Jakże trudno być prorokiem dla swoich bliskich. Wszelkim życiowym zmianom towarzyszy lęk, czy podołam, czy warto. Została zachwiana równowaga duchowego środowiska naturalnego: świat skoncentrował się na odnogach rzeki, zapominając o źródle. Czy odniesienie do Boga cokolwiek nam zabiera? Człowiek to coś więcej niż biologiczny organizm. Człowiek przekracza granice, których sam nie zna. Mikroklimatem człowieka jest miłość, o którą należy się troszczyć ze wszystkich sił. Miłość jest powietrzem dla płuc, pokarmem dla ciała i duszy i nigdy nie ustaje. Nie wystarczy potakiwać głową – bez zaangażowania nie ma uczestnictwa. Pozwólmy by dotknęła nas Miłość! Dziś miłość zredukowano do seksu, wyrzucając to, co najgłębsze i najistotniejsze. Odtrącając Jezusa Chrystusa, skazujemy siebie na unicestwienie.

Chrześcijanin powinien znaleźć czas na lekturę Pisma Świętego. W słowie Bożym rozpoznajemy Jezusa jako Mesjasza. Osądzanie drugiego człowieka po pozorach prowadzi do krzywdzących go zachowań. Przekreśleni przez nas ludzie często okazują się wartościowi. Bliższe poznanie prowadzi do zmiany naszej oceny. Jezus w Nazarecie – nierozpoznany, niezrozumiany, niesłusznie osądzony. Zmysłami poznajemy świat stworzony przez Boga, a słuchem odkrywamy obecność Jezusa w słowie Bożym. Przygotuj wcześniej: budzik, nożyce, taśmę klejącą, przepaskę na oczy dziecka.

Święto Ofiarowania Pana Jezusa w świątyni jest jakby klamrą, która spina Stary i Nowy Testament. Józef i Maryja całym sercem zachowują przepisy i tradycję swoich przodków od czasów Mojżesza. Według Prawa Mojżesza kobieta pozostawała w domu wraz ze swoim dzieckiem, w zależności od jego płci, 40 albo 80 dni i była uważana za „nieczystą”. Słowo „nieczysty” ma w dzisiejszym języku wiele negatywnych konotacji. Biblijny sens tego słowa zawiera też wiele troski i szacunku wobec młodej matki oraz jej nietykalności. Po narodzeniu dziecka matka pozostawała w domu, w bezpiecznym i chronionym miejscu. Dla nas, ludzi Biblii, najważniejszym kryterium pozostaje troska o godność dziecięcego życia. Dlatego przypominamy sobie nieustannie, że Bóg "nie aniołów przygarnia, ale przygarnia potomstwo Abrahamowe" (Hbr 2,16).

Początkiem jedności chrześcijan jest skupienie wokół Jezusa i Jego słowa. Nasza równość w Kościele bierze się z chrztu z Ducha Świętego, z umiłowania tą samą miłością Pana i ze zbawienia tą samą męką, śmiercią i zmartwychwstaniem Chrystusa. Przez otrzymane dary, budujemy wspólnotę Kościoła. Otrzymujemy dar nie w tym celu, aby promować własną osobę i tworzyć własną wielkość, lecz dar, który otrzymaliśmy, powinniśmy wnosić jako nasz indywidualny wkład do wspólnoty miłości. Jezus wierny Ojcu w niesieniu słowa Prawdy. Powiew wolności jest z Ducha Świętego. Ludzie mają problem ze zmierzeniem się z prawdą, jeśli jest ona nieprzyjemna i wymaga zmiany.

Słowo ludzkie często jest zawodne, doświadczamy tego nieustannie. Wiele słów jest wypowiadanych nieodpowiedzialnie, nie pokrywa się z prawdą, a często głęboko rani innych. Teksty przeznaczone na dzisiejszą niedzielę mówią o głoszeniu słowa Bożego. Tak czyni dzisiaj pisarz Ezdrasz, którego spotykamy w I czytaniu, jak i Jezus w synagodze w Nazarecie. Zgromadzeni Izraelici swoje nowe życie po powrocie z niewoli babilońskiej pragną rozpocząć w Imię Boże, dlatego proszą pisarza Ezdrasza, by odczytał im głośno i tłumaczył Prawo Boże. Izraelici rozpoczynają odbudowę swego kraju od wsłuchania się w słowo Boże, które ma stać się dla nich Prawem. W drugim czytaniu podejmujemy temat wspólnoty. Każdy z jej członków jest inny, posiada inne dary od Boga. I każdy jest bezcenny. Niech dzisiejsze słowo Boże będzie dla nas zachętą do częstej lektury Biblii.

Izraelici prosili Ezdrasza, aby czytał im księgę Prawa Mojżeszowego. Nowy Lud Boży czyta i słucha słów natchnionych w czasie liturgii, wspólnotowo lub prywatnie. Naśladujemy w tym także Jezusa, który w rodzinnym Nazarecie czytał zebranym w synagodze ludziom Księgę proroka Izajasza. Biblia jest dla nas Księgą natchnioną, której sens odczytujemy dzięki nauczaniu: Tradycji, Magisterium Kościoła, Ojcom Kościoła, biblistom i tłumaczom. Staramy się zrozumieć sens literalny (dosłowny) i zbawczy Pisma Świętego. Pierwszym celem homilii jest przybliżenie dzieciom kilku podstawowych informacji na temat Pisma Świętego i Lekcjonarza mszalnego oraz przekazanie im prawdy, że Pismo Święte jest słowem Boga, które On kieruje do człowieka. Drugim celem homilii jest ukazanie radości, że możemy czytać i rozważać te same słowa, które czytał i którymi modlił się Jezus, nie tylko w nazaretańskiej synagodze. Pomoce: – zwój pism (kilka złączonych kartek A4 zwiniętych w rulon na wzór zwoju papirusu, zapisanych słowami z Ewangelii św. Łukasza 4,18); – lekcjonarz; – kolorowa Biblia dla dzieci.

Opis ewangelicznej sceny wesela. Niemożliwe jest dziś, aby na weselu zabrakło alkoholu. Są wyjątki – wesela bezalkoholowe. Często „wymiar religijny” jest zwykłym zabobonem, tak naprawdę, to nie ma tam modlitwy i prawdziwie chrześcijańskiego przeżywania. Przykład z kancelarii parafialnej. Pytania o najważniejsze chwile związane z weselem. Powrót do uroczystości w Kanie. Maryja i Chrystus są specjalnymi gośćmi. Zatroskanie Maryi owocuje cudem. Inne wydarzenia z działalności Chrystusa, które mają na celu uświęcenia człowieka. Sakrament małżeństwa to zaproszenie Maryi i Jezusa do codziennego życia.

Świat, w którym żyjemy, świat nastawiony na konsumpcję, wmawia nam wciąż, że pustkę można zapełnić rzeczami. Powinniśmy korzystać z dóbr świata z umiarem, pamiętając, że nie da się wyeliminować wszystkich braków. Ewangelia daje doskonałą lekcję, na przykładzie uroczystości weselnej w Kanie, jak sobie radzić, gdy w życiu czegoś brakuje. Trzeba powierzyć się Jezusowi. Życie jest ceremonią ślubną: lista gości ma zawierać Pana Jezusa i Jego Matkę. Należy zadbać o wszystko, co możliwe, a niemożliwe zostawić Panu Jezusowi. Maryja pozostawia w rękach Boga problem, który został przez Nią dostrzeżony i nazwany. Bóg potrafi zaradzić naszym brakom.