Okres Wielkiego Postu przeżywamy każdego roku i możemy się zastanawiać, dlaczego wciąż powtarzamy ten okres i słuchamy tych samych czytań biblijnych. Słowo Boże III niedzieli Wielkiego Postu zachęca nas do refleksji nad naszą relacją do Boga. Trzeba ciągle na nowo odczytywać wezwanie Jezusa: Jeśli się nie nawrócicie, wszyscy podobnie zginiecie (Łk 13,3). Bóg objawił się Mojżeszowi i wybrał go, aby wyprowadził naród izraelski z niewoli egipskiej. Bóg troszczy się o ludzi uciemiężonych, prześladowanych i cierpiących. Św. Paweł przypomina wielkie dzieła, których Bóg dokonał dla ratowania Narodu Wybranego. Bóg oczekuje od człowieka odpowiedzi wiary. On nigdy do niczego nie zmusza. Człowiek jest wolny w decyzji wiary.

Uczestnicy Eucharystii winni zrozumieć potrzebę odczytywania znaków czasu w perspektywie Ewangelii, czyli życia zgodnego z nauczaniem Chrystusa. Bóg zawsze daje nam znaki, abyśmy odczytali Jego miłość. Odczytujemy je nie tylko dzięki pouczeniom starotestamentalnych proroków, ale przede wszystkim dzięki pouczeniom uczniów Chrystusa, wśród których św. Paweł wyróżnia się w sposób szczególny. Sam Chrystus w swym nauczaniu posługuje się znakami czasów. Mówił także do tłumów: „Gdy ujrzycie chmurę podnoszącą się na zachodzie, zaraz mówicie: «Deszcze idzie». I tak bywa. A gdy wiatr wieje z południa, powiadacie: «Będzie upał». I bywa. Obłudnicy, umiecie rozpoznawać wygląd ziemi i nieba, a jakże obecnego czasu nie rozpoznajecie? I dlaczego sami z siebie nie rozróżniacie tego, co jest słuszne?” (Ł k 12,54–57).

Przez swą przypowieść o nieurodzajnym drzewie figowym Jezus poucza, że Bóg oczekuje od każdego z nas nawrócenia. Celem homilii jest wywołanie u dzieci chęci przemiany życia na lepsze. Bóg daje nam czas na nawrócenie i taką okazją jest Wielki Post. Człowiek nie czyniący dobra ujemnie wpływa na wspólnotę, w której przebywa. Przyczynia się do zubożenia tej wspólnoty. Bóg zawsze gotów jest nam pomagać w nawróceniu. Pomoce: – kosz dorodnych jabłek, które mają budzić skojarzenie z dobrymi uczynkami – pięknymi owocami naszego życia. – obraz figowego drzewa i jego owoców jest obcy dzieciom żyjącym w naszej strefie klimatycznej, stąd propozycja przedstawienia dorodnych jabłek, jako że jabłoń jest znana wszystkim dzieciom. Warto poszukać darczyńcy, który ofiarowałby większą ilość jabłek, by obdzielić nimi dzieci będące w kościele.

Nie potrafimy słuchać uważnie słowa Bożego. Przyczyn tego jest wiele. Mamy na głowie liczne problemy. Poza tym brakuje nam zaufania Bogu, że On może spełnić to wszystko, co zapowiada. Dziś chcielibyśmy od Boga jakiegoś zapewnienia, gwarancji, że spełni to, co obiecuje w swoim słowie. Także i Abraham miał podobne problemy z wiarą w obietnicę Boga, że posiądzie ogromną ziemię i tam będzie mieszkać całe jego potomstwo. Bóg dał mu dowód, że jest Prawdomównym, wzbudzając ogień, który przeszedł między zwierzętami, złożonymi w ofierze. Bóg w ten sposób zawarł z Abramem przymierze. Ojciec potwierdza swoim boskim autorytetem dzieło Syna, aby uczniowie byli pewni, że to co się niedługo wydarzy – proces, męka, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa są wydarzeniami zbawczymi. Przemienienie na górze Tabor zapowiada również to, do czego każdy z nas jest powołany. Jako chrześcijanie jesteśmy powołani do uczestniczenia w Boskiej naturze, do zjednoczenia z Bogiem. Potwierdza to św. Paweł w Liście do Filipian.

