Głównym patronem Polski jest św. Wojciech, biskup i męczennik. 29 czerwca 983 r. Wojciech przyjął święcenia biskupie i stał się pierwszym biskupem Czech, który wywodził się z tego kraju. Pragnieniem Wojciecha było zreformowanie duchowieństwa, które w tamtym czasie nie prowadziło zbyt przykładnego życia. Niestety opory były tak wielkie, że musiał opuścić Pragę. Ok 996 r. udał się na misje w celu ewangelizacji Prus. Zginął 23 kwietnia 997 r. gdzieś w okolicy dzisiejszego Elbląga. Już niecałe dwa lata później Wojciech przez papieża Grzegorza V został ogłoszony świętym. Jego ciało spoczęło w Gnieźnie. Życie św. Wojciecha nie było proste. W jego życiu wypełniła się dzisiejsza Ewangelia i słowa Jezusa o obumieraniu i owocowaniu ziarna. Ofiara św. Wojciecha objawiła się nie tylko w jego męczeńskiej śmierci, ale także w całym jego życiu.

Chrystus jako „chleb życia” i przechodzi do tematu spożywania chleba, który daje „życie wieczne”. Czym tak naprawdę jest akt wiary? Decyzją ludzkiego umysłu czy Bożą inicjatywą, której odpowiada ludzkie przyzwolenie? Dlaczego niektórzy nie dochodzą do aktu wiary? Jednoznaczną odpowiedź otrzymujemy od Jezusa: „Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli go nie pociągnie ojciec, który Mnie posłał”. W drugiej zaś części perykopy zaczyna się rozważanie o Jezusie „chlebie życia”.

Jezus mówi o sobie, że jest Chlebem życia. Chrystus pragnie być naszym codziennym pokarmem. On jest w stanie zaspokoić wszystkie nasze pragnienia, gdyż jako Bóg zna nas najlepiej. Zasadnicze pragnienia człowieka to: szczęście i życie wieczne. Pierwsi chrześcijanie głęboko wierzyli w to, że Jezus jest Panem życia. Odważnie głosili Ewangelię. Nie bali się o swoje życie, bo ufali Bogu, że wskrzesi ich w dniu ostatecznym. Tego uczy nas każda Eucharystia. Wielu chrześcijan jest prześladowanych na świecie. Nam nikt nie każe oddawać życia za wiarę. Jednak mamy wiele okazji, by pokazać, że Bóg jest najważniejszy. A Eucharystia jest pokarmem, którego pragniemy.

Człowiek w swoim życiu kieruje się pragnieniami, ale ich realizacja nie zawsze daje szczęście. Bóg rozbudza w człowieku inny rodzaj pragnienia. Bóg wie, czego nam naprawdę potrzeba. Każdy człowiek decydując się na to, że to Chrystus zaspokaja jego pragnienie, musi przewartościować swoje życie.

Zbawiciel świata obiecuje tym, którzy uwierzą w Jego mesjańskie posłannictwo, pokarm dający życie wieczne. Ludzie szukają Jezusa, ponieważ każdy, kto mógł nakarmić tłum paroma chlebami, byłby również zdolny rozwiązać wszelkie problemy natury politycznej, społecznej a nawet gospodarczej. Chrystus daje ludziom do zrozumienia, że najważniejsze jest to, by uwierzyli w Zbawiciela, którego Ojciec niebieski posłał na świat, by dokonał dzieła odkupienia człowieka.

Apostołowie przelękli się na widok Chrystusa idącego po falach. W życiu przeżywamy wiele niepokojów, podobnie jak apostołowie w czasie burzliwej przeprawy przez jezioro. Często polegamy wyłącznie na własnych siłach. Chrystus kroczący obok nas czeka na zaproszenie do łodzi naszego życia.

Rozmnożenie chleba ma być znakiem Bożej obecności. Celem znaków jest trwałe objawienie, a nie chwilowe oczarowanie. Tylko poprzez znaki jesteśmy w stanie spojrzeć na siebie z innej perspektywy. Bóg wystawia na próbę nie dla zabawy, lecz dla rozwoju człowieka. Filip i Andrzej, świadkowie działalności Chrystusa, zwątpili. Czy będąc w trudnej sytuacji, przyjmujemy postawę Filipa i Andrzeja?

Apostołowie byli przekonani, że ich najważniejszym zadaniem jest głoszenie nauki Chrystusowej. Z tego obowiązku nikt nie może ich zwolnić. Nikt też nie może im tego zabronić, bo bardziej trzeba słuchać Boga niż ludzi. Rozmowa z Nikodemem ukazuje Boskie pochodzenie Jezusa z Nazaretu i wartość wiary w prawdziwego Boga. Jezus głosił słowo samego Boga, a kto w Niego wierzy ma obiecane życie wieczne w królestwie niebieskim.