Dzieci dopiero z czasem wykształcają w sobie zdolność abstrakcyjnego myślenia, dlatego też często trudno jest im wyobrazić sobie coś i na podstawie tych wyobrażeń odpowiadać na pytania. Dlatego też poprzez krótką i prostą do wykonania scenkę, pokazujemy im przechodzenie przez szeroką i wąską bramę. Wspólnie z dziećmi ustalamy zasady bezpiecznego przechodzenia przez ciasną bramę. Poprzez analogie, każdą z zasad bezpiecznego przechodzenia przez ciasną bramę próbujemy wspólnie z dziećmi odnieść do naszego życia i przechodzenia przez ciasną bramę nieba. Pomoce: - lina lub kawałek sznurka o długości ok. 1,5–2 m (zamiast liny można wykorzystać kij od szczotki); - do odegrania scenki potrzebne będzie 10 chętnych dzieci oraz 1 wysoki pomocnik – może nim być ktoś z rodziców lub starszy ministrant (jeśli kapłan nie chce sam brać udziału w scence, może poprosić o 2 chętnych pomocników do robienia bramy); - karteczki z miejscem na zapisanie zasad przechodzenia przez ciasną bramę nieba dla każdego dziecka.

Dzisiejsza Ewangelia pokazuje, że Jezus z Nazaretu chce rzucić ogień na ziemię (Łk 12,49). „Rzucanie ognia” nie oznacza w tym kontekście udostępniania ognia ludzkości (jak w micie o Prometeuszu), lecz oznacza zmaganie, walkę, ścieranie się z przeciwnikiem. Słowa Jezusa nie są słowami naiwnego konformisty, który dla tzw. świętego spokoju jest w stanie zaakceptować wszystko. Ewangeliczne orędzie wywołuje różnice temperatur i różnice ciśnień. Wichury i burze są w takiej sytuacji atmosferycznej nie do uniknięcia. Jak zharmonizować obraz Jezusa, który burzy mury podziałów pomiędzy ludźmi, z obrazem Jezusa, który wprowadza rozłam pomiędzy domownikami? Los Jezusa pokazał, że orędzie pełne pokoju i nadziei spotkało się z wrogim przyjęciem. Męczeńska śmierć na krzyżu pokazała, że świat nie jest gotowy na przyjęcie Jezusowego orędzia o zbawieniu. Jezus przyszedł, aby głosić przykazanie miłości Boga i bliźniego, ale spotkało Go odrzucenie, zazdrość i śmierć krzyżowa. Stała się ona jednak dla nas źródłem nadziei, że ewangeliczne orędzie przebaczenia i miłości jest silniejsze od grzechu i śmierci.

Życie proroka w czasach opisywanych w Starym Testamencie było bardzo trudne. Proroka czekały trudności a nawet na śmierć. W liturgii słowa poznajemy proroka Jeremiasza, którego Pan posyła, aby przekazać Izraelowi wieść o upadku Jerozolimy. To staje się powodem jego odrzucenia i cierpienia. Władca za namową ludzi wrzuca Jeremiasza do cysterny, gdzie ma on ponieść śmierć. Jednak Bóg troszczy się o swoich proroków, nie pozwala mu umrzeć z głodu, a nawet obdarowuje go wolnością. Na drodze życia chrześcijańskiego może pojawić się wiele przeszkód i dlatego autor Listu do Hebrajczyków wzywa do naśladowania świętych, których nazywa świadkami wiary. Na drodze naszego życia zawsze stoi Jezus, On przewodzi naszym poczynaniom. Jego męka i śmierć pokazują nie tylko miłość Boga do człowieka, ale i ofiarę, jaką czasem trzeba ponieść dla owocności posłannictwa. Uczeń, którym jest każdy z nas, wierzy i ufa Panu.

