Historia Abrahama – ojca wiary. Abraham miał już dziewięćdziesiąt dziewięć lat; Sara, jego żona, miała dziewięćdziesiąt lat. Abraham wątpił w to, że Sara może mu jeszcze urodzić syna. Po obietnicy Bóg kazał Abrahamowi czekać 10 lat. Bóg nie zapomniał o obietnicy i jak wiemy – dotrzymał słowa. W życiu chodzi nie tylko o to, żeby wierzyć w Boga, ale wierzyć BOGU.

Pustynia uczyniła z Jana herolda Bożego, który przygotował drogę nadchodzącemu Chrystusowi. Wielka postać, wielki prorok, który zakończył swoje życie męczeńską śmiercią stojąc do końca na straży Bożego prawa. Trzeba raz się zadecydować i pozwolić się poprowadzić Panu na pustynię, aby nauczyć się wsłuchiwać w głos Pana. Potrzeba zastosowania diety duchowej. Jan Chrzciciel jest dla nas patronem postu i umartwienia. Jako człowiek i jako prorok żyjący na pustyni, przywykł do ascezy. Jana znad Jordanu znamy jako Jana Chrzciciela. Modlitwa i sakramenty pomagają nam prostować drogi naszego życia. Prorok Jan wzywa nas do gorliwego korzystania z tych darów. Bogactwo życia Jana i Jego przeznaczenie dla królestwa niebieskiego powinny wzbudzić w nas pragnienie takiego życia i takiego przeznaczenia. Niebo jest dla nas i od nas zależy, czy tam się dostaniemy.

Czy w swoim życiu duchowym staramy się rozeznawać? Ważne, aby widzieć, że najważniejsze są owoce rozeznawania. Jednym z kryteriów jest oczywiście działanie Ducha Świętego – pokój i radość od Niego pochodzą. Od Pana Boga mogą nas oddalać fałszywi prorocy. Oni pragną na słuchaczach wywrzeć pozytywne wrażenie, tylko po to, aby się im spodobać. Czasami mogą przejść i cały świat, tylko po to, aby zyskać jedną ofiarę. Fałszywi prorocy unikają prawdy, bo ona ukazuję ich zachowania w złym świetle. Dlatego nie wszystko, co wydaje się być dobre dla człowieka, takim jest. Trzeba przykładać miarę prawdy. Kiedy będziemy żyli zgodnie z przykazaniami i wiarą, to w naszych sercach zagości pokój i radość. Życie zgodnie z wymogami wiary nie zapewni nam braku kłopotów i zmartwień. Uczmy się rozeznawać w swoim życiu, co jest dobre, a co jest złem, aby być jak najbliżej Jezusa Chrystusa, bo naszym zadaniem jest budowanie relacji miłości między ludźmi oraz z Bogiem.

Mamy tendencję do ułatwiania sobie życia na wielu płaszczyznach. Z natury unikamy trudności. Tymczasem życie musi nas kosztować, aby miało wartość. Trzeba w życiu przejść konkretną drogę – drogę krzyża Jezusowego. My jesteśmy powołani do ŻYCIA.

Czego zabrania ósme przykazanie Boże? Jesteśmy skłonni do widzenia „drzazg” u innych, a nie zauważamy „belek” we własnym oku. Zamiast pochopnego osądzania, potrzebne jest pozytywne spojrzenie na rzeczywistość.

W dzisiejszej Ewangelii Jezus zaprasza nas do zaufania Panu Bogu i unikania nadmiernych zmartwień o zaspokojenie najważniejszych potrzeb. W nauczaniu Jezusa nie chodzi o całkowitą beztroskę i brak przewidywania, ale o właściwe ustawienie priorytetów. Troska o królestwo Boże oznacza troskę o wieczne życie i zbawienie. Jeśli zabraknie nam tego zatroskania o sprawy Boga na ziemi, to zaczniemy się zanurzać tylko i wyłącznie w sprawy materialne.

Człowiek bardzo często coś gromadzi. Pewnie nie jeden z nas w swoim życiu zbierał np. znaczki. Gromadzimy to, co nas interesuje, ale w swoim bagażu doświadczeń gromadzimy także wspomnienia i piękne pamiątki. Jezus uczy nas, że można gromadzić sobie rzeczy, ale warto pamiętać, że są na świecie ważniejsze sprawy i że lepiej gromadzić sobie rzeczy niematerialne. To, co nas dotyka tu na ziemi, jest tylko przejściowe. Tam gdzie jest nasz skarb, tam będzie i nasze serce. Doskonale wiemy, że to, co nas spotyka na ziemi, jest ulotne. Wiele rzeczy się niszczy i marnieje. Dlatego należy szukać głębiej, szukać tego, co przygotował dla nas sam Bóg. Przybliżanie się do Boga to zbliżenie się do nieba. Św. Ignacy Loyola w dynamice Ćwiczeń duchownych zaprasza, by na początku każdej modlitwy prosić Boga, aby wszystkie nasze zamiary, decyzje i czyny były skierowane w sposób czysty do służby i chwały Bożej. Wtedy gromadzimy skarby w niebie.

Modlitwa „Ojcze nasz” jest chyba najbardziej nadużywaną, a może i nawet lekceważoną modlitwą Kościoła. W średniowieczu modlitwa „Ojcze nasz” była niejako miarą drogi. Kościół modli się nią niemal przy każdej nadarzającej się okazji. To powszechne „zastosowanie” tej modlitwy powoduje, że człowiek zaczyna odmawiać ją bezwiednie, automatycznie i zupełnie nie wchodzi w jej głębię. Jest to niezwykle głęboka modlitwa, którą modlił się Jezus Chrystus, Syn Boży, do swojego ukochanego Ojca. Czy odmawiając tę modlitwę masz w sobie poczucie godności dziecka Bożego? Jezus zwraca uwagę, że w modlitwie najważniejsza jest relacja, a nie słowa! Przyjrzyj się dziś jak wygląda Twoja modlitwa.