Duch Boży przychodzi do naszych zalęknionych serc. Lęk przed działaniem Ducha Świętego wynika z naszej ignorancji. Z obawy przed nieprzewidywalnością Ducha, zamykamy się na cztery spusty. Lęk wzrasta, kiedy uświadamiamy sobie, czego dokonał Duch w sercach (i życiu) tych, którzy pozwolili Mu działać. Boimy się zmian, które wymagają od nas zaangażowania i jednoznacznej postawy, a to sprawia, że pozostajemy nijacy i powierzchowni. Jesteśmy chrześcijanami i trzeba pamiętać, że bez pomocy Ducha Świętego nawet przeżegnać się nie możemy. Wyznawca Chrystusa żyje na co dzień darem Ducha Świętego i darami, których On tak obficie udziela. Chrzest i bierzmowanie sprawiają, że jest w nas niezatarty ślad Bożej obecności. Co uczyniłem ze swoimi sakramentami chrztu i bierzmowania? Jeśli tylko chcesz, to znajdziesz wiele dowodów na obecność Ducha.

Nadeszła kolejna niedziela, która jest nieco inna od pozostałych. Obchodzimy dziś Uroczystość Zesłania Ducha Świętego. Trójca Święta jest tajemnicą i nasz rozum nie jest w stanie jej zrozumieć. Bo niby jak pojąć, że jest jeden Bóg w trzech osobach? To bardzo trudne do wyobrażenia sobie. Duch Święty pełni ważną rolę w Kościele. Ale my często Go zasmucamy swoimi grzechami. Chciałbym, abyśmy się dzisiaj zastanowili nad tym, jakimi grzechami obrażamy Ducha Świętego. Poznamy tak zwane grzechy wołające o pomstę do nieba. Kiedy zaprzyjaźnimy się z Duchem Świętym, trudniej będzie nam popełniać grzech. Żyć w Duchu Świętym to modlić się codziennie do Niego, aby On napełniał nasze serca pokojem i radością. Cała tajemnica naszego chrześcijańskiego życia rozpoczyna się w momencie chrztu świętego. Ulubionym miejscem działania Ducha Świętego jest serce człowieka. Dlatego tak ważne jest, aby codziennie prosić Ducha Świętego: „Duchu Święty działaj w moim życiu”. Taka czy inna krótka modlitwa jest zaproszeniem Ducha Świętego do naszego życia. Pomoce: Obraz Zesłania Ducha Świętego.

Dokończone dzieło. Chwilowa rozłąka. Przemijalność życia. Smutek rozstania. Zrozumieć niewierzącego. Ubogaceni rozstaniem. Świadczyć w radości.

Każdy z nas zapewne doświadczył tego, gdy odchodzi ukochana osoba, że, niezależnie od powodów odejścia, niemal zawsze wiąże się z tym ból i tęsknota. Jeśli rzeczywiście kochamy, to będziemy tęsknić. Jezus pokazuje nam dzisiaj, że Jego odejście wcale nie oznacza końca, wręcz przeciwnie, oznacza nowy początek. Każda Eucharystia jest spotkaniem z żywym i prawdziwym Jezusem. Z Tym, który przecież daleki w niebie, a jednocześnie tak bliski. Bo przecież w każdej Eucharystii jest na wyciągnięcie ręki.

Opowiadanie „Tęsknota za niebem”. Pan Jezus wstępuje do nieba i posyła uczniów, by głosili Ewangelię. Dobre uczynki przepustką do nieba. Hiacynta, Franciszek i Łucja zostają wybrani przez Maryję, aby mówić o niebie. Pomoce: Piosenka „Niebo jest w sercu mym” (nagranie CD lub wykonanie scholi w trakcie homilii).

W dzisiejszą niedzielę przenosimy się do Wieczernika, w którym Jezus spotkał się z swymi uczniami w wieczór przed męką i śmiercią. Słowa Jezusa miały rangę testamentu. Były wypowiadane ze świadomością, że Jezus wybiera się w ostatnią podróż do Domu Ojca. Jezus zapowiadał już wcześniej, że spotka Go los biblijnego Sługi Jahwe, o którym pisał prorok Izajasz. Jezus obiecuje uczniom, że wróci i zabierze ich do siebie. Jezus nie zostawia uczniów jak opuszczone sieroty. Zapowiada, że pośle im Ducha Świętego jako ich Pocieszyciela. Jezus daje swym uczniom pokój, którego im nie odbiorą żadne wrogie siły działające na świecie.

Świętość życia znajduje się w centrum chrześcijańskiego przekazu. Sobór jerozolimski podejmuje ten temat, określając jasno, że Bóg jest Panem życia, że tylko Bóg jest życiem i tylko On o nim może decydować. Bóg jest Dawcą życia! Życie należy tylko i wyłącznie do Boga. Nierząd wszelkiego rodzaju jest odwróceniem się od życia, podeptaniem go, wykorzystaniem go do egoistycznych celów. W imię Boga mamy ochraniać życie od poczęcia do naturalnej śmierci. Tajemnica życia została objawiona w Jezusie, Panu żywym, zmartwychwstałym. Zachowanie Jego nauki oznacza uszanowanie życia z pokorą. Bez pokory nic nie osiągniemy. Obrona każdego życia nie oznacza wstecznictwa czy zacofania. Jesteśmy współodpowiedzialni za życie. Dotyczy to każdego z nas. Zachowanie nauki Pańskiej to życie w Bożej obecności i Bożą obecnością.

W ubiegłą niedzielę Pan Jezus mówił o miłości różnej od tej, której hołduje świat, a dziś porusza temat pokoju, też innego, niż daje świat. Chrystus przygotowuje nas na bliski dzień Pięćdziesiątnicy. Celem homilii jest wskazanie dzieciom na Eucharystię jako źródło pokoju Chrystusowego. W czasie udziału w Eucharystii wielokrotnie prosimy Boga o pokój w sercu, nim przyjmiemy Ciało Chrystusa. Pokój wewnętrzny osiągnięty za sprawą Ducha Świętego jest darem, którym można obdzielać innych i wprowadzać ład wokół nas. Homilia jest też dobrą okazją do pouczenia, co do sposobu przekazywania znaku pokoju. Warto przeczytać Ogólne Wprowadzenie do Mszału Rzymskiego nr 82 i 154. Być może coś trzeba zmienić w zwyczajach lokalnych co do przekazywania tego ważnego znaku w liturgii. Pomoce: – napis ze słowami Jezusa POKÓJ WAM, który należy umieścić w zasięgu wzroku dzieci, najlepiej przy miejscu sprawowania liturgii słowa; – dla utrwalenia homilii i jej urozmaicenia można przygotować śpiew piosenek religijnych, których propozycje znajdują się w części z cytatami.