Jesteśmy ambasadorami Pana Jezusa, reprezentantami królestwa Bożego. Chrześcijanin niesie Pana. Wierzący wie, Kto go posyła. Jest zjednoczony z Panem. Ambasador Chrystusa musi być człowiekiem modlitwy, z której płynie siła do wypełnienia misji. Nie chroni go żaden immunitet, na który może się powoływać, ale w Panu nie boi się przeszkód. Świadek Chrystusa z odwagą i rozwagą idzie między wilki. Napełniony pokojem, wnosi go do domu, który udziela mu gościny. Chrześcijanin zdaje sobie sprawę z tego, że może być mile lub niemile widziany. Niezrozumienie jego wypowiedzi i manipulowanie nimi to chleb powszedni.

Uczniowie Pana Jezusa wyruszają na wyprawę, czas wakacji to dla nas czas wypraw. Pan Jezus przygotowuje uczniów, my też się przygotowujemy. Uczniowie ruszają do pracy, my na odpoczynek, ale nasza wyprawa też jest pracą dla Pana Jezusa. To, co zabieramy ze sobą, ma nam służyć do spotkania z Panem Jezusem i do dawania świadectwa, że jesteśmy Jego uczniami. Pomoce - buty, płaszcz przeciwdeszczowy, kapelusz, przewodnik turystyczny, telefon komórkowy (wyłączony), inne rzeczy przydatne w podróży, żeby rozwijać tę część homilii; - plecak (można plecak pakować z dziećmi, można też od razu pokazać plecak zapakowany wyżej wymienionymi rzeczami); - różaniec.

Rozpoczął się czas wakacji, urlopów, czas zasłużonego odpoczynku. Ten rytm wpisany w nasze życie: praca i odpoczynek – pochodzi od samego Stwórcy. Dzień odpoczynku był pierwszym dniem istnienia człowieka, który podziwiał swego Pana i Stwórcę, wychwalał Go w Jego dziełach. W dzisiejszej Ewangelii widzimy Jezusa wędrującego do Jerozolimy, aby dopełnić dzieła zbawczego. Dalej św. Łukasz opisuje spotkania z ludźmi, których Jezus zaprasza na drogę łaski i służby. W perykopie tej zostaje nam przekazana bardzo ważna nauka, na którą zwraca szczególną uwagę w swych ćwiczeniach duchowych św. Ignacy – podstawowy wybór, przed którym stoi człowiek, jest oczywisty: dobro lub zło.

Liturgia słowa dzisiejszej niedzieli zwraca naszą myśl na temat Bożego powołania. Pan powołuje nas do wspaniałych zadań na miarę naszych zdolności i możliwości. Pierwsze czytanie opowiada niezwykłą historię Eliasza, wielkiego proroka Starego Testamentu. Ten prorok wezwany przez Boga staje wobec niewiary władcy i ludu. Jego przepowiadanie, a przede wszystkim sprowadzenie ognia z nieba na ołtarz, staje się punktem zwrotnym wiary Izraela. Prorok powołuje Elizeusza na swego następcę. Odnajduje w codziennych zajęciach i narzuca mu na ramiona swój płaszcz. Św. Paweł pisze o wolności i przestrzega przed jej złym używaniem. Przestrzega, by nie pomylić wolności ze swawolą. W Ewangelii Pan Jezus wzywa do radykalizmu. On jako Bóg żąda od nas konkretnej postawy. Jesteśmy powołani do różnych zadań. Pytamy dziś siebie, jak odpowiadamy na nasze powołanie.

Człowiek rozmaicie odpowiada na Boże powołanie. Najważniejsze jest to, aby je dobrze rozeznać. Wzorem umiejętnego wyboru drogi życia są Eliasz i Elizeusz. Św. Paweł poucza Galatów o umiejętności poszanowania wolności. Chrystus wciąż powołuje ludzi, aby poszli za Nim i głosili Ewangelię. Wakacyjna stokrotka ze słowami „Pójdź za Mną” jest symbolem Chrystusowego wezwania. Pomoce Stokrotki z białego papieru z napisem: PÓJDŹ ZA MNĄ! (dla każdego dziecka).

Ostatnie zdanie z pierwszego czytania skupia się na różnych niebezpieczeństwach grożących owcom. Mówimy o zagubieniu, kiedy oddalamy się od właściwego celu. W życiu duchowym możemy to odnieść do sytuacji, w której tracimy z oczu Pana Boga. Bóg będzie poszukiwał zabłąkanej owcy i sprowadzi ją z powrotem. Tyle, że ta owca musi mieć w sobie pragnienie powrotu, nawet jeżeli nie ma sił i nie wie jak to zrobić, Bóg dokona reszty. Bóg nie tylko zajmuje się tymi owcami, które się źle mają. Troszczy się również o owce tłuste i mocne, chroni je przed niebezpieczeństwami. Bóg pasie sprawiedliwie, według tego jakie są potrzeby każdej z owiec. Warto się zastanowić, w którym z obrazów lepiej się odnajduję. Czy postrzegam siebie, jako owcę zagubioną, która oddaliła się od stada, czy może jako owcę „tłustą i mocną”? Od tego zależy również nasz stosunek do Pasterza.

Elżbieta przez długie lata oczekiwała na potomstwo i zaszła w ciążę już podeszłym wieku. W jej przekonaniu oraz w przeświadczeniu świadków tamtych wydarzeń było to wynikiem Bożej pomocy i Bożego działania. Człowiek staje się produktem, a wraz z tym zmienia się od podstaw jego stosunek do samego siebie. Nie jest już podarunkiem natury lub Stwórcy; jest swoim własnym produktem ostrzegał Benedykt XVI jeszcze jako kard. Joseph Ratzinger. Ten sposób myślenia i mówienia o człowieku budzi w nas uzasadniony sprzeciw. Biblijny język, mówiący o godności człowieka i jego przeznaczeniu, brzmi w tym kontekście zupełnie inaczej. Prorok Izajasz pisze: Powołał mnie Pan już z łona mej matki, od jej wnętrzności wspomniał moje imię (Iz 49,1). Niezwykłe narodzenie św. Jana Chrzciciela kieruje nasze spojrzenie wiary na dar życia ludzkiego, którego sami sobie wziąć nie możemy. Niech będzie to dla nas motywem do pokornego dziękczynienia i wzmożonej troski o każde poczęte ludzkie życie.

Sceneria Bożego Narodzenia jest bardzo bliska naszemu sercu. Radość z narodzin, ciepłe relacje w kochającej się rodzinie, optymizm i nadzieja tych świąt zostają z nami na długo. W wierze nie można pozostać na etapie Betlejem, trzeba iść dalej w kierunku Golgoty. Dojrzewanie bywa bolesnym procesem. Chrystus jest przewodnikiem w wierze poprzez śmierć i grób aż do swego wniebowstąpienia. Każdego z nas zaprasza do pójścia tą drogą. Nasz krzyż to nasze codzienne życie. Krzyż Chrystusa to moje grzechy.