W dobie pandemii, którą przeżywamy wielu ludziom towarzyszy strach przed utratą pracy. W jakimś stopniu człowiek stał się niewolnikiem pracy i pieniędzy. Rzeczą oczywistą jest, że człowiek potrzebuje pracy, bo bez niej nie mamy środków do życia. W dzisiejszej Ewangelii słyszymy słowa Jezusa: „Niech się nie trwoży serce wasze”. Niech nie będzie w nim czegoś, co zabierze wolność, co zabierze zdolność myślenia, wybierania, decydowania zgodnie z wolą Boga. Kiedy jest w nas dużo strachu, tym mniej jest w nas nieba. Niewiara skupia nas na sobie i na sprawach ziemskich. Przywiązania ziemskie odrywają nas od tego, co niebieskie. Przysłowie mówi, że wszystkie drogi prowadzą do Rzymu. Moglibyśmy sparafrazować mówiąc, że jedna droga prowadzi do nieba. Jest nią Jezus Chrystus. Wszystko uznaję za stratę ze względu na najwyższą wartość poznania Syna Bożego – deklaruje św. Paweł.

Święta, która dla Boga porzuciła wszystko. Jest orędowniczką pokoju i mediatorką. Świętość jest dla każdego, bez względu na pochodzenie i status majątkowy. Bóg powołuje, a od człowieka zależy, jak na owo powołanie odpowie. Trudy powołania uświęca Boża łaska.

Jezus to Słowo Boga, które stało się ciałem. Greckie „logos”, które oznacza słowo, niosło ze sobą duże znaczenie. Rabini, którzy posługiwali się tym terminem, mieli na myśli mądrość Bożą. Jezus jest czymś więcej niż Bożą mądrością ukrytą w ludzkiej postaci. Był Słowem, które stało się Ciałem. Jezus to w pełni Bóg i człowiek, Syn Boga prawdziwego. Jest pośrednikiem między tym, co ludzkie, a tym, co boskie. Zbyt często w naszym życiu koncentrujemy się jedynie na tym, co ludzkie, zapominając o tym, co boskie. Wypełniamy nasze codzienne obowiązki, stawiamy czoła naszym problemom i kolejnym wyzwaniom, często licząc jedynie na swoje siły, zapominając o tym, skąd tak naprawdę mamy czerpać. Słowo Boże jest doświadczeniem odwiecznej miłości Boga do mnie.

Poszukujemy „dowodów” na istnienie Boga – chcemy mieć „naukową pewność”. Wiary nie da się wyjaśnić metodami wziętymi z nauk ścisłych, nie jest też ona jedynie filozoficzną spekulacją. Nasza wiara opiera się na spotkaniu ze Zmartwychwstałym Chrystusem.

Pasterze przed Chrystusem byli złodziejami i rabusiami, bo jedynie zwodzili Naród Wybrany. Niewątpliwie Jezusowi chodziło o fałszywych nauczycieli i proroków, a także o faryzeuszów. Jezus Chrystus, jako Brama i Dobry Pasterz, przyszedł na świat po to, aby ludzie mieli życie nadprzyrodzone w doczesności, a po doczesnej śmierci to samo życie, ale już w stopniu doskonałym na wieki.

Odrzucenie słów Jezusa przez znaczną część słuchaczy nie było niespodzianką w świetle pytań stawianych przez Żydów. Na uwagę zasługuje bardziej fakt, iż wątpliwości ogarnęły również Jego uczniów. Dotąd słuchacze Jezusa dyskutowali z Nim, wyrażali wątpliwości lub stawiali pytania a teraz gorszą się wyraźnie objawieniem o prawdziwym Ciele i krwi Jezusa Chrystusa. Gorszenie się, to nic innego jak zwątpienie, albo wręcz brak zdecydowanej postawy wobec nowej rzeczywistości zbawczej. To was gorszy? A gdy ujrzycie Syna Człowieczego, jak będzie wstępował tam, gdzie był przedtem? Największym zgorszeniem dla kogoś, kto nie rozumie, kim jest Jezus, będzie zmartwychwstanie.

Głównym patronem Polski jest św. Wojciech, biskup i męczennik. 29 czerwca 983 r. Wojciech przyjął święcenia biskupie i stał się pierwszym biskupem Czech, który wywodził się z tego kraju. Pragnieniem Wojciecha było zreformowanie duchowieństwa, które w tamtym czasie nie prowadziło zbyt przykładnego życia. Niestety opory były tak wielkie, że musiał opuścić Pragę. Ok 996 r. udał się na misje w celu ewangelizacji Prus. Zginął 23 kwietnia 997 r. gdzieś w okolicy dzisiejszego Elbląga. Już niecałe dwa lata później Wojciech przez papieża Grzegorza V został ogłoszony świętym. Jego ciało spoczęło w Gnieźnie. Życie św. Wojciecha nie było proste. W jego życiu wypełniła się dzisiejsza Ewangelia i słowa Jezusa o obumieraniu i owocowaniu ziarna. Ofiara św. Wojciecha objawiła się nie tylko w jego męczeńskiej śmierci, ale także w całym jego życiu.

Chrystus jako „chleb życia” i przechodzi do tematu spożywania chleba, który daje „życie wieczne”. Czym tak naprawdę jest akt wiary? Decyzją ludzkiego umysłu czy Bożą inicjatywą, której odpowiada ludzkie przyzwolenie? Dlaczego niektórzy nie dochodzą do aktu wiary? Jednoznaczną odpowiedź otrzymujemy od Jezusa: „Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli go nie pociągnie ojciec, który Mnie posłał”. W drugiej zaś części perykopy zaczyna się rozważanie o Jezusie „chlebie życia”.