Świętość jest często kojarzona z czymś nieosiągalnym, dostępnym tylko dla osób żyjących w zakonach lub odznaczających się jakimiś niezwykłymi cechami. Celem homilii jest uświadomienie słuchaczom, że świętość jest zadana każdemu – nie tylko wybranym. Świętość ma się realizować w naszym codziennym życiu. Święty jest człowiekiem z krwi i kości, jak każdy ma swoje mocne i słabe strony, lepsze i gorsze dni. To jednak nie przeszkadza mu w osiągnięciu nieba. Za pomocą dialogu i prostej zabawy można pokazać dzieciom, czym jest świętość, jakie są cechy świętych, jak samemu można stawać się świętym. Pomoce: – tablica do rysowania bądź duża kartka papieru (np. brystol); – flamaster; – wizerunki świętych (ważne jest, aby przedstawiały świętych świeckich, np. bł. Karolinę Kózkównę, bł. Laurę Vicuñę, bł. Piotra Jerzego Frassati czy Dominika Savio bez symboli zakonnych – dzieci zwrócą uwagę na jego młody wiek).

Niekiedy zanosimy do Boga modlitwy i wydaje się nam, że są one złe i nieskuteczne, bo nie otrzymujemy tego, o co prosimy. Prorok Jeremiasz wzywa do uwielbienia Boga, który jest wybawicielem swojego ludu. Bóg wysłuchuje modlitw swojego ludu i pozwala im wrócić do ojczyzny. Obietnice Boga spełniły się w Jego Synu, Jezusie Chrystusie. On wypełnia obietnicę Boga i rzeczywiście ludzie chorzy odzyskują zdrowie i przywrócona zostaje im godność człowieka. Niewidomy Bartymeusz był zdesperowany i miał wiarę, że Jezus może przywrócić mu wzrok. Stąd głośno wołał o pomoc i nie zważał na protesty ludzi, którzy towarzyszyli Jezusowi. Wiedział, że pewnych rzeczy nie można odkładać na później i czekać, aż los znów się uśmiechnie. Wiara kazała mu działać natychmiast i dała mu siłę, aby nie ulec presji otoczenia.

Jesteśmy dziś świadkami uzdrowienia niewidomego żebraka pod Jerychem. Pismo Święte nie mówi nic o imionach wielu osób, które uzdrowił Jezus. Inaczej jest dziś, gdy Jezus uzdrawia niewidomego żebraka imieniem Bartymeusz. Znać czyjeś imię to znać istotę człowieka, całe bogactwo ludzkiego serca: wszystko to co w nim wzniosłe i piękne, ale także co grzeszne i słabe.

Świątynia jest miejscem przebywania Boga; nieogarniony Bóg pragnie napełnić gmach budowany ludzkimi rękami swoją obecnością. Pierwsze czytanie opowiada o poświęceniu świątyni w Jerozolimie. Aktu tego dokonał w imieniu Izraela król Salomon. Modlitwa króla dawała narodowi pewność Bożej obecności i nadzieję na wysłuchanie modlitw. Pan Bóg poprzez zamieszkanie w tym miejscu daje nam wyraz swojej miłości do człowieka. On – nieogarniony – zniża się do swojego stworzenia, by ono mogło Go kontemplować. Św. Paweł przesuwa akcent z budowli materialnej na duchową. Mówi o Kościele jako mistycznym ciele Jezusa. Jesteśmy członkami tego ciała, możemy to ciało budować albo niszczyć.

Niezmiernie ważne jest odczytanie swojej roli i obecności w Kościele. Zapraszają i zobowiązują nas do tego sakramenty święte, a szczególnie chrzest. Pytanie: A wy za kogo Mnie uważacie? (Mt 16,15) Jezus kieruje także do nas. Jak odpowiemy? Niezależnie od tego, czy modlimy się we wspaniałej katedrze, bazylice, czy też w kościele parafialnym, to wszędzie objawia nam się Bóg. Każdy kościół jest miejscem świętym. Jeśli to możliwe, można dzieciom przybliżyć historię kościoła parafialnego oraz ukazać piękno jego architektury. Przed homilią należy przygotować: – kronikę parafialną, – prezenty urodzinowe, np. książki, – klucze od kościoła (najlepiej, aby były duże), – aparat fotograficzny (po Eucharystii robimy z dziećmi wspólną fotografię – najlepiej na tle kościoła).

Uczniowie nie słuchają zapowiedzi męki Jezusa. Jakie są we mnie pragnienia w odniesieniu do Jezusa? Skala pragnienia odpowiada zapotrzebowaniu człowieka na wielkie wartości ducha, takie też jest odczuwanie przez człowieka szczęścia. Co znaczy sformułowanie „pić kielich”? To pytanie niepokoi, a jednocześnie uświadamia, na czym polega bliskość z Jezusem, na czym polega zażyłość, przyjaźń. Jest to trudna przyjaźń, trudna bliskość. Do czego prowadzą mnie pragnienia religijne? Co jestem w stanie poświęcić, aby być człowiekiem, który służy innym?

Jakie marzenia, takie życie. Kto nie pragnie i nie realizuje pragnień, ten karłowacieje, a w ostatecznym rozrachunku usycha. Apostołowie nie boją się pragnąć, ale nie chcą się dzielić pragnieniami. Trzeba wypowiedzieć to, co się nosi w sercu. Prawdziwe pragnienia nie widzą granic! Pragnienie i jego ucieleśnienie mają odpowiedni dla siebie czas. Każdy z nas jest jedyny i niepowtarzalny – tak samo nasze pragnienia. Będąc blisko Boga, umiemy pragnąć rzeczy niemożliwych! Wielkość pragnienia mieści się w łączności z wolą Bożą. Małe pragnienia dadzą małą radość. Wielkie zaś wielką.

Służenie człowiekowi jest w zasięgu możliwości każdego z nas, niezależnie od stanowiska i godności. Przykład życia św. Elżbiety Węgierskiej to dowód na doskonałe rozumienie Ewangelii wzywającej do służby bliźniemu. Rozmowa Jezusa z apostołami jest nauką, że należy wyzbyć się próżności i egoizmu. Intencją homilii jest pobudzenie dzieci do pokornej służby bliźniemu. Dzieci są wyręczane przez rodziców nawet w prostych obowiązkach i brak im wrażliwości na bezinteresowne usłużenie bliźniemu. Przed homilią należy przygotować: – poduszeczkę, a na niej koronę i berło; – narzędzia do sprzątania (np. wiadro, szczotkę, miednicę, mop, pudełko proszku do prania); – miskę, talerz, łyżkę.