Naturalnym odruchem na niezrozumiałą sytuację jest niedowierzanie. W skrajnych sytuacjach prowadzić ono do zwątpienia w świadectwo własnych zmysłów. Bóg nie chce lęku człowieka, chce mu ofiarować trwałą ufność i wiarę. Człowiek może się powierzyć Bogu bez lęku tylko dzięki łasce Ducha Świętego.

Dla bohaterów dzisiejszej liturgii słowa: Marii Magdaleny, Apostołów Piotra i Jana, spotkanie ze Zmartwychwstałym Zbawicielem było źródłem przemiany i szczerej radości. Piotr i Jan zeznają przed żydowską Radą, że nie mogą nie mówić o tym, co widzieli i co słyszeli. Głoszą prawdę o Zmartwychwstaniu, bo są jej świadkami. Również Maria Magdalena spotkawszy Jezusa, staje się świadkiem i oznajmia radosną nowinę zalęknionym Apostołom. Prawdziwej radości nie można zatrzymać dla siebie. Będziemy chcieli się z nią podzielić. W ten sposób nie ulegnie ona umniejszeniu, ale zostanie pomnożona. Podobnie jest z wiarą w Jezusa Chrystusa. Gdy się nią dzielimy, wzrasta w naszych sercach.

Zmartwychwstały Jezus przychodzi do swojej rodzinnej Galilei. Tutaj się wychował, tutaj rozpoczął swoją działalność. Teraz przychodzi do swoich zagubionych i zrozpaczonych uczniów. Przynosi im „nowy poranek”, przychodząc o brzasku. Pan zaprasza Piotra i innych Apostołów do powrotu na drogę powołania do głoszenia Dobrej Nowiny. Powrócili bowiem do swoich zajęć, które były treścią ich życia zanim powołał ich Chrystus. Zmartwychwstały Pan żyje w ustanowionym przez siebie Kościele i jest obecny w sakramentach świętych.

Uczniowie potrzebowali czasu i świadectw, by uwierzyć w prawdziwość Zmartwychwstania. Kluczem do rozumienia tajemnicy Zmartwychwstania jest poznanie i autentyczne przyjęcie słowa Bożego. Jedynie ono może otworzyć człowieka na prawdę.

Uczniowie uciekają z Jerozolimy. Kierują się w kierunku Emaus. W ich sercach jest dużo niepokoju. To, że rozmawiali i rozprawiali ze sobą można przetłumaczyć, że „kłócili się ze sobą i to zażarcie”. Nie było między nimi jedności. Jezus pragnie, abyśmy w naszym życiu się uspokoili. Abyśmy zastanowili się nad tym, co mówimy, a także w jaki sposób. Pomyślmy jaki jest poziom naszych rozmów. Logika Boża jest inna. Nasze przewidywania nie zawsze współgrają z Bożym prowadzeniem. Skupienie się na „moich” planach nie pozwala dojrzeć Jego prowadzenia. Mówienie na chwałę Boga i ku pożytkowi ludzi nie może zostać odwrócone. Ten fragment uczy nas, że ważne jest przemienione ludzie serce i uporządkowanie ludzkich uczuć. Należy zaprosić Jezusa do swojego życia i wsłuchać się w Jego słowo. Nie od razu poznajemy i rozumiemy.

Dzieleni e się wiarą to chyba jedna z najtrudniejszych rzeczywistości w życiu chrześcijanina. Mamy w sobie lęki, że od razu ktoś nas zaklasyfikuje do kategorii „moherowy beret”, że będziemy wyśmiani, wyłączeni poza margines społeczny. Apostołowie po śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa chowali się w Wieczerniku z obawy przed Żydami. Potrzeba im było mocy Ducha Świętego, aby wyszli z zamknięcia i opowiedzieli ich „wrogom, przeciwnikom” o swoim doświadczeniu Boga. Może brakuje nam łaski Ducha Świętego? Może my mamy bardzo słabą relację z Bogiem i dlatego nie mamy czym się dzielić?

Człowiek boi się utraty bezpieczeństwa. Bóg pragnie, by człowiek się Go nie wstydził. Prorok Izajasz dowodzi, że odwaga i ufność mogą pokonać lęk. Człowiek ma wybór i sam decyduje, czy pozwoli, by lęk nim zawładnął.

W chwilach uniesień, tak jak św. Piotr mówimy: „Życie moje oddam za Ciebie”. Tymczasem Jezus mówi: „Kogut nie zapieje, aż ty trzy razy się mnie wyprzesz”. Stawiamy się w roli uczniów Chrystusa. Do kogo mi bliżej? Do Judasza, Piotra czy Jana?