Trzecia Niedziela Adwentu w liturgii Kościoła jest Niedzielą radości. Radość przedświąteczna jest różnie przeżywana, zależnie od głębi wiary. W trzecią Niedzielę Adwentu za słuchaczami św. Jana Chrzciciela pragniemy zapytać: „Co mamy czynić?”. Radość wyraża dzisiaj liturgia słowa. W psalmie responsoryjnym śpiewamy: Głośmy z weselem, Bóg jest między nami. Radość wierzącego wypływa z obecności Pana. Prorok Sofoniasz wzywa nas do radości. Powodem tego stanu ducha jest koniec cierpienia i trudów narodu i nowy dzień, który jest dniem Boga. Jasna i klarowna jest postawa Jana Chrzciciela. Wzywający do nawrócenia Jan zostaje przez słuchaczy uznany za Mesjasza. Jan nie może sobie tego tytułu przypisać, dlatego wyraźnie wskazuje na Jezusa. Pan przyjdzie, każdy z nas powinien być gotowy na Jego przyjście. Prorok znad Jordanu daje nam wskazówki, jak powinniśmy się przygotować do tego momentu. Wskazuje na troskę o bliźnich, sprawiedliwość i pokój.

Celem homilii jest uświadomienie sobie, że świętość jest rzeczywistością wypracowywaną przez rzetelne wykonywanie małych rzeczy naszej codzienności. Nawet tutaj, w kościele, czasami obiecujemy, że dla Pana Boga będziemy zdobywać świat, ale bądźmy szczerzy – rzadko udaje nam się zrealizować ambitne plany. A tymczasem okazuje się, że droga do świętości, ta droga z Panem Jezusem, wyraża się nie w rzeczach ogromnych, ale w tych prostych, małych i codziennych. Do homilii należy przygotować pudełko, worek lub siatkę – muszą być jednak nieprzezroczyste, tak, aby dzieci nie widziały, co przynieśliśmy ze sobą. Wypełniamy torbę przedmiotami, które pomagają nam dążyć do świętości. Muszą to być przedmioty codziennego użytku, związane z obowiązkami szkolnymi i domowymi dzieci: – zeszyt do religii, – jakiś podręcznik, ćwiczenia, piórnik, – różaniec, książeczka do nabożeństwa, krzyżyk, medalik, obrazek, – szczoteczka do zębów, – ściereczka do kurzu, – smycz, – piłka, lalka – jakaś zabawka (świętość to też umiejętność cieszenia się).

Słowo Boże skierowane do Jana jest też adresowane do każdego z nas. Jan, odpowiadając na nie, obchodził (…) całą okolicę nad Jordanem i głosił chrzest nawrócenia dla odpuszczenia grzechów (Łk 3,3). Gdybyśmy spróbowali się wczuć w adwentowy klimat sprzed dwóch tysięcy lat, gdy kończył się czas oczekiwania i nadchodził czas spełnienia obietnicy, to nawet w imieniu proroka zawarte jest przesłanie, bowiem w języku hebrajskim imię Jan oznacza „Bóg się zmiłował”, a imię Zachariasz znaczy: „Bóg pamięta”. Ożywianie pamięci – pierwsze zadanie człowieka wierzącego. Łaska codzienności. Właśnie tu powinniśmy odpowiedzieć na głos Boga. Istotą grzechu jest życie na własną rękę, szukanie takiego czy innego wywyższenia przez odrzucenie woli Bożej. Pokorny Jan Chrzciciel daje nam najważniejsze wskazanie, mówiąc uczniom o Jezusie: Potrzeba, aby On wzrastał, a ja się umniejszał (J 3,30).

Świat czyni Boga obcym w swoim środowisku. Nie wyrzuca Go, tylko odsuwa na bok. Światu przeszkadza Boża nauka. Alienacja polega na tym, że chce się zastąpić Boga kimś lub czymś innym. Nic ani nikt nie może zastąpić Pana Boga. Obecność Boga nigdy nie była, nie jest i nie będzie dla nas zagrożeniem. Oderwanie od Pana prowadzi do wyobcowania – niewiedzy o tym, kim jesteśmy i skąd pochodzimy. To utrata tożsamości. Żyjemy w schizofrenicznym świecie, który chroni rzadkie gatunków roślin, a jednocześnie zabija bezlitośnie gatunek ludzki. Ewangelista Łukasz pokazuje, że Bóg jest obecny w historii nawet wtedy, gdy ludzie próbują Go z niej wyrzucać.

