W historii pisanej Bożą ręką nie ma miejsca na przypadki! Mimo tego, że czasem czujemy się jakbyśmy żyli w jakimś chaosie, nie ma o tym mowy, bo Bóg jest Stwórcą i Panem wszechświata. Kiedy wczytujemy się w książki historyczne możemy odnieść wrażenie pewnej depersonalizacji wydarzeń. Biblia wymienia imiona w genealogiach bardzo skrupulatnie, bo w oczach Boga najważniejszy jest każdy człowiek pojedynczo, a nie jakaś bliżej nieokreślona masa… Myśląc o naszej niepodległości z roku 1918 lub innych ważnych i podniosłych wydarzeniach polskiej historii, miejmy zawsze przed oczami człowieka z krwi i kości. Jezus siadając przy świątynnej skarbonie chciał podkreślić, że nasze indywidualne czyny tworzą nie tylko nas samych, ale wpływają na historię świata!

Motywy zbrodni mają wpływ na wyrok. Kręcić się wokół siebie z upodobaniem jest niezdrowo, to prowadzi do zawrotu głowy. Bóg nie jest egoistą, chociaż uczynił swe stworzenia na swój obraz i podobieństwo. Egoizm jest deformacją prawdziwego człowieczeństwa i zamyka oczy na wszystko wokół. Egocentryzm stwarza pozory i przyjmuje je za rzeczywistość. Pan widzi wszystko, a Jego kategorie ocen są inne od ludzkich.

Dzisiejsza Ewangelia opisuje bardzo ciekawą sytuację. Wdowa to kobieta, której mąż umarł. Uboga wdowa była w podeszłym wieku. Być ubogim to mieć mało. Uboga wdowa wrzuciła do skarbony dwa pieniążki czyli jeden grosz. Wydaje się, że to bardzo mało, ale to było wszystko to, co miała ta kobieta na swoje utrzymanie. Pan Jezus siedzi i obserwuje jak ludzie wrzucają do skarbony pieniądze. Zauważa, że uboga wdowa dała wszystko, co miała i chwali ją przed innymi. Pan Jezus patrzy na serce: czy to, co robimy dla rodziców, dziadków czy kolegów robimy z miłości do nich? Czy pomagamy innym bezinteresownie? Nie wiem czy wiecie, ale słowo ubogi ma jeszcze jedno znaczenie. Uboga znaczy tyle samo co „u Boga” czyli blisko Pana Boga. Uboga wdowa jest kobietą pokorną, prostą. Dyskretnie wrzuca do skarbony wszystko, co ma. Dar wdowy jest zupełnie bezinteresowny. I tak samo jest z Bogiem i miłością, którą ma dla nas. Jest ona bezinteresowna, bo Bóg oczekuje od nas tylko jednego, abyśmy pozwoli Mu działać w naszym życiu. Pomoce: Jeden grosz.

Dialog uczonego w Piśmie z Chrystusem kończy się wskazaniem kierunku życia ku osiągnięciu królestwa Bożego. Samo poprawne myślenie nie daje zbawienia, potrzebna jest realizacja słusznych zaleceń w życiu. Słuchanie słowa Bożego jest pierwszym krokiem ku osiągnięciu zbawienia i odpowiedzią na miłość Boga do człowieka. Wezwanie do miłości jest sformułowane w formie nakazowej. Nie można miłości utożsamiać z uczuciem. Uczucie to jedynie jeden z elementów składowych miłości. Miłość jest szczególną rzeczywistością, której niedościgniony opis znajdujemy w Liście do Koryntian św. Pawła Apostoła.

Gromadzi nas przy ołtarzu Pan Jezus i zaprasza do słuchania słowa i karmienia się Jego Ciałem. Słyszymy dzisiaj słowa Jezusa: niedaleko jesteś od królestwa Bożego (Mk 12,34). Jest to stwierdzenie skierowane do uczonego w Piśmie, ale my nie możemy przejść obok tego stwierdzenia obojętnie. Jezus zachęca nas do rewizji naszego życia, czyli skonfrontowania naszego postępowania ze słowem Bożym i wymaganiami prawa Bożego. Prawo Boże w Izraelu było gwarantem zawartego Przymierza i stanowiło tożsamość Ludu Wybranego, dlatego przekroczenie tego Prawa było surowo karane. Urząd kapłana wprowadził Mojżesz, by dokonywać obrzędów przebłagania Boga, kapłani składali ofiary nieustannie, Jezus zaś złożył jedną ofiarę i poprzez nią przyniósł zbawienie człowiekowi. Pan Jezus wzywa nas do miłości, która jest sednem Prawa. Miłość sprawia, że składana ofiara staje się ofiarą miłą Bogu i pożyteczną dla człowieka.

Dzieci często unikają nawet lekkich obowiązków. Wprowadzenie zasad porządkuje ich świat i uczy je odpowiedzialności. Zasady występują w każdej kochającej się rodzinie, one zbliżają członków wspólnoty, ułatwiają zgodne współdziałanie. Bóg kochający ludzi także dał im zasady, aby ich uszczęśliwić. Miłość do Boga rodzi naszą miłość do ludzi. Dwa przykazania miłości należy wypełniać jednocześnie. Człowiek obdarowany przez Boga wieloma łaskami jest wezwany do okazywania Mu wdzięczności. Celem homilii jest wywołanie u dzieci akceptacji zasad postępowania w życiu codziennym, a także ukazanie, że zasady dane przez Boga (przykazania) są przejawem Jego miłości do ludzi, która z kolei jest źródłem miłości bliźniego. Pomoce: – dwa duże serca: jedno o jednakowej jasnej barwie, drugie zamalowane w połowie jasną barwą, a w połowie – ciemną; – kilka czytelnych znaków drogowych np. znak stop, ograniczenie prędkości.

Święci to chluba i duma kościoła. To owoc ofiarnej i cichej pracy nad sobą, nad złem w sobie, swoim grzechem, swoją słabością. Bijące od tej wspólnoty światło daje nam nadzieję, że mimo doświadczania przemijalności tego świata, doświadczenia śmierci nasze życie się nie kończy, bo Chrystus Pana odszedł z tego świata również po to, aby przygotować nam miejsce w domu Ojca. Dziś w Uroczystość Wszystkich Świętych swoimi myślami biegniemy ku tym świętym, których znamy z litanii, ku naszym patronom, ku tym świętym, których znamy z życiorysów. Błogosławieni, czyli szczęśliwi, czyli ci, którzy mają nadzieję i tę nadzieję w Bogu pokładają. To dziś Chrystus Pan jedyny Zbawiciel świata zdaje się do nas mówić, że nie samym chlebem żyje człowiek.

Boga nikt nigdy do końca nie poznał. Święci uczestniczący w życiu Boga także są nie do ogarnięcia. Nieznajomość Jezusa Chrystusa to niezrozumienie istoty chrześcijaństwa. Chrześcijanie poznawszy Pana, z miłości i w imię miłości, objawiają Go temu światu, tak jak to czynili za ziemskiego żywota święci. Święci są odwróceni od siebie i zwróceni ku Bogu. Bóg objawia się światu w ośmiu błogosławieństwach. Błogosławieni dokonują wolnego i świadomego wyboru, aby „dziś” stało się ich drogą do „jutra”, tego wiecznego i nieskończonego. Błogosławieni chodzą z głową w chmurach i twardo stąpają po ziemi. Błogosławieni mają stuprocentową pewność, że Bóg ich zaskoczy.