzie nie ma Bożej miłości, tam nie ma wolności!

Bóg przyjmując postać człowieka, przyjął wszelkie konsekwencje tego stanu. Jako bezbronne dziecko potrzebuje zatem ochrony. W tej roli widzimy w dzisiejszej Ewangelii św. Józefa. Ale i on potrzebuje kogoś silniejszego – Boga, który ochroni Świętą Rodzinę. Chciałbym zaproponować rodzicom i dzieciom bardzo prosty sposób zapraszania Boga do rodziny. Chciałbym im zachęcić, aby błogosławili sobie nawzajem. Prostym znakiem krzyża na czole. Żona – mężowi zanim wyjdzie do pracy. Rodzice – dzieciom, gdy będą szły do szkoły. Tym znakiem mówicie Panu Bogu: „On, ona są w Twoich rękach. Ochroń ich!”. Pomoce: wydmuszka (na wszelki wypadek dwie).

Męczeństwo jest najwyższym świadectwem złożonym prawdzie wiary. Męczennik daje świadectwo Chrystusowi, który umarł i zmartwychwstał, z którym jest zjednoczony przez miłość. Męczennik szuka Tego, który za nas umarł i pragnie Tego, który dla nas zmartwychwstał. Bliskie jest jego narodzenie dla nieba. Męczennik ma udział w kielichu męki Chrystusa. Błogosławieni jesteście, gdy ludzie wam urągają i prześladują was i gdy z mego powodu mówią kłamliwie wszystko złe na was. Cieszcie się i radujecie, albowiem wielka jest wasza nagroda w niebie (Mt 5,11).

Wpatrujemy się w betlejemski żłóbek. Przeżywamy radość świąt, wspominając czas i okoliczności przyjścia na świat Syna Bożego. Dokonało się to dwa tysiące lat temu, a my każdego roku z nowym entuzjazmem wspominamy to wydarzenie. Kościół na całym świecie wpatrzony w Dzieciątko Jezus oddaje cześć swemu pierwszemu męczennikowi Szczepanowi. Jego młode życie nie jest nam znane. Historia jego w Piśmie Świętym rozpoczyna się z momentem wyboru Szczepana jako człowieka wiernego do grona siedmiu diakonów. Szczepan został ukamienowany za głoszenie Ewangelii. Diakoni byli sługami Kościoła. Im Kościół zlecił posługę wobec biednych i potrzebujących. W tak piękny, świąteczny dzień kierujemy nasze myśli tam, gdzie ludzie są mordowani za wiarę w Jezusa. To są współcześni męczennicy. Mordowani, prześladowani, poniżani, dyskryminowani za miłość do Chrystusa. Dzisiejsze święto niech nas motywuje do wiernego trwania przy Jezusie w naszej codzienności. Niech nasze czyny i słowa będą odbiciem prawdy, w którą wierzymy.

Szczepan został niesłusznie oskarżony. Słowa, które padały z ust tych, co go oskarżyli – kłamliwe słowa – były tak samo bolesne jak kamienie, które go zabiły. My też czasami ranimy ludzi niepotrzebnymi słowami. To jest trudne – nauczyć się mówić dobrze o drugim człowieku. Patrząc na jego błędy, na jego nieudolności, na jego niemożności, nauczyć się go szanować i cenić, dlatego, że jest dzieckiem Bożym, dlatego, że jest świątynią Boga. Ale warto, bo tego uczy Chrystus. Pomoce: W czasie homilii odegrane zostaną dwie scenki, do przygotowania których trzeba wcześniej zaprosić kilkoro dzieci. Potrzebna będzie czwórka, piątka dzieci, które będą przedstawiały scenkę z Pisma Świętego oraz jeden chłopiec przebrany w albę z czerwonym płótnem (św. Szczepan) i jeden przebrany w samą albę (Chrystus).

Dla chrześcijan u początków wszystkiego jest Słowo. Dzięki Słowu ciemności zostają rozświetlone, to, co nam zagraża, zostaje oddzielone, otrzymujemy wszystko, co jest nam potrzebne do życia. Jesteśmy świadkami pojedynku między dobrem i złem. Zło, choć pokonane, ciągle uderza, szczególnie poprzez świat słów. Słowo jest darem, ale niewłaściwie użyte bywa morderczą bronią. Słowa mogą być jak kamienie w czasie kamienowania. Nie ma słów rzuconych na wiatr. Trzeba uwagi, roztropności i pamięci o mocy słów. Słowo nie przymusza, choć jest przynagleniem. Bóg przemówił do nas, do mnie, do ciebie, przez Syna. Słowo Boże realizuje się natychmiast. Bóg nie potrzebuje upływu czasu między wypowiedzianym słowem, a jego wcieleniem w życie. W Boże Narodzenie przemawia do nas Światłość prawdziwa. Wsłuchajmy się w to Słowo. Syćmy się Nim nieustannie. Czy należymy do Chrystusa? Jeśli tak, to czyśmy Go przyjęli?