Motywem przewodnim homilii są słowa: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego (Łk 3,4). Przyglądamy się razem z dziećmi różnym drogom i zastanawiamy się, jak można je „przygotowywać”. Podejmujemy również próbę przeniesienia treści i obserwacji z życia codziennego na nasze życie duchowe. Przygotowuję drogę Chrystusowi gdy: modlę się codziennie rano i wieczorem; jestem grzeczny; robię dobre uczynki; uczestniczę we Mszy św.; staram się dzielić miłością, itp. Warto podkreślić, że nie tylko wtedy, gdy przyjmuję Pana Jezusa do serca przygotowuję Mu drogę, ale zawsze, kiedy dzielę się miłością – z innymi, z kolegami, koleżankami, gdy jestem dobry dla kogoś, kto nie jest taki w stosunku do mnie. Możemy delikatnie zaznaczyć, że sama modlitwa to za mało – że nie możemy się modlić i jednocześnie nie dzielić się miłością. Celem homilii jest ustalenie sposobu, w jaki możemy przygotować drogę Panu Jezusowi – chodzi zarówno o drogę dla Niego, jak i o naszą drogę do Niego. Do homilii należy przygotować zdjęcia dwóch rodzajów dróg – dróg zniszczonych, dziurawych, nienadających się do użytku oraz pięknych, przejezdnych dróg, autostrad.

W dzieciństwie codziennie wpadaliśmy w tarapaty, gdy zbiliśmy jakiś wazon w domu czy wybiliśmy szybę podczas gry w piłkę. Im człowiek doroślejszy, tym bardziej poważne stają się tarapaty. Nasza odpowiedzialność jest też coraz większa. O ile w przypadku dzieci możemy mówić o nieświadomym popełnianiu zła – bo przecież zdolność odróżniania moralnego dobra i zła w dzieciach jest jeszcze niewykształcona albo słabo wykształcona – to u dorosłych świadomość zła jest większa, a zatem i nasza odpowiedzialność za zło wzrasta.

Każdy człowiek w obliczu przerastających go problemów marzy, że nadejdzie dzień, gdy znikną kłopoty, a on będzie szczęśliwy. Często się mówi, że życie nabrało niesamowitego przyśpieszenia, że współczesny świat pędzi z ogromną prędkością do celu, którego nikt nie potrafi określić. Zabieganie współczesnego człowieka jest chaotyczne, nerwowe, nieuporządkowane. Potęguje to jeszcze powszechny bałagan ekonomiczny, polityczny i społeczny. Wielu ludzi próbuje oszukać wewnętrzną pustkę, samotność i zagubienie, szukając zapomnienia w pracy, używkach czy przelotnych przygodach erotycznych. Okres Adwentu przypomina i uobecnia nam obietnice Boga i oczekiwanie Narodu Wybranego na przyjście Mesjasza.

Świątynia w czasie Adwentu nastraja nas do szczególnej modlitwy czuwania. Jesteśmy świadomi Bożej obecności i Bożej mocy. Rozpoczynamy dzisiaj Adwent, który jest czasem zadumy i tęsknoty za Panem, a również dynamicznym przygotowaniem serc do paruzji. Adwent – łac. adventus – przyjście. Na początku terminu tego używano na oznaczenie podwójnego przyjścia Syna Bożego: jako człowieka (Wcielenie) i jako Sędziego w dniu Sądu Ostatecznego. Od VI w. używa się tego słowa na określenie nazwy okresu przygotowawczego do Świąt Bożego Narodzenia. Warto dzisiaj wspomnieć, przy okazji odczytanego, pełnego trwogi, fragmentu Ewangelii św. Łukasza o czasach ostatecznych, o wybuchu Wezuwiusza, który w 79 r. zniszczył trzy miasta cesarstwa rzymskiego. Św. Łukasz ukazuje nam dwie grupy: ludzi z otoczenia cesarza oraz ludzi, którzy tworzą świat wiary. Jako ludzie wiary, silni i potężni przed Bogiem w wierności, pięknie i nadziei zbawienia, trwamy w adwentowym czuwaniu, dokonując przemiany naszego życia.