Jezus mówi o sobie, że jest Chlebem życia. Chrystus pragnie być naszym codziennym pokarmem. On jest w stanie zaspokoić wszystkie nasze pragnienia, gdyż jako Bóg zna nas najlepiej. Zasadnicze pragnienia człowieka to: szczęście i życie wieczne. Pierwsi chrześcijanie głęboko wierzyli w to, że Jezus jest Panem życia. Odważnie głosili Ewangelię. Nie bali się o swoje życie, bo ufali Bogu, że wskrzesi ich w dniu ostatecznym. Tego uczy nas każda Eucharystia. Wielu chrześcijan jest prześladowanych na świecie. Nam nikt nie każe oddawać życia za wiarę. Jednak mamy wiele okazji, by pokazać, że Bóg jest najważniejszy. A Eucharystia jest pokarmem, którego pragniemy.

Człowiek w swoim życiu kieruje się pragnieniami, ale ich realizacja nie zawsze daje szczęście. Bóg rozbudza w człowieku inny rodzaj pragnienia. Bóg wie, czego nam naprawdę potrzeba. Każdy człowiek decydując się na to, że to Chrystus zaspokaja jego pragnienie, musi przewartościować swoje życie.

Zbawiciel świata obiecuje tym, którzy uwierzą w Jego mesjańskie posłannictwo, pokarm dający życie wieczne. Ludzie szukają Jezusa, ponieważ każdy, kto mógł nakarmić tłum paroma chlebami, byłby również zdolny rozwiązać wszelkie problemy natury politycznej, społecznej a nawet gospodarczej. Chrystus daje ludziom do zrozumienia, że najważniejsze jest to, by uwierzyli w Zbawiciela, którego Ojciec niebieski posłał na świat, by dokonał dzieła odkupienia człowieka.

Apostołowie przelękli się na widok Chrystusa idącego po falach. W życiu przeżywamy wiele niepokojów, podobnie jak apostołowie w czasie burzliwej przeprawy przez jezioro. Często polegamy wyłącznie na własnych siłach. Chrystus kroczący obok nas czeka na zaproszenie do łodzi naszego życia.

Rozmnożenie chleba ma być znakiem Bożej obecności. Celem znaków jest trwałe objawienie, a nie chwilowe oczarowanie. Tylko poprzez znaki jesteśmy w stanie spojrzeć na siebie z innej perspektywy. Bóg wystawia na próbę nie dla zabawy, lecz dla rozwoju człowieka. Filip i Andrzej, świadkowie działalności Chrystusa, zwątpili. Czy będąc w trudnej sytuacji, przyjmujemy postawę Filipa i Andrzeja?

Apostołowie byli przekonani, że ich najważniejszym zadaniem jest głoszenie nauki Chrystusowej. Z tego obowiązku nikt nie może ich zwolnić. Nikt też nie może im tego zabronić, bo bardziej trzeba słuchać Boga niż ludzi. Rozmowa z Nikodemem ukazuje Boskie pochodzenie Jezusa z Nazaretu i wartość wiary w prawdziwego Boga. Jezus głosił słowo samego Boga, a kto w Niego wierzy ma obiecane życie wieczne w królestwie niebieskim.

"Myśmy poznali i uwierzyli miłości" (1 J 4,16). Droga miłości na przykładzie św. Faustyny Miłość za miłość; ofiara za ofiarę. Kult miłosierdzia to szkoła prawdziwego chrześcijaństwa. „Dzienniczek” nie jest podręcznikiem dla zakonnic i kapłanów. Faustyna jest wzorem dla każdego, aby wiara nasza była pieśnią miłości na cześć Tego, który nas pierwszy umiłował.

Nikodem należał do ludzi mądrych i praktycznych. Jego pytania wynikały z autentycznego zadziwienia: Jakżeż może się człowiek narodzić będąc starcem? Czyż może powtórnie wejść do łona swej matki i narodzić się? (J 3,4). Jezus wzywał swoich uczniów: Trzeba wam się powtórnie narodzić (J 3,7). Narodziny człowieka są zarówno zerwaniem z tym, co było wcześniej, jak i początkiem nowego życia.