Przy wejściu do każdego kościoła znajduje się kropielnica z wodą święconą. Wchodząc do świątyni, wierni czynią znak krzyża wodą święconą na pamiątkę chrztu. Wielu chrześcijan ma swoje małe kropielnice w mieszkaniu – znakiem krzyża rozpoczynają i kończą dzień. Wierzymy, że poprzez znak krzyża Bóg udziela nam błogosławieństwa. Ogromną moc ma błogosławieństwo rodziców, dlatego powinni oni błogosławić dzieci jak najczęściej. Uczymy się błogosławić nie tylko od Mojżesza i Aarona. Razem z papieżem Benedyktem XVI wpatrujemy się w Bożą Rodzicielkę i wraz z Nią zgłębiamy tajemnicę daru Bożego błogosławieństwa. Ten dar posiadają także rodzice. Dzieci powinny przyjąć prawdę, że Boże błogosławieństwo jest niezbędne do życia duchowego. Uczą się także wdzięczności względem Boga i rodziców za miłość, która jest szczególnym darem. Przygotuj wcześniej: – małą kropielnicę; – słowa błogosławieństwa z Księgi Liczb (Lb 6,27).

Bajka braci Grimm „O dziadku i wnuczku”, będąca podstawą dla sztuki teatralnej zatytułowanej „Drewniany talerz”, pokazuje niezdrowe relacje w rodzinie. Opowiadanie o złym traktowaniu starszych ludzi w rodzinie burzy radosny nastrój świąt Bożego Narodzenia. Współczesna rodzina doświadcza wielu problemów; można nawet powiedzieć, że przeżywa swego rodzaju kryzys. Jednym z problemów jest eutanazja, tak zwana humanitarna śmierć. Wielkim problem jest także jedność i trwałość rodziny. Dziś już prawie nie zwracamy uwagi na rozwody. Naszą codzienną postawą ma być wyrozumiałość i serdeczne miłosierdzie. Aby zrealizować ten postulat, trzeba trwać w jedności z Chrystusem i od Niego uczyć się cichości i pokory.

Każdy z nas tutaj zgromadzonych lubi święta i ze wzruszeniem je przeżywa. Atmosfera świąt udziela się każdemu, wycisza nas i wprowadza w błogi nastrój. Czas świąt Bożego Narodzenia kieruje nasze myśli ku betlejemskiej szopce, w której Najświętsza Rodzina wspólnie przeżywa trudy codzienności. Jest tam Maryja Dziewica, św. Józef Opiekun i Dziecię Jezus. Św. Józef staje dzisiaj przed nami jako prawdziwy mężczyzna, gotowy do obrony wspólnoty rodzinnej. Towarzyszy najbliższym we wszystkich trudach codzienności i roztacza nad Najświętszą Rodzina swą opiekę. Św. Maryja jest patronką i wzorem bycia kobietą. Staje dziś przed nami jako matka Syna Bożego zatroskana o Jego bezpieczeństwo.

Celem homilii jest nauczenie dzieci na przykładzie życia Świętej Rodziny wdzięczności za swoje rodziny. Przypomnienie dzieciom potrzeby obecności rodziców w ich życiu. Pan Jezus wskazuje na ważność rodziny, przebywając w niej trzydzieści lat. Dzięki Jezusowi nasza rodzina jest Bożą Rodziną. Przy stole w domu podczas posiłków przeżywamy wspólnotę rodzinną. Stając przy ołtarzu, także przeżywamy wspólnotę rodziny Pana Jezusa.

Otwartość na łaskę jest związana z umiejętnością życia w bliskości Boga. To, co daję Bogu, tworzy silną więź ze Stwórcą. Człowiek staje się duchowo płodny, gdy przyjmuje to, co Bóg daje, nawet jeśli nie zawsze rozumie działanie Boga. Duchowa płodność płynie z głoszonej z wiarą Ewangelii. Patrzenie na Jezusa zmienia postrzeganie bliźnich wokół nas i nasz stosunek do drugiego człowieka.

Dziś bardzo popularne jest pokazywanie „superbohaterów”. Niemal co roku wytwórnie filmowe wypuszczają na rynek jakiś film o przygodach: Supermana, Batmana, Spidermana, Hulka, Iron Mana, Flasha, Wonder Woman. Kim jest przykładowy „superbohater”? Jest on fikcyjnym bohaterem filmów, książek lub komiksów, który zwalcza zło. Przeważnie ma nadprzyrodzone zdolności, które pozwalają mu na zrealizowanie celu. Bardzo chętnie utożsamiamy się z takimi postaciami. Szczególnie ze względu na to, że taka osoba walczy ze złem, stoi w obronie dobrych wartości, takich jak sprawiedliwość, uczciwość. Kościół uznał Szczepana za świętego, czyli pokazał go jako wzór do naśladowania, jako pewną drogę świętości. Czy możemy porównać św. Szczepana do Supermana? Czy znajdziemy wspólne cechy?

W pierwszej części homilia ma formę opowiadania o chłopcach, którzy nie mogli dojść do porozumienia w czasie meczu piłkarskiego i, niestety, pokłócili się ze sobą. Gdy zawiodły argumenty, sięgnęli po kamienie. Pogodził ich dopiero nauczyciel wychowania fizycznego. Druga część homilii wyjaśnia szereg bolesnych wydarzeń z Dziejów Apostolskich, dotyczących męczeństwa świętego diakona Szczepana. Opowiadanie o męczeństwie św. Szczepana skłania do myślenia. Celem homilii jest ukazanie dzieciom, że we wszystkich sporach, nieporozumieniach i kłótniach należy panować nad swoimi emocjami i za wszelką cenę osiągać porozumienie. Docieramy do umysłów słuchaczy poprzez uczucie i rozum. Należy przygotować: – kilkanaście małych kamieni; – łaciński napis: Plus ratio quam vis – rozum znaczy więcej niż siła.

Gromadzimy się na Eucharystii, by na nowo przeżywać przyjście na świat Mesjasza. Jezus, który dokona odkupienia ludzkości, przychodzi do nas jako Dziecko. Tylko prości pasterze rozpoznali w Dzieciątku wyczekiwanego jedynego Zbawiciela człowieka i świata całego. Bóg przemówił do nas przez swego Syna Jednorodzonego. Dzięki Niemu przyszła na świat światłość. Boże Dziecię tulone przez Matkę Najświętszą, otoczone przez pasterzy, jest znakiem z wysoka. Zachwyćmy się Bożym znakiem. Jezus Chrystus ma nas doprowadzić do zbawienia. Światłość bijąca od Boskiego Syna powinna oświecać mroki naszego doczesnego życia.