Jezus ukazuje swoim uczniom, że jest prawdziwym Bogiem. Uchyla rąbka swojej Boskiej mocy, ukazując się w chwale. Do tego głos Ojca potwierdzający tożsamość Jezusa: To jest mój Syn umiłowany. Kiedy dzisiaj zastanawiamy się, po co Wielki Post, to warto mieć przed oczami właśnie obraz Chrystusa przemienionego. Jest to z jednej strony przedsmak, zapowiedź tego, co dokona się w Zmartwychwstaniu. Z drugiej strony, to zachęta dla nas do przemiany. Chrystus pragnie nam dzisiaj dodaj otuchy. Chce nam powiedzieć, że niemal całą drogę, którą mamy do pokonania, On już za nas pokonał. Nieważne jest to, co było. Ważne jest teraz. Bóg Ojciec wskazuje nam na Jezusa, Swojego umiłowanego Syna, którego mamy naśladować.

Przemienienie Jezusa na górze Tabor opisali trzej ewangeliści synoptycy (Mt 16,13–20; Mk 8,27–30; Łk 9,18–21), co przemawia za wielką wagą tego wydarzenia. Świadkami Przemienienia byli trzej apostołowie Piotr, Jakub i Jan, wybrani jako ci, którzy wewnętrznie zdolni byli, aby poznać, że Chrystus w swej istocie i naturze jest Synem Bożym. Przemienienie Chrystusa jest wezwaniem człowieka do przemieniania siebie. Zmiana życia wymaga trudu, samozaparcia, modlitwy i mocy z sakramentów. Nasze przemienienia mają prowadzić ku umocnieniu naszej wiary w Chrystusa jako Syna Bożego i zaliczeniu nas przez Boga do Jego umiłowanych dzieci. Każda Msza św., kiedy słuchamy słowa Bożego i przyjmujemy Eucharystię, daje nam możliwość przemienienia naszego życia. Jest to dobra droga ku poznaniu Boga i umocnienia naszej wiary. Otworzymy nasze umysły i serca, abyśmy jak najlepiej wykorzystali owoce tej Eucharystii.

Teologia pustyni (ziemia przeklęta, nieurodzajna, człowiek doświadcza samotności, bezradności, zdany jest tylko na Boga). Chrystus bezpośrednio po chrzcie w Jordanie udaje się na pustynię, aby doświadczyć samotności i opuszczenia, aby powierzyć się całkowicie Ojcu. Szatańskie pytanie ma na celu podważenie zaufania do Boga. Trzy propozycje i odpowiedzi Chrystusa. Szatański sposób kuszenia jest dziś aktualny. Szatańska obecność obok ludzi przeżywających różne życiowe tragedie. Publiczni wyznawcy szatana i ich zwolennicy. Jeżeli więc ustami swoimi wyznasz, że JEZUS JEST PANEM, i w sercu swoim uwierzysz, że Bóg Go wskrzesił z martwych – osiągniesz zbawienie (Rz 10,9). Słowa z Listu do Rzymian, jako motto dla nas na Wielki Post.

Miłość wyznaje się za pomocą słów, bo z obfitości serca mówią usta. Historia kuszenia na pustyni jest wyznaniem miłości Syna względem Ojca. W Synu Ojciec kocha każdego z nas. W Synu każdy z nas może kochać Boga. Duch Święty sprawia, że miłość Boża znajduje się w naszych sercach. Pan Jezus na pustyni jest kuszony przez szatana, by nie ufał Bogu. Pokusa pomylenia porządku: doczesne ma być ważniejsze niż to, co wieczne. Pokusa „pełnego żołądka”, który jest ważniejszy niż wolność. Pokusa sławy, która nie pozwala na dawanie świadectwa wierze. Pan Jezus ignoruje ataki złego, nie wchodzi z nim w dialog. Odpowiedzią na pokusy jest wyznanie miłości do Ojca. Syn chce służyć Ojcu we wszystkim.