Przypowieść o nieuczciwym rządcy wyrwana z kontekstu całej Ewangelii jest niezrozumiała i nie do przyjęcia. Nieuczciwy rządca został pochwalony, ponieważ w roztropny sposób potrafił sobie poradzić w bardzo trudnej sytuacji. Jezus nie akceptuje i nie pochwala jego działania. Zalicza owego rządcę i metody jego działania do sposobu postępowania synów tego świata. Jezus chce zachęcić synów światłości, czyli swoich uczniów, aby byli tak roztropni i zapobiegliwi w dążeniu do królestwa Bożego, jak synowie świata w zabieganiu o ziemskie dobra. Interpretację przypowieści o nieuczciwym rządcy znajdujemy także w kolejnych słowach Jezusa: Zyskujcie sobie przyjaciół niegodziwą mamoną, aby gdy wszystko się skończy, przyjęto was do wiecznych przybytków. Wszystko winno służyć i pomagać człowiekowi, aby osiągnąć zbawienie. Nic nie może być przeszkodą w opowiedzeniu się za Jezusem i przyjęciu Jego słowa.

Radykalizm chrześcijański stawia opór złu, które zabija w nas człowieczeństwo i Boga. Jeśli myślimy i postępujemy tak, jak nam dyktuje świat, to tracimy własną tożsamość. Każdy z nas będzie zdawał sprawę ze swego zarządu. Jakim byłeś ojcem, jaką matką, jakim dzieckiem, jakim uczniem, jakim pracownikiem? Pan Jezus zna historię naszego życia. Trzeba stanąć w prawdzie, pokorze i wierze przed Panem. Zarządca nie był leniem czy darmozjadem. Był świadom swych ograniczeń i talentów, a to pierwszy krok w stanięciu w prawdzie.

Tylko dwa słowa: „uczciwość” i jego przeciwieństwo, czyli „nieuczciwość” – wyrażają istotę relacji międzyludzkich. Nie wolno zapominać o ich znaczeniu. Nieuczciwych tępi prorok Amos. Historia nieuczciwego rządcy jest nadal aktualna. Trudno nam zrozumieć pochwałę, jaką otrzymał od właściciela. Jezus tłumaczy to swoim uczniom. Pomoce: napis „nieuczciwość” z przekreślonym przedrostkiem „nie”; napis: Ile jesteś winien?

Mimo tego, że dzisiejsze czytanie z Ewangelii nie jest medialnym newsem, nasze serca biją szybciej, gdy słuchamy o losie syna marnotrawnego, życiowego bankruta. W głębi serca czekamy na opis kluczowej sceny: stęskniony ojciec wybiega naprzeciw syna i przytula do swej piersi. Zdumiewająca jest kolejność zdarzeń: ojciec przytula syna, dopiero wtedy syn zaczyna mówić: "Nie jestem godzien nazywać się twoim synem" (Łk 15,21). Postawa czekającego z utęsknieniem ojca jest bez wątpienia wzorcem dla jego dzieci, czyli też dla nas. Marnotrawny syn powinien – jak wcześniej jego ojciec – czekać z utęsknieniem na powrót kolejnego życiowego rozbitka. Powroty do domu Ojca nie są tylko poetyckim opisem, ale w wielu przypadkach są autentycznym doświadczeniem wiary.

Świątynia jest miejscem naszego spotkania z Bogiem. Stajemy przed Nim w pokorze, mając świadomość własnej niegodności wypływającej z grzechu. W Księdze Wyjścia czytamy o buncie Izraelitów wobec prawa Bożego. Odrzucili oni Prawo Boga, by powrócić do prawa, które obowiązywało w Egipcie. To spowodowało Boży gniew. Apostoł Narodów wzywa nas do nawrócenia. Ta postawa dokonuje się w prawdzie wobec siebie. Człowiek musi dokonywać rewizji własnego życia, to jest początek postawy nawrócenia. Każdy musi zobaczyć swoje życie, poznać owoce czynów i dopiero wtedy podjąć decyzję o kierunku na przyszłość. W dzisiejszej Ewangelii Kościół ukazuje Chrystusa Dobrego Pasterza. Pan szuka zagubionej owcy, troszczy się o nią. Troskę ukazuje poprzez konkretny czyn: Pan bierze na ramiona zagubioną i wylęknioną owcę i zanosi do owczarni. Tak zachowuje się Chrystus wobec każdego, kto zwróci się do Niego. Szuka każdego zabłąkanego, dla każdego ma słowo nadziei, każdego przytuli do serca.

Chcemy wyczulić dzieci na niezmienną miłość Boga, że są zawsze kochane. Ludzie mogą jak faryzeusze kogoś napiętnować i odrzucić. Każdy człowiek ma w sobie dobro, które umie dostrzec Bóg i spowodować jego uzewnętrznienie. Bóg czeka na powroty synów marnotrawnych. Wtedy On się raduje, radują się też aniołowie w niebie i mądrzy ludzie będący tego świadkami. Szemranie faryzeuszów, ich jednostronna ocena osób, bez spojrzenia z miłością na grzesznika, jest w wielu przypadkach przywarą człowieka współczesnego. Prowadzi do zawłaszczenia Boga dla siebie i odrzucenia osób ze swej wspólnoty. Dzieci też są wciągane w ten system wartościowania człowieka. Niektóre z nich bywają gorzej traktowane przez otoczenie. Bóg daje nam przykład, gdy mówi do celników i grzeszników o zagubionej owcy.

Krzyż to znak, który towarzyszy chrześcijaninowi od chwili narodzenia do śmierci. Na polskiej ziemi nabrał na przestrzeni historii szczególnego wymiaru. Jak dla Izraelitów znakiem ratunku był „wąż miedziany”, tak dla nas krzyż. Wydarzenie z lat siedemdziesiątych ukazujące walkę totalnego systemu z krzyżem. Nauczanie św. Jana Pawła II podczas pielgrzymki do Ojczyzny (1991 r.), podczas której nawoływał do życia zgodnie z Bożymi przykazaniami i do obrony krzyża. Ramiona krzyża wskazują na jego wertykalny i horyzontalny wymiar. Szatan poprzez swoich zwolenników będzie walczył z krzyżem, a wierzący mają obowiązek obrony tego znaku miłości. Dzisiejsze święto ma przypominać o wartości krzyża dla naszej Ojczyzny.

Bramą do życia zgodnego z przykazaniami jest wiara – wiara w jedynego Boga i odrzucenie wszelkich innych bóstw. Przykład wiary Abrahama, wiary osobistej, pokazuje nam, że akt zaufania Bogu jest wykuwaniem w sercu pierwszego przykazania. Kto ufa, ten nie szuka innych bożków. "Wiara, ponieważ związana jest z nawróceniem, jest przeciwieństwem bałwochwalstwa; jest odsuwaniem się od bożków, by powrócić do Boga żywego dzięki osobistemu spotkaniu" (Franciszek, Encyklika „Lumen Fidei”, 13) Bałwochwalstwo jest zawsze politeizmem, nawrócenie jest odwróceniem się od bałwochwalstwa. Wiara w jednego Boga może być porównana do jednej, prostej drogi, która wiedzie do celu. Politeizm zaś jest plątaniną dróg, która zamiast bezpiecznie i szybko pomóc odnaleźć cel, zamienia nasze życie w trudną przeprawę przez labirynt. Odrzucenie politeizmu pozwala nam na nowo znaleźć właściwą i jedyną drogę, która wiedzie tam, gdzie chcemy dotrzeć.