Abraham, wierny obowiązującej tradycji i zwyczajom, przyjmuje w swoim domu trójkę nieznanych ludzi: wyszedł im na spotkanie, pokłonił się im, zaprosił do domu, przyniósł wodę do obmycia nóg i przyrządził posiłek. Jezus odwiedza dom Marty i Marii. Kobiety z radością Go przyjmują i starają się okazać Mu gościnność. W naszych czasach zanika tradycyjna gościnność. Do niedawna niedziela była dniem przeznaczonym na spotkania rodzinne i towarzyskie. Dziś bardziej atrakcyjne stały się wizyty w galeriach handlowych czy czas spędzony przed telewizorem lub komputerem. Interesowność zagraża gościnności. Prawdziwej gościnności uczy nas Chrystus w Eucharystii. On z miłością zaprasza każdego z nas, abyśmy mogli uczestniczyć w uczcie Jego słowa i karmić się Jego Ciałem.

Nie wystarczy przyjąć Pana jako gościa, On chce być domownikiem. Gdzie przyjmuje się Pana i Zbawcę, tam zapanowuje harmonia. Harmonia to połączenie wszelkich wymiarów codziennego życia w całość. Marta przyjmując Jezusa do domu, zajęła się tysiącem spraw. Nie słucha Go i denerwuje się, bo nie rozumie, czemu jej postawa nie spotkała się z pochwałą. Bez refleksji wiele ważnych spraw przechodzi obok nas niezauważonych. Recepta Pana Jezusa jest prosta: zatroskanie o wiele spraw nie może przysłonić tych najważniejszych. Najlepszą cząstką jest przebywanie u stóp Pana. Kto na to nie znajduje czasu, ten nie ma czasu na nic.

Zapracowana Marta ma codziennie mnóstwo spraw na głowie i zajęć do wykonania. Zasłuchana Maria – czas oddany dla Pana Jezusa to najlepsza cząstka. Cząstka to nie całość; spotkanie z Panem Jezusem to nie wszystko, co dzieje się w życiu codziennym, ale najważniejsza cząstka. Pomoce: Koło z papieru technicznego albo zwykłego, podklejone, żeby było sztywne, białe, podzielone na 24 godziny, o promieniu 30–40 cm, oraz różnokolorowe kredki lub flamastry. Najbardziej wyrazisty kolor zostawiamy na czas modlitwy, bo trzeba będzie zamalować inne barwy.

Każdy z nas chciałby znać zasadę podstawową, która jest fundamentem wszystkich innych szczegółowych praw i przepisów. Przypomnienie rozmów, w których Jezus był pytany o najważniejsze przykazania i drogę do nieba. Próba połączenia pytań dwóch uczonych w Piśmie o najważniejsze przykazanie. Św. Jan od Krzyża mówi, że pod wieczór życia sądzeni będziemy z miłości. Św. Tomasz z Akwinu mówi, że w Bogu nie ma idei zła. Dlatego na sądzie ostatecznym Bóg, nie będzie nas sądził ze zła, które popełniliśmy, lecz z dobra, którego nie czyniliśmy. To jest miara naszej wolności: zawsze w odniesieniu do dobra a nie do zła.

Pan Jezus w dzisiejszej Ewangelii wzywa nas do refleksji na czynem miłosierdzia. Wzywa do pochylenia się nad tymi, którzy potrzebują naszej pomocy. W Ewangelii jesteśmy świadkami niezwykłej rozmowy Mistrza z Nazaretu z uczonym w Prawie. Uczony dopytuje najpierw o życie wieczne, a potem o nakaz miłowania bliźniego. U Żydów jest nim każdy krewny i cudzoziemiec mieszkający na terytorium Izraela. Wobec nich należy zawsze podjąć posługę dobroczynności. Pan Jezus w przypowieści o miłosiernym Samarytaninie wskazuje uczonemu na dużo szerszy krąg pojęcia bliźniego. Dziwi nas fakt obojętności na cierpienie drugiego człowieka. Kapłan i lewita omijają człowieka w potrzebie. Jezus wskazuje na Samarytanina – przedstawiciela znienawidzonego przez Żydów narodu – jako na tego, którego serce było otwarte na potrzeby innych. Pan Jezus wzywa nas do czynienia miłosierdzia, posyła w swoim imieniu do potrzebujących naszej pomocy.

Celem homilii jest krytyka obojętności, która zaprzecza miłości Boga i bliźniego. Jeśli dorośli nie będą zachowywali postawy miłości wobec całego otoczenia, to mimo czułej opieki, którą otoczone jest dziecko, może zrodzić się w nim egoistyczna postawa przyjmowania bez potrzeby świadczenia podobnych zachowań wobec innych osób. Zdarza się, że człowiek umiera na ruchliwej ulicy i nikt nie przychodzi mu z pomocą. Podobne wiadomości można mnożyć. Dzisiejsza Ewangelia to pochwała aktu miłosierdzia, którego dokonał Samarytanin wobec Izraelity pobitego przez zbójców, a jednocześnie nagana obojętności okazanej przez innych ludzi. Pomoce: - parasol oklejony wieloma czerwonymi serduszkami; parasol chroni od deszczu, ale obojętność w podobny sposób odbija wszelkie działania miłości Boga i bliźniego; - słuchawki, które są obrazem człowieka obojętnego, głuchego na prośby o pomoc.

Chrystus wysyła siedemdziesięciu dwóch uczniów, dając im konkretne wskazania. Mają iść: – jak owce między wilki – odwaga i niebezpieczeństwo; – bez trzosa i torby – wolni od troski o dobra materialne; – bez sandałów – pełni pokory; – nikogo nie pozdrawiać – nie szukać znajomości i ułatwień; – nieść pokój – wewnętrzną harmonię. Aktualność posłania zachowana jest do dziś. Każdy ochrzczony jest uczniem Chrystusa, każdy bierzmowany jest posłany do dzisiejszych wilków, bez obietnicy zapłaty tu, na ziemi, bez oczekiwania na pochwały i akceptacje, aby głosić pokój. Posłaniec ma zareagować na odrzucenie zgodnie ze słowami Chrystusa, a jeśli już nie może iść, to ma się modlić.

Jesteśmy ambasadorami Pana Jezusa, reprezentantami królestwa Bożego. Chrześcijanin niesie Pana. Wierzący wie, Kto go posyła. Jest zjednoczony z Panem. Ambasador Chrystusa musi być człowiekiem modlitwy, z której płynie siła do wypełnienia misji. Nie chroni go żaden immunitet, na który może się powoływać, ale w Panu nie boi się przeszkód. Świadek Chrystusa z odwagą i rozwagą idzie między wilki. Napełniony pokojem, wnosi go do domu, który udziela mu gościny. Chrześcijanin zdaje sobie sprawę z tego, że może być mile lub niemile widziany. Niezrozumienie jego wypowiedzi i manipulowanie nimi to chleb powszedni.