W naszym życiu nie może być zgody na zło, nawet jeśli może on prowadzić do sporów i podziałów. Także najmłodsi powinni potrafić się sprzeciwić gdy ktoś namawia ich do nieprzestrzegania przykazań. Pokazujemy dzieciom krótką scenkę – rozmowę rodzica i dziecka – dotyczącą rodzinnego spędzania niedzieli. Rozmowa na temat sporu rodzica i dziecka – kto miał rację? Pan Jezus w dzisiejszej Ewangelii zachęca nas do tego, abyśmy nie bali się sprzeciwiać wszystkim, którzy będą nas zachęcali do złego. Mamy być wrogami pokusy, nawet gdy do złego namawiąją nas najbliżsi. Zadanie apostolskie – pomodlę się do swojego Anioła Stróża, by pomagał mi rozpoznawać, co jest dobre, a co złe. Pomoce: przed niedzielną Mszą św. należy poprosić o pomoc przy odegraniu scenki 2 osoby – najlepiej aby był to rodzic z dzieckiem, ale mogą to być też dwaj ministranci – aktorom opowiadamy o co chodzi w scence i prosimy, by spróbowali własnymi słowami odegrać, podobną do zaproponowanej, rozmowę (aby ułatwić im zadanie, można im wręczyć skserowany fragment ze scenką).

Ukazanie ludzkiego ciała jako środka uświęcania świata. Opowiadanie o uczennicy, która w zderzeniu z otaczającym ją złem, pod wpływem księdza rozpoczyna mozolny trud dawania świadectwa dobroci wśród swoich rówieśników. Owocuje to uznaniem i szacunkiem młodzieży i dorosłych. Dzisiejsza Ewangelia ukazuje dwie święte kobiety – Najświętszą Maryję Pannę i św. Elżbietę – a ich spotkanie owocuje pięknem dwóch hymnów. Maryja swoim życiem uświęciła ciało, które zostało bezpośrednio wzięte do nieba. Każdy człowiek otrzymuje ciało, które może swoim życiem uświęcać lub profanować. Jesteśmy słabi, ale Maryja nam pomoże, jeśli będziemy Ją prosić o wstawiennictwo.

Maryja niesie Jezusa Chrystusa do tych, którzy Go potrzebują. Pielgrzymka Maryi to towarzyszenie Bogu w wypełnianiu planu miłości. Chrześcijanin jest urodzonym pielgrzymem. Jesteśmy świadkami pielgrzymki Maryi do Elżbiety. Ziemska wędrówka przebiega etapami. Napotkany człowiek, pozornie przypadkowe wydarzenie – wszystko jest wplecione w Boży plan miłości i stanowi kolejne etapy w drodze ku niebu. Pielgrzymka ziemska to służba bliźniemu. Niebo jest realizacją przykazania miłości Boga, człowieka i siebie. Trzeba stale pamiętać o ostatecznym celu: o niebie, do którego jesteśmy zaproszeni. Dopiero tam nasze serce będzie spokojne.

Tu na ziemi jesteśmy emigrantami, naszym domem jest niebo. Przyglądamy się Maryi, która została wzięta do nieba i szukamy wskazówek dla nas, wciąż wracających do „domu”. Nasze życie na ziemi jest emigracją – naszym domem jest niebo. Czym jest emigracja? Jakie emocje towarzyszą powrotowi do domu po długim czasie nieobecności? W jaki sposób Maryi udało się wrócić do nieba? Szukamy wskazówek w tekście dzisiejszej Ewangelii. Kapłan czyta wybrane fragmenty tekstu a następnie wraz z dziećmi wydobywa potrzebne wskazówki – jak żyć, by nie zgubić drogi do nieba. Zadanie apostolskie – wybrać jedną wskazówkę i starać się wprowadzić ją w życie.

W czasie każdej Eucharystii wyznajemy wiarę w jednego Boga. Powinniśmy wyznawać ją także naszym życiem. Wzorem wyznawania wiary życiem jest dla nas Abraham. Możemy powiedzieć, że znakiem wiary Abrahama, znakiem jego zaufania do Boga, było wyruszenie w drogę, jego pielgrzymka zaufania. Historia przedszkola, w którym rodzice nie zgodzili się na zajęcia katechetyczne dla swoich dzieci. Jak łatwo przychodzi nam zapominać o obietnicach danych Bogu – tak jak rodzicom ze wspomnianego przedszkola, którzy zarówno w dniu ślubu jak i w czasie chrztu dziecka, przyrzekali wychować swe dzieci po katolicku. Jak bardzo potrzeba nam ognia żywej wiary, by oświecał drogi naszych wyborów; by pozwalał nam nieustannie widzieć, co jest prawdziwym dobrem.