Zebrani nad jeziorem apostołowie chcieli spożyć posiłek i pobyć razem. Byli sobie bliscy i zaprzyjaźnieni. Przeżyli radosną niespodziankę, bo na brzegu zjawił się Jezus Zmartwychwstały i zaprosił ich do posiłku. Spotkania przy wspólnym stole zacieśniają nasze więzi rodzinne i przyjacielskie. Rodzą wiele dobra. Z Jezusem spotykamy się w każdej Mszy św. Celem głównym homilii jest doprowadzenie dzieci do rozpoznania, kto je zaprasza na Eucharystię i jaki posiłek spożywają w czasie jej trwania. Poczucie bezpieczeństwa i miłości, jakiego doświadczają w gronie rodzinnym, ma pomóc dzieciom być otwartymi na innych ludzi i na doświadczenia z otaczającego ich świata. Przygotowuje je także do znalezienia swego miejsca w rodzinie parafialnej. Pomoce: zaproszenia na różne radosne wydarzenia, połączone z posiłkiem. Każde w oddzielnej ładnej kopercie, co jest okazją do nauczania dobrych form grzecznościowych.

Trzeci maja to święto narodowe – obchodzimy rocznicę ustanowienia Konstytucji 3 maja. Polacy od początku swojej państwowości wiązali sprawy narodowe z wiarą. Szczególnym rysem tego połączenia była nasza pobożność maryjna. Z tego powiązania narodziło się także dzisiejsze święto. Dzisiejsze czytania biblijne wskazują nam, że proszenie Maryi o orędownictwo jest jak najbardziej uprawnione – także błaganie o wstawiennictwo w sprawach narodu. Weźmy więc – jak św. Jan Apostoł pod krzyżem – Maryję „do siebie”, do naszych domów, do naszej ojczyzny.

Geneza święta Bożego Miłosierdzia. Grzech pierworodny zamknął „upusty Bożych łask”. Męka Jezusa – zapis niemiłosiernych zachowań człowieka. Miłosierdzie nadaje nowy sens wszystkiemu. Wieczernik w czwartkowy wieczór był miejscem Ostatniej Wieczerzy, ostatniego spotkania, gdzie każde słowo Pana było słowem pożegnania. Życie nasze składa się ze spotkań i rozstań, z powitań i pożegnań. Pan Jezus wybiera to właśnie miejsce – pożegnania i rozstania – by spotkać się z uczniami po swym chwalebnym Zmartwychwstaniu. Miejsce rozstania staje się więc miejscem spotkania. Rany Jezusa – źródłem życia Kościoła.

Lęk zatrzaskuje drzwi serca, rozumu i woli. Pan Jezus rozprasza nasze lęki. Wystarczy uwierzyć w Jego realną obecność. Tam, gdzie obawy i strach, tam Pan wlewa dar pokoju. Bez pokoju Bożego nie spojrzymy Prawdzie w oczy. Doświadczenie pokoju przeradza się w radość. Smutne chrześcijaństwo jest konsekwencją braku widzenia Pana. Zostajemy posłani przez Syna, ale bez Ducha Świętego nie będziemy głosicielami i świadkami! Każdy człowiek, także Tomasz, ma swoją drogę, jedyną i niepowtarzalną. Wiele szlaków prowadzi do tego samego szczytu. Chcemy cudów i znaków pierwszych wspólnot, a brakuje nam poczucia wspólnoty nieodzownej do wyznawania wiary.

Różne są rodzaje nieobecności: usprawiedliwione, nieusprawiedliwione, niezawinione, zawinione. Bywamy nieobecni w szkole, w pracy, na spotkaniu. Wierzący spotykają się z Chrystusem w każdą niedzielę i święta podczas Eucharystii. Są na niej obecni, aby rozmawiać z miłosiernym Ojcem. Naśladujemy Tomasza Apostoła i mówimy: „Pan mój i Bóg mój!”. Naśladujemy św. Faustynę i wołamy: „Jezu, ufam Tobie!”. Wskazujemy na spotkanie Apostołów z Chrystusem Zmartwychwstałym. Każda Eucharystia, a szczególnie niedzielna i świąteczna, jest bardzo ważna, bo jest takim samym spotkaniem z Panem, który okazuje nam swe miłosierdzie. Pomoce: – napis: „Pan mój i Bóg mój”, – napis: „Jezu, ufam Tobie”.

Oddalić się od tego, co jest moim grobem, to odejść od rozpamiętywania spraw, które zatrzymują i zniechęcają. Są takie doświadczenia, które odbierają chęć życia. Są też wieści, które radują i niosą, jakby ponad szarością codziennego życia. Trzeba pozwolić się przeniknąć tajemnicy Boga. Mamy odkrywać obecność Boga zarówno w lęku jak i radości. Doświadczenie przechodzenia od lęku do bojaźni Bożej wymaga wiary. Jedynie Zmartwychwstały może nas wyprowadzić z lęku. Jezus posyła kobiety do mężczyzn, odważne do zalęknionych. Świadek to człowiek, który traci życie dla tego, co widział i słyszał. Przyjąć dar pokoju, wejść w bliskość z Jezusem, objąć Go za nogi.

Trwamy w oktawie Wielkiej Nocy. Jesteśmy przepełnieni radością płynącą ze zmartwychwstania Pana Jezusa. Radość umacnia naszą wiarę i opromienia trudy naszego życia. Pierwsze czytanie ukazuje nam Piotra, którego postawa różni się od znanej nam z czytań Wielkiego Piątku. Piotr jest przemieniony, pełen zapału do głoszenia Ewangelii. W Ewangelii Chrystus spotyka się z niewiastami, które uznają Go za swego Pana i Mistrza. Są zaskoczone spotkaniem. Śmierć wydaje się tak ostateczna i bezlitosna, że trudno im uwierzyć w słowa anioła, który objawia im prawdę o żyjącym Jezusie. Dopiero spotkanie z Chrystusem otwiera je na dar wiary. Są dwa podejścia do faktu Zmartwychwstania. Można je przyjąć tak, jak uczyniły to kobiety z Ewangelii – z wiarą i zachwytem, bądź można to wydarzenie bagatelizować i fałszować, jak to robili kapłani i strażnicy.

W czasie homilii pokazujemy najmłodszym dwie postawy obecne w dzisiejszej Ewangelii: radość (postawa niewiast, które rozgłaszają innym dobrą nowinę o tym, że Jezus zmartwychwstał) oraz smutek, strach (postawa arcykapłanów i żołnierzy, którzy bojąc się reakcji na fakt, iż ukrzyżowali Boga, postanawiają brnąć w kłamstwo). Celem homilii jest uświadomienie zebranym, że największą radością chrześcijan jest Zmartwychwstanie – chrześcijanin to człowiek radosny. Homilię można wzbogacić, ucząc zebranych hasła „Jezus zwyciężył, więc nie bądź smutasem, bo masz wielki powód do radości”. Pomoce: rysunki uśmiechniętej i smutnej twarzy.